3.5.11

Ξεριζωμός

Οι γονείς του ενός παππού μου κατοικούσαν σε ένα παραθαλάσσιο προάστιο της Κωνσταντινούπολης,το Παντείχι.Ήταν αρκετά εύποροι και μετά το διωγμό που υπέστησαν έφτασαν στην Ελλάδα χωρίς τα υπάρχοντα τους, με αποτέλεσμα να κανουν ένα νέο ξεκίνημα στην περιοχή της Νέας Ιωνίας.
Αρχικά αντιμετώπισαν πολύ μεγάλη δυσκολία προσαρμογής και ευτυχώς για αυτούς στην περιοχή που διέμεναν άλλοι Μικρασιάτες κατάφεραν και έφεραν μαζί τους την περιουσία τους.Ίδρυσαν εργοστάσια στα οποία εργάστηκαν πολλοί κάτοικοι της περιοχής.Ένα από αυτά ήταν το εργοστάσιο του Μουταλάσκη, το οποίο έδωσε πνοή και ζωντάνια στην περιοχή.
Επίσης αντιμετώπισαν προβλήματα όπως ο ρατσισμός αλλά κατάφεραν να επιβιώσουν και να πετύχουν.Ο ρατσισμός είναι μια απάνθρωπη στάση και όταν πρωτοβγήκαν στα νησιά κάποιοι πρόσφυγες,τους έκλειναν πόρτες,ακόμη ζητούσαν νερό και τους απαντούσαν ένα φράγκο το ποτήρι.
Ο λόγος που φύγανε από εκεί ήταν ότι οι Τούρκοι τους έδιωξαν μετά την αποτυχία της μικρασαιατικής εκστρατείας το 1922.Νεκροί δεν υπήρχαν στην οικογένεια αλλά ο πόνος του διωγμού ήταν απερίγραπτος.Κάποιοι συγγενείς που πήγαν μετά από χρόνια σαν τουρίστες συγκινήθηκαν γιατί η ομορφιά της περιοχής ήταν ίδια και συγκεκριμενα στο σπίτι των γονιών του παππού μου μένανε δύο οικογένειες.
Βασίλης Κολιαλής