ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ

1. Να τηρείς τους κανονισμούς λειτουργίας του σχολείου.

2.Να φροντίζεις και να προσέχεις την τάξη σου.

3.Να σέβεσαι και να εκτιμάς τους καθηγητές σου ,γιατί καταβάλλουν προσπάθεια για σένα.

4.Να σέβεσαι την προσωπικότητα του κάθε συμμαθητή σου και τη γνώμη του ,άσχετα αν συμφωνείς ή όχι.

5.Να σέβεσαι τη διαφορετικότητα του κάθε συμμαθητή σου (καταγωγή ,γλώσσα ,θρησκεία).

6.Να συμβάλλεις στην καλλιέργεια ομαδικού πνεύματος αφήνοντας στην άκρη τον εγωισμό σου.

7.Να προσπαθείς για το καλύτερο χωρίς να ανταγωνίζεσαι τους συμμαθητές σου.

8.Να έχεις το θάρρος της γνώμης σου.

9.Να χαίρεσαι το ταξίδι της γνώσης και να είσαι φιλομαθής.

10.Να μην απογοητεύεσαι στις δυσκολίες ,γιατί αυτές σε δυναμώνουν.

Βασίλης Παπαθανασίου Α3
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.)Να σεβόμαστε το συμμαθητή μας.

2.)Να μην προσβάλουμε τους καθηγητές & τους συμμαθητές μας.

3.)Να παρακολουθούμε μέσα στο μάθημα.

4.)Να είμαστε ευγενικοί.

5.)Να μην κλέβουμε ξένα αντικείμενα!

6.)Να προσέχουμε κάθε συμμαθητή/-τρια και γενικότερα μικρά παιδιά ή παιδιά με ιδιαιτερότητες και να τα υποστηρίζουμε.

7.)Να μην πούμε ποτέ ψέματα!!!

8.)Σεβόμαστε το χώρο του σχολείου και δεν τον καταστρέφουμε.

9.)Τηρούμε πιστά το ωράριο του σχολείου.

10.)Σεβόμαστε τη γνώμη του άλλου και δεν τον προσβάλουμε ποτέ!!!

Τάνια Χονδρού Α3΄2009-10.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.)Να σεβόμαστε τους συμμαθητές μας.

Πρέπει να μην ξεχωρίζουμε τους συμμαθητές μας σε ανώτερους, κατώτερους, να μην τους διακρίνουμε σε σχέση με την εξωτερική τους εμφάνιση, την εθνικότητά τους, το φύλο τους, τη θρησκεία τους, την οικονομική τους κατάσταση, δηλαδή να τους θεωρούμε όλους ίσους, έχοντας όλοι τα ίδια δικαιώματα. Επίσης, πρέπει να σεβόμαστε την προσωπικότητα και τις διαφορές που έχει ο καθένας, δηλαδή ό,τι κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον και έχει την δική του προσωπικότητα.

2.)Να σεβόμαστε τους καθηγητές μας.

Πρέπει να σεβόμαστε το μάθημα των καθηγητών, να μην περιφρονούμε το μάθημά τους, να μην το υποτιμάμε, να μην τους κοροϊδεύουμε και να σεβόμαστε τις προσπάθειες που καταβάλουν για να μας μάθουν ό,τι χρειάζεται.

3.)Οι καθηγητές πρέπει να σέβονται τους μαθητές.

Πρέπει οι καθηγητές να καταλαβαίνουν τις ανάγκες των μαθητών, όπως και αυτοί τις υποχρεώσεις που έχουν. Πρέπει να ακούν τα αιτήματα τους και να συγχωρούν τα λάθη τους. Επίσης πρέπει να μην ξεχωρίζουν τους μαθητές και να τους θεωρούν ίσους.

Ελένη Ρουχίτσα,Α3΄ 2009-2010.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑ...

Από την ηλικία των τεσσάρων ετών γνωρίζω την Αμάντα, ένα κορίτσι αλβανικής καταγωγής. Πηγαίναμε μαζί στον παιδικό σταθμό και ακόμα και σήμερα κρατάμε επαφές. Παλαιότερα συζητούσαμε για ώρες θέματα που απασχολούσαν και τις δυο μας. Μια συζήτησή μας , η οποία έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου, είναι η ιστορία των γονιών της , οι οποίοι είναι και οι δύο πρόσφυγες.

