Η ασφάλεια των παιδιών στο Διαδίκτυο

Παρά την αδιαμφισβήτητη χρησιμότητα του Διαδικτύου υπάρχουν και κάποιοι δυνητικοί κίνδυνοι για τα παιδιά, που αφορούν κυρίως στην έκθεσή τους σε παράνομο ή ακατάλληλο περιεχόμενο, στην εξαπάτησή τους από άγνωστους ενήλικες οι οποίοι υποκρίνονται ότι είναι ανήλικοι ή στην άσκηση πίεσης για αποκάλυψη προσωπικών στοιχείων. Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών για την σωστή χρήση του Διαδικτύου είναι πλέον σήμερα ένα σημαντικό θέμα για τα σχολεία και τις οικογένειες.

Παρακαλούμε να αποφεύγετε σελίδες με το πιο κάτω περιεχόμενο:
Aggressive (σελίδες που προπαγανδίζουν την επιθετική συμπεριφορά και το ρατσισμό)

Drugs (σελίδες που προωθούν τα ναρκωτικά)

Gampling (σελίδες που προωθούν τα τυχερά παιχνίδια)

Porn (σελίδες με πορνογραφικό περιεχόμενο)

Violence (σελίδες που προπαγανδίζουν τη βία)

Αναδημοσίευση από "Τυχαίο ιστολόγιο"

Από την Πέργαμο

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ αναφέρεται στην προ-γιαγιά μου τη Δέσποινα Αρβανίτη και την οικογένειά της .
Ζούσαν στην Πέργαμο σε ένα μεγάλο ευρύχωρο σπίτι με μια μεγάλη αυλή. Οι γονείς της ήταν ιδιοκτήτες ενός μεγάλου βυρσοδεψείου . Ο πατέρας της κατατάχτηκε στον Ελληνικό στρατό και πολέμησε στην εκστρατεία του 1919. Ένα πρωί εμφανίστηκε ξαφνικά κατάκοπος και φοβισμένος και είπε σε όλους τους συγγενείς του ότι το μέτωπο κατάρρευσε και ότι οι Τούρκοι έρχονται.
Φοβισμένοι έκρυψαν τα χρυσαφικά , τα χρήματα τα ασήμια σε ένα πηγάδι και με την ελπίδα πως θα επιστρέψουν για να τα πάρουν έφυγαν παίρνοντας μαζί τους μόνο λίγα ρούχα και φαγητό. Επιβιβάστηκαν σε μια μεγάλη άμαξα και κατευθύνθηκαν στα κοντινά παράλια. Στα δεξιά τους άφηναν το χωριό, και στα αριστερά τους το μεγάλο επιβλητικό θέατρο της αρχαίας Περγάμου. Κοιτούσαν και ξανακοιτούσαν, ήλπιζαν ότι θα επιστρέψουν αλλά φοβόντουσαν επίσης μήπως είναι η τελευταία φορά που βλέπουν την όμορφη πεδιάδα της Περγάμου .
Έφτασαν στα παράλια και είδαν ότι παρά τις καταστροφές που είχαν αρχίσει να γίνονται , το καΐκι τους ήταν εκεί, ανέπαφο, έτοιμο να τους περάσει με ασφάλεια, στην ασφάλεια της πατρίδας. Επιβιβάστηκαν γρήγορα και πέρασαν απέναντι στα εξαδέλφια τους στη Μυτιλήνη. Η όμορφη γη της Ιωνίας φαινόταν να ξεμακραίνει , τα κτίρια μίκραιναν, οι ανθρώπινες φιγούρες δεν διακρίνονταν πια. Το αίμα όμως από τη σφαγή , όπως μου είπε, φαινόταν .
Τελικά η απόσταση από τη Μυτιλήνη έως απέναντι δεν ήταν τόσο κοντινή όπως νόμιζαν όταν έφευγαν. Το ταξίδι της επιστροφής δεν θα γίνει. Τα χρυσαφικά , το σπίτι , το εργοστάσιο, οι αναμνήσεις, τα χωράφια, ήταν πολύ μακριά. Τόσο μακριά που ο παππούς μου ο Χαράλαμπος θα έκανε πενήντα χρόνια για να επιστρέψει εκεί. και να δει ότι το πηγάδι δεν υπήρχε πια, ούτε οι κήποι , ούτε τα περιποιημένα χωράφια. Όλα χέρσα και εγκαταλελειμμένα, ίσως να πρόσμεναν και αυτά την επιστροφή, το δε πηγάδι –κρυψώνα , είχε καλυφθεί με χώμα και ένα δένδρο είχε φυτρώσει.

