Η επιστροφή.

Ήταν κουρασμένος. Βαδίζει τέσσερα ημερόνυχτα στην αδιάβατη έρημο . Την νύχτα η άμμος τρυπούσε τα πόδια σαν μικροσκοπικές βελόνες. Την ημέρα η ανυπόφορη ζέστη ο καυτός ήλιος και η μυρωδιά του σώματός του ,του έφερνε ζάλη.

Δυο φορές έπεσε σήμερα . Το λιγοστό νερό στο παγούρι του χύθηκε. Τώρα πια δεν έχει ούτε σταγόνα και το φαγητό λιγοστό.

Η έρημος (της ψυχής του?) μπροστά του απέραντη , αχανής γεμάτη αμμόλοφους και σκορπιούς. Μια ελπίδα είχε πια για να ζήσει. Ή να βρει μια όαση ή να βρει την χαμένη του ζωή (το ίδιο είναι).

Η μέρα τον αποχαιρετούσε , ο καυτός ήλιος δεν έκαιγε τόσο πια και σιγά σιγά την θέση του πήρε το φεγγάρι. Μια λαμπρή πανσέληνος , ένα χρυσό πιάτο στο τραπέζι του ουρανού. Τον φώτιζε και τον ταξίδευε μαζί με ένα τσούρμο πυγολαμπίδες που τις έλκυε το πείσμα και η επιμονή του παιδιού που θέλει να αλλάξει τη ζωή του.

Περπατούσε …περπατούσε ..ώρες , τόσο που πια δεν ένιωθε τα πόδια του. Περπατούσε ..αλλά δεν έβλεπε τίποτα. Ούτε όαση ούτε σπίτι ούτε τον δρόμο για την χαμένη του παλιά ζωή…..

Διψούσε….το αισθανόταν …θα πέθαινε εκεί στην έρημο , αποκαμωμένος , μόνος , ντροπιασμένος για την ζωή που έζησε , χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια. Σηκώθηκε όμως , τίναξε δυο σκορπιούς που είχαν ανέβει πάνω του και προχώρησε. Δεν άντεξε, κατέρρευσε .

Ξύπνησε όμως ξανά. Κάποιος του ζέσταινε την ελπίδα στο χέρι , τον κοίταζε δακρυσμένος και δεν μπορούσε να μιλήσει σαν κάποιος να του έκοψε την γλώσσα. Κοίταζε και προσπαθούσε να θυμηθεί. Προσπαθούσε να θυμηθεί και να χαρεί. Τον αναγνώρισε . Ο πατέρας του . Τον θυμήθηκε . Τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Αφέθηκε. λυτρώθηκε.

Χάρηκε , μαζί του και η φύση όλη. Στην μέση του πουθενά , ξαφνικά και απρόσμενα η γη σείστηκε , από την καυτή άμμο ανάβλυσε νερό. Καθαρό και διάφανο σχημάτισε ποτάμι που παρέσυρε το παρελθόν. Ό,τι ήθελε να ξεχάσει, να κρύψει. Χάθηκαν όλα. Τα λάθη , οι αποτυχίες , οι ντροπές. Λουτρό παλιγγενεσίας , ανακαίνισης , σωτηρίας.

Ήπιαν και ξεδίψασαν και αγκαλιασμένοι , πατέρας και γιος προχώρησαν στην σκηνή του σωτήρα. Λίγο πιο εκεί , πίσω από κάτι αμμόλοφους….

Από τον Αντώνη Τσαντήλα - SAR