Θυμάμαι, μου είχε πει, πως οι γονείς της γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αλβανία . Και οι δύο κατάγονταν από φτωχές οικογένειες με πολλά παιδιά και οι γονείς τους δύσκολα τα έβγαζαν πέρα. Μα και όταν μεγάλωσαν τα πράγματα δεν έγιναν ευκολότερα. Η μητέρα της Αμάντα , η οποία τότε ήταν δεκαεπτά χρονών, δεν είχε πάει σχολείο . Έμενε στο σπίτι και βοηθούσε στις οικιακές δουλειές. Ο πατέρας της Αμάντα από την άλλη , αφού δεν ήξερε κάποιο επάγγελμα , εκδήλωνε την αγάπη του για την μουσική , παίζοντας ακορντεόν στους δρόμους.

Κάποτε λοιπόν και ο πατέρας αλλά και η μητέρα της Αμάντα αποφάσισαν να μεταναστεύσουν σε μια άλλη χώρα και να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή. Είχαν και οι δύο συγγενείς πρόσφυγες στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν μετά από ένα δύσκολο ταξίδι και αρκετή κούραση έφτασαν στην καινούρια τους πατρίδα , στο καινούριο τους σπίτι. Στην αρχή δυσκολεύτηκαν αρκετά για να προσαρμοστούν στον νέο τρόπο ζωής αλλά με τον καιρό βρήκαν δουλειά και με την οικονομική βοήθεια τα κατάφεραν.

Αργότερα γνωρίστηκαν και αποφάσισαν να ζήσουν μαζί για πάντα. Μετά από λίγο καιρό απέκτησαν την Αμάντα . Τώρα κατοικούν στο Νέο Ηράκλειο της Αθήνας σε ένα όμορφο διαμέρισμα . Δεν έχουν οικονομικές δυσκολίες και ζουν φυσιολογικά σαν κάθε ελληνική οικογένεια .Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ξέχασαν την Αλβανία. Πολλές φορές επισκέπτονται την πατρίδα τους ακόμα και σήμερα.

Εύχομαι να είναι πάντα μια ευτυχισμένη οικογένεια όπως ακριβώς και τώρα......

Θεοδώρα Μαυροειδή.....

Δωρεά ελάβατε - δωρεά δότε

Όταν ακούω αυτή την φράση οι σκέψεις που μου έρχονται είναι ότι όποιο χάρισμα έχουμε (δωρεάν) δεν πρέπει να το χρησιμοποιούμε αποκλειστικά για το κέρδος μας. Δηλ. αν κάποιος είναι γιατρός να μην χρησιμοποιεί το χάρισμά του μόνο για τον εαυτό του αλλά να προσφέρει τις υπηρεσίες του και στους άλλους αν βέβαια μπορεί γιατί αυτό είναι πολύ δύσκολο στην σημερινή εποχή.

Μια δεύτερη σκέψη είναι τα κίνητρα που έχουμε για τις πράξεις μας. Το μόνο κίνητρο που θα έπρεπε να μας ταιριάζει και να μας κινεί είναι η αγάπη. Η αγάπη και ο σεβασμός για τον συνάνθρωπο .

πρέπει όλοι μας να σκεφθούμε τι είναι αυτό που μας έκανε ή θα μας κάνει επιτυχημένους. Είναι η δουλειά και ο κόπος που καταβάλουμε αλλά είναι και τα χαρίσματα που έχουμε ως δωρεά. Για το πρώτο κοπιάσαμε για τα δεύτερα όχι. «Δωρεά ελάβαμε δωρεά ας δώσουμε.»

Λαμπρινή Σ.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Η φράση << δωρεάν τα λάβατε δωρεάν και τα δίνετε >> με βάζει να σκέφτομαι τους ανθρώπους που έχουν σπουδάσει για να γίνουν γιατροί και πολλές φορές δωρεάν , αλλά δεν δίνουν τα χαρίσματα τους στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Αντίθετα ζητάνε και περισσότερα λεφτά απ’αυτά που πρέπει να πάρουν, φέρνοντας έτσι σε δύσκολη θέση τους άλλους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι που ζητάνε λεφτά για τόσο μικρές δουλειές θα είναι για πάντα στο << ΕΓΩ >> τους.