Από τον Χαράλαμπο Γιατρέλλη Α1

Καίγεται...το παιδί καίγεται*

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία αληθινή, μια ιστορία του παππού Θωμά και της γιαγιάς Παναγιώτας , μια ιστορία κοινή για όλους όσοι έτρεχαν να σωθούν στη Σμύρνη το 22.
Όλα άρχισαν στις 5-Μαίου του 1919 , όταν μεγάλο μέρος του Βιλαετιού του Αιδινίου (Σμύρνη) αποδόθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις στην Ελλάδα. Ο παππούς Θωμάς στις 12 Αυγούστου του 1922 ορκίστηκε και κατατάχτηκε ως στρατιώτης στον Ελληνικό στρατό της Σμύρνης. Η γιαγιά Παναγιώτα έμεινε με την οικογένειά της , τη μαμά της Καλλιόπη και τον μπαμπά της Παναγιώτη. Γείτονές τους στο διπλανό σπίτι ήταν η Ελένη και ο Στράτος που αργότερα έγιναν η γιαγιά Ελένη και ο παππούς Στράτος αφού πάντρεψαν τα παιδιά τους, την Παναγιώτα και τον Θωμά.

Η 5η Σεπτέμβρη του 22 ήταν μια δύσκολη μέρα και η νύχτα ήταν ακόμη χειρότερη. Όλη η γειτονιά κοιμήθηκε έξω από τα σπίτια της κρυμμένη από το φόβο των Τούρκων. Την επομένη, με μεγάλο κίνδυνο, πολλοί επέστρεψαν στα σπίτια τους , προσπαθώντας να σώσουν ό,τι ήταν δυνατό από τις περιουσίες τους. Η γιαγιά Καλλιόπη , αυτό που ήθελε να σώσει ήταν ένα εικόνισμα. Τους Άγιους Ανάργυρους, με τη σημείωση που είχε γράψει στο πίσω μέρος. Τις ημερομηνίες γέννησης των παιδιών της. Πήρε την εικόνα, έπιασε την κόρη της σφιχτά από το χέρι και άρχισε να τρέχει για να σωθεί. Στην προκυμαία βρήκε τον άντρα της και όπως- όπως μπήκαν σε ένα καράβι που έφευγε σε δυο λεπτά. Στο ίδιο καράβι βρήκαν τους γείτονές τους την γιαγιά Ελένη και τον παππού τον Στράτο, οι οποίοι έψαχναν για το γιο τους τον (παππού) Θωμά που είχε καταταγεί στον ελληνικό στρατό. Ένα δυνατό τράνταγμα και το καράβι έφυγε. Έβλεπαν για τελευταία φορά την αγαπημένη τους πατρίδα, τη Σμύρνη. Τα άφησαν όλα εκεί, αναμνήσεις , ζωή , φίλους , συγγενείς, περιουσία. Η τελευταία εικόνα από τη Σμύρνη τραγική . ένα μεγάλο κτίριο στο λιμάνι είχε κι΄ όλας τυλιχθεί στις φλόγες. Ένα μικρό παιδί, στο μπαλκόνι , ψάχνοντας για σωτηρία, τυλιγμένο στις φλόγες , φώναζε, ούρλιαζε, προσπαθούσε να σβήσει τη φωτιά μέχρι που έσβησε.

