Σαν από θαύμα , σαν σωτηρία , σαν συγχώρεση.

Ήταν απόγευμα . Ο πατέρας θαρρούσα οτι θα είναι σπίτι. Πλησίαζα σέρνοντας τα πόδια μου. Το κρύο και η παγωνιά ήταν ανυπόφορα.

Καλά να πάθω. Αυτή είναι η τιμωρία μου , αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος προς την σωτηρία μου.... σκεφτόμουν ώσπου ξαφνικά ένα φως μόλις που διακρινόταν στην ομίχλη. Ήταν το φως από το σπίτι μου όταν ο πατέρας άνοιξε την εξώπορτα. Έτρεξα , φοβόμουν μήπως κλείσει για πάντα, και όταν έφτασα κοντά και με αναγνώρισε έτρεξε σε μένα , εγώ με όση δύναμη μου απέμενε σηκώθηκα έκανα δυο βήματα και έπεσα στα γόνατα και στην αγκαλιά του.

Πατέρα συγχώρεσέ με , το ξέρω το λάθος μου , αμάρτησα απέναντι στο Θεό και σε σένα , δεν μου αξίζει να λέγομαι γιος σου.

Αυτή η αγκαλιά και η αγάπη και η χαρά και η αγαλλίαση με άλλαξαν και με λύτρωσαν αλλά μαζί με εμάς και η φύση άλλαξε. Σαν από θαύμα η ομίχλη διαλύθηκε και γύρω μας το χιόνι έλιωσε και από την γη βλάστησαν μικρά αγριολούλουδα που άνθισαν και μια εξαίσια μυρωδιά έδωσε στο τοπίο παραδεισένια υπόσταση. Σαν από θαύμα σαν σωτηρία σαν συγχώρεση.

Ο πατέρας συγκινημένος με φίλησε και με καλωσόρισε στο δρόμο του Θεού , της αγάπης της καταλλαγής της συμφιλίωσης και της ειρήνης.

Με έντυσε σαν βασιλόπουλο , αυτό ήμουν για αυτόν, και έκανε γιορτή μεγάλη για την επιστροφή μου. Τι κρίμα , ο άλλος μου αδελφός ήταν απών.

Από την Ειρήνη Κ.