Όμως υπάρχουν και γιατροί που ταξιδεύουν σε όλες τις φτωχές χώρες του κόσμο για να βοηθήσουν τα παιδιά που είναι ετοιμοθάνατα. Αυτοί οι άνθρωποι ταξιδεύουν σε χώρες με υψηλό κίνδυνο για τη ζωή τους και παρ’όλα αυτά δεν ζητάνε τίποτα.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι παρά πολύ κοντά στην << ΑΓΙΟΤΗΤΑ >>. Αλλά τέτοιοι άνθρωποι είναι πολύ λίγοι σ’αυτόν τον μικρό πλανήτη που λέγεται γη.

ΚΟΡΔΟΥΛΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ- ΓΛΥΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

"Δωρεά λάβατε - δωρεά δότε"

Είναι σπάνιο, ελάχιστοι κάνουν πράξη αυτή την προτροπή του Ιησού. Οι περισσότεροι είναι δεμένοι, δεμένοι, τυλιγμένοι , δείχνουν «μούμιες» και το σουδάριο που τους καλύπτει είναι ένα τεράστιο «εγώ». Αυτό το «εγώ» υπαγορεύει ώστε η κάθε τους σκέψη και κίνηση να γίνεται για δικό τους αποκλειστικά όφελος. Θεωρούν ότι αυτό τους κάνει ευτυχισμένους και χαρούμενους. Νομίζουν όμως , για ψευδαίσθηση πρόκειται, για μια επιφανειακή μόνο ευχαρίστηση. Μια απόλαυση για τους ίδιους , μια δυστυχία όμως για κάποιους άλλους.

Προσπαθούν μερικοί να κάνουν πράξη την εντολή αυτή , ξετυλίγουν τα οθόνια , αφαιρούν το σουδάριο , παύουν να θυμίζουν μούμιες και αρχίζουν έναν δύσκολο αγώνα , μια επίπονη προσπάθεια που θα τους δώσει πίσω την χαμένη ανθρώπινή τους όψη. Μου θυμίζουν ορειβάτες σε μια δύσκολη ανάβαση΄ θα μπουν σε χιονοθύελλες , θα αποπροσανατολιστούν, θα χάσουν εξοπλισμό και εφόδια αλλά δεν τους νοιάζει. Είναι περήφανοι εκεί που έφτασαν. Είναι περήφανοι που μπόρεσαν να νικήσουν τις δυσκολίες αυτές. Θα χαρούν την όμορφη θέα, θα δουν τον ορίζοντα ,θα μεταφέρουν την εμπειρία τους και το όραμά τους σε άλλους κάνοντάς τους χαρούμενους. Αυτοί , οι αποδέκτες, με την σειρά τους θα ξεκινήσουν τον δικό τους αγώνα , θα κατακτήσουν τις δικές τους κορυφές , θα μεταφέρουν το δικό τους μήνυμα και αυτοί θα παρασύρουν άλλους, γινόμενοι το παράδειγμα , το ιδανικό, η φωτιά που καίει τις συνειδήσεις και φωτίζει τον κόσμο (των μουμιών) . Μοιάζει όλη αυτή η πορεία από το εγώ στο εμείς ως μια αλυσίδα , με πολλούς κρίκους , εμάς, που μας συνδέει η αγάπη προς τον συνάνθρωπο, που μας φωτίζει το «δωρεάν λάβατε, δωρεά δότε», που όσο μεγαλύτερη γίνεται , όσο πιο πολλούς κρίκους έχει, τόσο πιο πολύ μπορούμε να ελπίζουμε , σε έναν καινούριο κόσμο όπου δεν θα κυριαρχεί το εγώ και η ανταμοιβή αλλά το εμείς και η θυσία.

Θα υπάρξουν προβλήματα στην πορεία αυτή αλλά εμείς θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε γνώμη και στους άλλους , θα τους δείξουμε πόσο όμορφο είναι να είσαι άνθρωπος . Θα την μεγαλώσουμε την αλυσίδα ΕΜΕΙΣ.

Αντώνης Τσαντήλας.