Το καράβι συνέχιζε να πλέει προς την Ελλάδα, προς την κοντινή Λέσβο. Η ανάμνηση του τραγικού παιδιού, ενός από τα χιλιάδες αθώα θύματα , έπλεε και αυτή και συνόδευε ως εφιάλτης τους επιβαίνοντες. Αυτό το παιδί που καιγόταν , άλλα παιδιά που σφαγιάστηκαν , ο παππούς ο Θωμάς που είχε καταταγεί στο στρατό, όλοι χάθηκαν.
Όμως η ιστορία , επεφύλασσε και μια ευτυχισμένη στιγμή για τον παππού τον Στράτο και τη γιαγιά μου την Καλλιόπη. Δεν τα είχαν χάσει όλα. Στην προκυμαία της Μυτιλήνης που αποβιβάστηκαν , βρήκαν το γιο τους το Θωμά (παππού Θωμά). Είχε φύγει και αυτός , με άλλο καράβι. Αγκαλιάστηκαν σφιχτά , λυτρώθηκαν, τουλάχιστον αυτός είχε σωθεί. Λυτρώθηκαν? Μάλλον όχι. οι μνήμες τους συντρόφευαν ως το τέλος της ζωής τους.
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1922, ήλθαν στην Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στο συνοικισμό Κουντουριώτη , στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Ο παππούς ο Στράτος λίγο πριν πεθάνει , στο παραλήρημά του φώναζε « Το παιδίιι , το παιδί, δεν το βλέπετε? Σώστε το!! καίγεται !!. Το παιδάκι, παιδάκι μου, παιδάκι μου.
κάιγεται , καίγεται , δεν το βλέπετε?»

*Ο παππούς Θωμάς και η γιαγιά Καλλιόπη ,διηγήθηκαν όσα σας είπα στον μπαμπά μου και αυτός με τη σειρά του τα διηγήθηκε σε μένα , με πολλή συγκίνηση. Για να μην ξεχάσουμε.

Αναστασία Δαβίδη.

Ανθρώπινα δικαιώματα στο σχολείο

Το σχολείο μου είναι ένα μέρος όπου οι μαθητές είναι ασφαλείς και προστατευμένοι
Άρθρα 2, 3

Τα μέλη της κοινωνίας του σχολείου δεν αισθάνονται διακρίσεις εναντίον τους, εξαιτίας επιλογών στη ζωή τους (τρόπος ένδυσης, σχέση με συγκεκριμένους ανθρώπους, εξωσχολικές δραστηριότητες
άρθρο 14, Πρωτόκολλο 12

Το σχολείο μου εξασφαλίζει ίση πρόσβαση, πηγές και δραστηριότητες σε κάθε πρόσωπο
άρθρο 12, Πρωτόκολλο 14

Τα μέλη της σχολικής μου κοινότητας θα εναντιωθούν σε κάθε πράξη, υλικό ή σχόλιο στο σχολείο που δημιουργεί διακρίσεις, προσβάλλει ή εξευτελίζει
Άρθρα 2, 9, Άρθρο 14, Πρωτόκολλο 12

Εάν προκύψουν συγκρούσεις, προσπαθούμε να τις λύσουμε με συνεργατικούς και μη βίαιους τρόπους
Άρθρα 2, 3

Σε θέματα που σχετίζονται με την πειθαρχία (συμπεριλαμβανομένης της αποβολής) όλοι εξασφαλίζουν ίση, αμερόληπτη αντιμετώπιση τόσο στον καθορισμό της ποινής, όσο και στην εκτέλεση της
Άρθρο 6

Ένα πρόσωπο που κατηγορείται για αταξία, θεωρείται αθώο μέχρι την απόδειξη της ενοχής του.
Άρθρο 6

Ο προσωπικός χώρος και τα προσωπικά αντικείμενα του καθενός είναι σεβαστά
Άρθρο 8, άρθρο 1, Πρωτόκολλο 1

Δικαιώματα των παιδιών

Building a Europe for and with children

''Raise your hand against smacking!''

Tolerance

Διάφορα ...αλλά ,καλά....

BubbleShare: Share photos - Play some Online Games.

Peace

Add Peace to your page

Choregic monument of Lysikratis

Ανθρώπινα δικαιώματα

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ

Το έγραψε ένα παιδί από την Αφρική και προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα του 2006…

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος

Κι εσύ λευκέ άνθρωπε
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι
και λες εμένα έγχρωμο;

Συνήγορος του πολίτη

Τα δικαιώματά σου από τον Συνήγορο του Πολίτη

Όλα τα παιδιά έχουν συγκεκριμένα δικαιώματα που ορίζονται από τις διεθνείς συμβάσεις, το Σύνταγμα και τους νόμους.

Το σημαντικότερο κείμενο για τα Δικαιώματα του Παιδιού είναι η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.
Ολόκληρη τη Σύμβαση μπορείς να διαβάσεις εδώ.
Tη Σύμβαση με απλά λόγια μπορείς να διαβάσεις εδώ.

Η Σύμβαση αυτή, που υπογράφτηκε το 1989 από τα κράτη-μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ρυθμίζει τις υποχρεώσεις των κρατών για την προστασία και προαγωγή των δικαιωμάτων του παιδιού. Το 1992 έγινε νόμος και στη χώρα μας (Ν. 2101/ 92).

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού περιλαμβάνει τρεις μεγάλες κατηγορίες δικαιωμάτων:

• Προστασία (από κάθε μορφής κακοποίηση, εκμετάλλευση, διάκριση, ρατσισμό, κ.λ.π.)
• Παροχές (δικαίωμα στην εκπαίδευση, την υγεία, την ψυχαγωγία, κ.λ.π.)
• Συμμετοχή (δικαίωμα στην έκφραση γνώμης, την πληροφόρηση, τον ελεύθερο χρόνο, κ.λ.π.)

Hagia Aikaterini - Athens

Η προγιαγιά μου ήλθε από την Πόλη το 1928

H προγιαγιά μου Καλλιόπη έζησε και μεγάλωσε με τα τέσσερα αδέλφια της στην Κωνσταντινούπολη στη συνοικία Καντίκοϋ. Ζούσαν σε μια διώροφη οικία η οποία σωζόταν έως το 1984.
Η Καλλιόπη παντρεύτηκε τον Γεώργιο Δούκα , ιδιοκτήτη γνωστού ζαχαροπλαστείου στη Πόλη , ο οποίος καταγόταν από τη Βόρεια Ήπειρο. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά . Όταν η κατάσταση δυσκόλεψε από τους Τούρκους το έτος, 1928, αποφάσισαν να φύγουν οικογενειακώς για τη Βόρεια Ήπειρο , πατρίδα του συζύγου της. Όμως εκεί ο σύζυγος πέθανε και η προ γιαγιά μου αναγκάστηκε να έλθει με τα τρία παιδιά της στο Λουτράκι , όπου ήταν συγκεντρωμένοι πολλοί πρόσφυγες από την Σμύρνη και τη Μικρά Ασία. Εκεί γνώρισε το Πολυχρόνη Δερδερά ο οποίος είχε έρθει από το Πόντο και που ήθελε να τη προστατέψει από τους ξένους και γι΄ αυτό τη παντρεύτηκε, για να μην την εκμεταλλευτούν .
Αργότερα το Ελληνικό κράτος μοίρασε στους πρόσφυγες οικόπεδα σε διάφορες περιοχές. Στη Καλλιόπη που ήταν σε ηλικία 28 ετών , δώσανε ένα οικόπεδο στη καταπράσινη τότε Καλογρέζα , στις λεγόμενες παράγκες. Με τον Πολυχρόνη κάνανε άλλα τέσσερα παιδιά, όμως τα δυο πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Η γιαγιά μου έκτισε εκεί ένα διώροφο σπίτι και όταν γεννήθηκε η μαμά μου έχτισε άλλο ένα όροφο. Εκεί κατοικούμε τώρα. Άρα είμαστε από τους πρώτους κατοίκους της Καλογρέζας.

Από τον Αντώνη Τσαντήλα.

Στερεότυπα

Στερεότυπα
o Καλός μαθητής = με φυτό
o Καλές σχέσεις με τους καθηγητές = γλείψιμο
o Μετανάστης (ειδικά από την Αλβανία) = με κλέφτης, κατώτερος, διαφορετικός, κακός άνθρωπος
o Άτομα με ειδικές ανάγκες = και αυτοί διαφορετικοί και κατώτεροι
o Εύσωμοι ή εξωτερικά άσχημοι άνθρωποι = διαφορετικοί και κατώτεροι
o Κοντοί άνθρωποι = με κατώτεροι
o Ξανθιές γυναίκες = χαζές
o Γυναίκα οδηγός = κακή οδηγός
o Ακριβό (κυρίως αντικείμενο) = καλό
o Χρήση ποτού και τσιγάρου σε μικρή ηλικία = μαγκιά
o Γυναίκα = κατώτερη του άνδρα
o Οικιακά = με γυναικεία δουλεία
o Ιδιωτικά σχολεία = με καλύτερα σχολεία