Η ζωή στην έρημο - η ζωή στην πόλη

Γράψτε ένα κείμενο ή διάλογο με θέμα:« Ένας Ισραηλίτης που ήρθε από την έρημο και τώρα ζει σε μια χαναανιτική πόλη εξηγεί στο παιδί του τις διαφορές της τωρινής του ζωής από τη ζωή στην έρημο».

Οι Ισραηλίτες πέρασαν δύσκολα χρόνια μέσα στη σκληρή και άνυδρη έρημο. Ήταν ένα μέρος όπου δοκιμάζονταν οι αντοχές των ανθρώπων και θα ήταν σπουδαίο κατόρθωμα κάποιος να τη διασχίσει και να επιβιώσει. Αυτό το κατάφεραν οι Ισραηλίτες που με τη βοήθεια του Θεού ξεπέρασαν όλα τα εμπόδια στο δρόμο τους, μη αφήνοντάς τα να τους στερήσουν το όνειρο, τη Γη της Επαγγελίας.

Από τη μία πλευρά, η ζωή στην έρημο ήταν εξοντωτική χωρίς νερό και χωρίς φαγητό, κάτι που δυσκόλεψε τους Ισραηλίτες αλλά δεν τους πτόησε. Αντιθέτως, τους έδωσε δύναμη να μπορέσουν να συνεχίσουν και να ανταπεξέλθουν στην πρόκληση αυτή. Αρνητικό ρόλο στη διαβίωση των Ισραηλιτών έπαιξαν τα δηλητηριώδη φίδια καθώς και οι αμμοθύελλες. Αυτά τα σαράντα χρόνια οι Ισραηλίτες έμαθαν να ζουν σε ομάδες, να συνεργάζονται και να αλληλοβοηθιούνται. Σε όλα αυτά όμως βοήθησε και ο Θεός ο οποίος ήταν δίπλα τους σε κάθε δυσκολία και ήταν το στήριγμά τους.

Από την άλλη πλευρά η ζωή στην Χαναάν ήταν γεμάτη ανέσεις. Οι Ισραηλίτες όταν έφτασαν εκεί βρήκαν μπροστά τους έτοιμα σπίτια, αμπέλια, πηγάδια. Το γεγονός αυτό είχε τα θετικά αλλά και τα αρνητικά του. Θετικό ήταν ότι οι Ισραηλίτες ζούσαν μια ζωή για την οποία είχαν κοπιάσει και αγωνιστεί. Μέσα από τόσες δυσκολίες απόκτησαν επιτέλους αυτά που τους άξιζαν. Από την άλλη όμως αυτό τους οδήγησε να απομακρυνθούν από τον Θεό αφού όλοι γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που τα έχουν όλα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν, δεν χρειάζονται το Θεό.

ΤΡΑΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Από τον Βαγγέλη Μαλανδράκη

Σεβασμός στην διαφορά

Αν είχα την δυνατότητα για να μιλήσω σε ένα ακροατήριο θα τους καλούσα σε μετάνοια. Στο ακροατήριο αυτό θα μιλούσα για τον σεβασμό στην διαφορά μεταξύ των ανθρώπων. Θα κήρυττα στον λαό να σέβονται και να εκτιμάνε την διαφορά των άλλων ανθρώπων ως προς την καταγωγή τους, την θρησκεία τους, τη διαφορά στο χρώμα του δέρματός τους και να θυμούνται πάντα ό,τι όλοι έχουμε ίδια δικαιώματα και ας διαφέρουμε μεταξύ μας. Διότι όλοι είμαστε πλάσματα του θεού και όλους μας αγαπάει ο θεός το ίδιο.

Από την Eda Ago

Κάλεσμα σε μετάνοια.

Στη σημερινή εποχή καθημερινά οι οικονομικά αδύναμοι δέχονται την εκμετάλλευση και την αδικία από τους πλουσιότερους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται από ανθρώπους που κατέχουν υψηλές κοινωνικές και πολιτικές θέσεις, με αποτέλεσμα να υπάρχει εξαθλίωση, φτώχεια, ρατσισμός.