Μήπως αυτά επηρεάζουν τη κρίση μας για τους ανθρώπους?
Βάκου Δήμητρα

Μια αληθινή ιστορία

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ διαδραματίζεται το 1922 . ξεκινάει ως ένα όμορφο παραμύθι και εξελίσσεται σε μια τραγωδία.
Πρόκειται για την ιστορία ενός δεκαεξάχρονου παλικαριού , τον Μωυσή Δημητριάδη, τον προ-προ πάππου μου, την οικογένειά του , αλλά και τις οικογένειες όλων όσων κατοικούσαν στην όμορφη γη της Ιωνίας. Όσα γνωρίζω θα σας στα διηγηθώ με συντομία και συνοπτικά γιατί διαφορετικά θα χρειαζόμουν αμέτρητες ώρες και σελίδες για να χωρέσουν.
Ένα ταξίδι έκανα λοιπόν μέσα από τις διηγήσεις της γιαγιάς μου και της μαμάς μου, και τράβηξα προς την Ανατολή, προς τη Σμύρνη και συγκεκριμένα στη Μερσίνα. Εκεί ζούσε ο προ-προ πάππους μου, ο Μωυσής με τους γονείς και τα έξη αδέλφια του, απολαμβάνοντας την ζεστασιά , τη θαλπωρή και την ασφάλεια της οικογένειάς του. Ο πατέρας του Ιάκωβος Δημητριάδης ήταν επιφανής επιχειρηματίας της Σμύρνης την εποχή εκείνη , καθώς είχε δύο εργοστάσια ταπητουργίας και ένα εργοστάσιο παραγωγής ξυραφιών .Λόγω της οικονομικής του άνεσης και της αγάπης που έδειχνε , βοηθώντας πολλούς συνανθρώπους του , ήταν πολύ αγαπητός από όλους.
Ο προ-προ πάππους μου Μωυσής με τον πατέρα του Ιάκωβο και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας , ζούσαν με πολλές ανέσεις σε ένα μεγάλο ευρύχωρο σπίτι με πολλούς βοηθούς , και άμαξες και χωράφια και ζώα. Ο προ-προ πάππους μου ο Μωυσής πήγαινε στο κολέγιο καθημερινά με την άμαξα. Όλα αυτά όμως χάθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Είχαν ξεκινήσει οι πρώτες αναταραχές , όλα έδειχναν πως η κατάσταση ήταν ανησυχητική , όμως όλοι ήλπιζαν στον Ελληνικό στρατό που προηγουμένως προήλαυνε στη Μικρά Ασία φθάνοντας μάλιστα λίγο έξω από την Άγκυρα. Μερικοί βέβαια , αρκετοί, πουλούσαν τις περιουσίες τους όσο-όσο και έφευγαν για την Ελλάδα. Ο Ιάκωβος όμως πίστευε , στον Ελληνικό στρατό και πως τελικά κανείς δεν θα τον πείραζε αφού σε όλη του τη ζωή συνέχεια βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη και όλοι τον αγαπούσαν.
Μάταια όμως. Λάθος υπολογισμοί. Φεύγοντας από το σπίτι του για να επισκεφθεί γειτονικό αλευρόμυλο, Τούρκοι αξιωματικοί τον συνέλαβαν, χωρίς ο Ιάκωβος Δημητριάδης να προλάβει να ειδοποιήσει αλλά και να αποχαιρετήσει κανέναν.
Μια άλλη ομάδα Τούρκων αξιωματικών κατευθύνθηκε προς το σπίτι του. Ευτυχώς όμως για αυτό ειδοποιήθηκε η προ-προ γιαγιά μου η Αναστασία Δημητριάδη. Χωρίς να γνωρίζει τι είχε συμβεί στον άντρα της , αλλά με αλάθητο ένστικτο, έκρυψε τα παιδιά της μην τα βρουν οι Τούρκοι. Το ένα ήταν μωρό και έκλαιγε και για να το σταματήσει μήπως και φανερωθούν και τα υπόλοιπα , του έβαλε ένα παπλωματάκι και έκατσε τρυφερά πάνω για να μην ακούγεται. Οι Τούρκοι μπήκαν