Επιπρόσθετα καταγράφονται ολοένα και περισσότερες κακοποιήσεις παιδιών από κυκλώματα που τα ωθούν στα ναρκωτικά και στην πορνεία καταστρέφοντας έτσι την ελπίδα τους για μια καλύτερη ζωή. Σε όλους αυτούς που ζουν μέσα στην αμαρτία δηλ. στην αστοχία, στην αποτυχία στο λάθος ,των πράξεων τους, εγκλωβισμένοι στις επιθυμίες που γεννά ο άμετρος και αντικοινωνικός εγωισμός τους , η πρόσκληση σε μετάνοια πρέπει να ακουστεί δυνατά ώστε να αλλάξουν τον τρόπο ζωής και σκέψης .Μόνο έτσι θα λυτρωθούν και θα ολοκληρωθούν ως πρόσωπα, κατακτώντας μια θέση ανάμεσα στους ανθρώπους που αγωνίζονται για την βελτίωση της ζωής των αδυνάμων , εξανθρωπισμό των θεσμών της κοινωνίας , και για επικράτηση της δικαιοσύνης και της ισότητας.

Από τον Κων/τίνο Αχλάτη

Κοιτάω γύρω μου

Κοιτάω γύρω μου, και με μια ματιά καταλαβαίνω σε τι κοινωνία ζω.

Σε μια κοινωνία τυλιγμένη με πέπλο. Το ένα μέρος του έχει λουλούδια, χαρά, ζωντάνια, χρώματα, χαρούμενους ανθρώπους, ανθρώπους που δεν έχουν βιώσει τον πόνο, την μοναξιά, τον φόβο, την απομόνωση.

Η άλλη του πλευρά είναι γεμάτη με ανθρώπους δυστυχείς , πνιγμένους στην μοναξιά και στις απόψεις του καθενός. Αυτή η πλευρά είναι πιο πυκνή σε παρουσίες και ποιοι νομίζετε πως τους έριξαν σ’αυτό τον βαθύ ωκεανό της απομόνωσης και της περιθωριοποίησης; Όλοι μας χωρίς καμία εξαίρεση. Όλοι μας είμαστε θύματα και θύτες. Την μια από την μια πλευρά, την άλλη από την άλλη. Τα θύματα είναι οι αλλοδαποί, άτομα με ειδικές ανάγκες, «ξένοι», παιδιά ανυπεράσπιστα, διαφορετικά, με διαφορετικές απόψεις, με ξεχωριστή προσωπικότητα που δεν την αντέχουμε και δεν την ανεχόμαστε αφού δεν μας μοιάζει . Δεν τα αφήνουμε να μας δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό. Να μοιραστούμε το διαφορετικό, να μας δώσουν λίγη αγάπη, λίγες αναμνήσεις κι εμείς να τους την ανταποδώσουμε.

Αυτοί οι απομονωμένοι άνθρωποι μοιάζουν με τις κάμπιες, άσχημα πλάσματα, που κανείς δεν τους δίνει κανείς σημασία. Αλλά ας το σκεφτούμε…. αυτά τα πλάσματα εξελίσσονται σε πεταλούδες. Σε αυτά τα ωραία δημιουργήματα που συνεχώς μας εκπλήσσουν ευχάριστα με τα χρώματά τους, Τι μας μένει λοιπόν άλλο, από το να αγαπήσουμε αυτούς τους ανθρώπους για να μπορέσουμε να δούμε , να χαρούμε και την δική τους μεταμόρφωση σε πεταλούδα. Αυτούς τους ανθρώπους, τους ξένους, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, αυτούς που είναι ελάχιστα έως καθόλου αποδεκτοί και όλους όσους είναι στην σκοτεινή πλευρά του πέπλου, που ίσως , ποιος ξέρει, να ανήκουμε κι εμείς εκεί, μπορούμε να τους βγάλουμε από κει. Δεν λέω να γίνουμε φίλοι, αν δεν το αντέχουμε, αλλά λέω να τους σεβαστούμε , να τους δώσουμε χρόνο, να τους συν-χωρέσουμε. Να γίνουν κι αυτοί μέρος της κοινωνίας, της χαρούμενης κοινωνίας. Να δώσουν τις ιδέες τους και τις απόψεις τους. Να ομορφύνουν την ζωή μας με τα χρώματά τους έχοντας μεταμορφωθεί σε πεταλούδες ……

Αντώνης Τσαντήλας – Κωνσταντίνος Κορδούλας

Η ιστορία του φίλου μου, Μάρκο Κ.