στο σπίτι , το μωρό σταμάτησε να κλαίει, δεν άντεξε τη πίεση στο στοματάκι του, η Αναστασία το κατάλαβε αλλά δεν έκανε τίποτα. Οι Τούρκοι την πήραν μαζί τους και πήγαν να της δείξουν ένα «θέαμα» σε ένα κοντινό καταρράκτη. Είδε τον άντρα της ,τον σύντροφό της, τον Ιάκωβο να ξεκοιλιάζεται μπροστά στα μάτια της και το σώμα του να αιωρείται κρεμασμένο από τα ίδια του τα σωθικά. η τραγική Αναστασία τρελάθηκε στη κυριολεξία. Τα παιδιά της τα βρήκαν οι Τούρκοι , τον άντρα της τον σκότωσαν!! Το μυαλό της σάλεψε, έμεινε εκεί μια στιγμή πριν το κακό, μια στιγμή πριν τη τραγωδία.
Τα υπόλοιπα παιδιά , ο Μωυσής και τα αδέλφια του, τα βρήκε μια θεία τους, και με χρήματα που η Αναστασία είχε κρύψει στο σπίτι τα φυγάδευσε στην Ελλάδα.
Έτσι ο προ πάππους μου ο Μωυσής , ταξίδεψε προς την ελευθερία και τη ζωή, ο μεγαλύτερος από έξη αδέλφια. Τέσσερις αδελφές και τον αδελφό του. Η θεία, του είχε μιλήσει για το χαμό του πατέρα , και θεωρώντας και τη μάννα νεκρή , «χαμένος» , 16 χρονών βρέθηκε να πρέπει να προσέχει τα υπόλοιπα παιδιά, παιδί και αυτός. Δυνατός άνθρωπος , ούτε μια στιγμή δε λύγισε, ήξερε ότι αν λύγιζε όλοι θα χάνονταν. Βρέθηκε στον Πειραιά με ένα νταβλά να πουλάει κουλούρια έξω από την εκκλησία. Οι περαστικοί τον συμπονούσαν και τον βοηθούσαν αφήνοντας χρήματα χωρίς να παίρνουν τα κουλούρια του. Καθόταν εκεί σιωπηλός , βυθισμένος στις σκέψεις του, προσπαθώντας να καταλάβει.
περήφανος άνθρωπος ο προ-προ πάππους μου δεν ζήτησε ελεημοσύνη αλλά δούλεψε σκληρά γιατί όπως έλεγε ήταν πολλά τα στόματα που έπρεπε να θρέψει.
Στον Πειραιά τον φώναζαν «το παιδί με τα άσπρα μαλλιά» , άσπρισε από το φόβο του σε μια νύχτα , και ο λοχαγός στο στρατό έλεγε : «φωνάξτε μου το γέρο φαντάρο».
Την Κυρά Αναστασία, τη μάννα του και προ προ γιαγιά μου , Έλληνες τη φυγάδευσαν στην Ελλάδα όπου τη βρήκε ο Ερυθρός Σταυρός , και με τη φροντίδα τους κατάφερε τα επανέλθει , να σκοτώσει τους δαίμονες που είχε μέσα της και να ξαναβρεί τα παιδιά της. Όμως όλα όσα έζησε και ιδιαίτερα ο πνιγμός του νεογέννητου μωρού της , την είχαν σημαδέψει ανεξίτηλα, δεν έζησε πολύ μετά, αναπαύθηκε η Κυρά Αναστασία και συνάντησε και το σύντροφό της τον Ιάκωβο με το μωρό.
Είμαι περήφανος για τον προ-προ πάππου μου και την οικογένειά του και ειλικρινά την ψυχή μου γεμίζει θλίψη και πόνος για όσα πέρασαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τότε.
Άνθρωποι που στη Σμύρνη ήταν πρόσφυγες και όταν ήλθαν στην Ελλάδα ήταν «πρόσφυγγες» , όπως κοροϊδευτικά τους αποκαλούσαν οι ντόπιοι. Από την άλλη δεν θέλω να είμαι αυτός που θα κρίνει , δεν θέλω για τα λάθη λίγων να καταδικάσω ένα ολόκληρο λαό. Εύχομαι όμως να υπήρχε περισσότερη αγάπη στον κόσμο για τους συνανθρώπους μας, έτσι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για όλους.