Ο αγαπημένος μου φίλος Μάρκο ζει στη Σουηδία εδώ και 10 χρόνια. Ο Μάρκο γεννήθηκε στο Βελιγράδι τον Αύγουστο του 1997 από γονείς Σέρβους. Αναγκάστηκε, όμως, αυτός και η οικογένειά του να εγκαταλείψει τη χώρα του όταν βομβαρδίστηκε η πόλη του το 1999.

Η οικογένεια του Μάρκο εγκαταστάθηκε στη Στοκχόλμη, σ΄ ένα προάστιο της πόλης, όπου ζουν πολλοί μετανάστες, το Βόρμπυ Γκορντ. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Οι γονείς του δεν ήξεραν σουηδικά και δεν είχαν δουλειά. Ευτυχώς ο πατέρας του βρήκε δουλειά σε μια εταιρεία, ενώ παράλληλα μάθαινε τη γλώσσα.( Στη Σουηδία όλοι οι μετανάστες έχουν δικαίωμα να μαθαίνουν δωρεάν τη σουηδική γλώσσα).

Η μητέρα του, που στη χώρα της είχε σπουδάσει Οικονομία, ήταν άνεργη. Κι αυτή πήγε σχολείο, έμαθε τη γλώσσα και συνέχισε σπουδές στο πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Μαθηματικά.

Εγώ κι ο Μάρκο ήμασταν γείτονες και συμμαθητές στο σουηδικό σχολείο. Από τότε που φύγαμε, επισκέπτομαι τη Σουηδία κάθε χρόνο και συναντώ το φίλο μου τον Μάρκο.

Τώρα πια είναι πολύ καλά- όχι γιατί απέκτησαν πολλά χρήματα αλλά γιατί κατάφεραν να έχουν μια καλή καθημερινή ζωή. Στην καινούρια τους πατρίδα έχουν αγοράσει δικό τους διαμέρισμα στην ίδια περιοχή. Η μητέρα του εργάζεται ως καθηγήτρια Μαθηματικών σε Γυμνάσιο, ενώ ο Μάρκο συνεχίζει το σχολείο με πολύ καλές επιδόσεις και βραβεία. Η αδερφούλα του που γεννήθηκε εκεί, πάει στην πρώτη Δημοτικού.

Θα μείνουν μάλλον μόνιμα στη Σουηδία και θα πηγαίνουν στη Σερβία μόνο για διακοπές.

Σκέφτομαι συχνά το φίλο μου το Μάρκο, ανταλλάσσουμε e-mail και χαίρομαι πολύ γι΄ αυτόν.

Det här är Markos historia

Min bäst vän Marko bor i Sverige nästan i elva år. Marko är född i Belgrad, augusti 1997 av serbiska föräldrar. Han och hans familj var tvungna att lämna hemlandet efter bombningarna i 1999.

Markos familj bosatte sig in Stockholm, i en förort, där bor många invandrare. Den kallas Vårby Gård. I början, var det svårt. Hans föräldrar kunde inte svenska och de hade inget jobb. Hans pappa skaffade ett jobb i ett bolag, då han samtidigt lärde sig det nya språket (I Sverige får alla invandrare lära sig gratis det svenska språket).

Hans mamma som hade pluggat ekonomi i sitt hemland var arbetslös. Hon gick också i skolan och lärde sig språket. Hon fortsatte studier på universitetet och läste matematik.

Jag och Marko bodde i samma närheten och var klasskamrater i svenska skolan. Nu bor jag inte i Sverige men jag åker dit varje sommar och träffar Marko och hans familj.

Nu, har de jätte bra och har ett bra liv. Inte för att de tjänar mycket pengar men för att de har ett normalt familjeliv. De bor i samma förort som förut och de äger ett eget hus. Hans mamma jobbar som matematiklärare i gymnasiet. Marko fotsätter skolan, han är jätte duktig och får flera belöningar.

Hans lillasyster som är född där går i förskolan.

De kommer förmodligen att stanna definitivt i Sverige och besöka Serbien för semester.

Jag tänker ofta på Marko, växlar e-mail med honom och blir glad.

YΓ. H εργασία αυτή πραγματοποιήθηκε από το μαθητή της Α3 τάξης Βασίλη Παπαθανασίου για το μάθημα των Θρησκευτικών που διδάσκεται από τον κ. Σπυρόπουλο (9/11/2009).