Από τον Χρήστο - Ραφαήλ Θεοδωρή

Ideal friendship. By Dimitroula

Utopic School . By Dimitra Vakou

Hello!! My name is Dimitra… and I am from Greece…
With the next comic I present you the utopic school…
(I know that the picture is too small but I cannot do something more!!!)


The utopic school
The utopic school is something very important for our lives!!! We spend 7 to 8 hours per day in this building, and I think that it have to be perfect…
In my opinion the utopic school must be spacious. It have to have a swimming pool, two basketball courts, two volleyball and two football. In the classes, we should also have computers with connection in to the internet. A very big bookcase, with encyclopedias for the best information…
All the students should have a small wardrobe in which they can put their clothes or their bags and some personal things!!!
In to the school will be a restaurant (no a cantina) with homemade food!!!

Ideal

Helen Κeller

Uploaded on authorSTREAM by dimitris

Για την Σταυρούλα (Τικατοκ)

Για δοκίμασε Δεσποινίς. Που ξέρεις? Προσπάθησε να γράψεις "βιβλία" από εδώ . Ειναι πολύ όμορφο εργαλείο. ότι βοήθεια χρειαστείς , πες μου.

Βυζαντινοί Ναοί στην Αττική

Peace

Ένα όμορφο δώρο

Η αγάπη είναι ιδανικό
το έχουμε ανάγκη σύ και γώ
μη μου λες ότι σπανίζει…
την ψυχή μας πλημμυρίζει

Τι όμορφο δώρο για ένα παιδί
που ζει στη φτώχεια , στην Αφρική
που έχει το δάκρυ του για φίλο
ένδεια και πείνα να γυρίζουν της ζωής του το μύλο.

Ζει μια ζωή ταυτισμένη με βία
με οδύνη κι΄απελπισία
με το σώμα σημάδια γεμισμένο,
πρόσωπο από δάκρυα μουσκεμένο

Εμείς δεν συναντήσαμε κάτι από αυτά
ζούμε στην πολυτέλεια , καταναλώνουμε αγαθά,
γίναμε εγωιστές , πόσο υλιστές;
η αδιαφορία ξεστρατίζει τις δικές μας τις ζωές

Για τούτα θα θρηνήσω και θα κλάψω,
για την ειρήνη θα φωνάξω
με αγάπη θα ζήσω , αλλά …
ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΧΑΡΑ ΜΠΟΡΩ
ΝΑ ΤΟΝ ΓΚΡΕΜΙΣΩ.
Από την Σταυρούλα Παπαδοπουλου

Για τούτα θα θρηνήσω και θα κλάψω..

Αυτή η φράση είναι πάρα πολύ επίκαιρη στην εποχή μας πράγμα που δεν μας τιμά καθόλου. Υπάρχουν τόσα πολλά για να θρηνήσει και να κλάψει κανείς. Καταστάσεις όπως η εγκληματικότητα, η απανθρωπιά , η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, η βία που υφίστανται ακόμη και παιδιά.
Όλα αυτά τα συχνά, δυστυχώς, φαινόμενα της εποχής, οφείλονται στην έλλειψη μόρφωσης και παιδείας, στην ιδιοτέλεια και στην παντελή έλλειψη αγάπης. Οφείλονται σε εμάς που με την απληστία μας και τον εγωισμό μας , δηλητηριάζουμε καθημερινά τις σχέσεις μας και τη ζωή μας. Οφείλονται κατά κύριο λόγο σε εσάς , τους μεγάλους, που χάσατε την ευαισθησία σας και την αθωώτητά σας σε τέτοιο βαθμό που να μπορείτε να ‘δείτε’ ακόμη και τα όπλα ως πηγή πλουτισμού.
Μόνο εμείς, τα παιδιά , μπορούμε ακόμη να δούμε την όμορφη πλευρά των πραγμάτων. Την Ειρηνική.
...και αφού εμείς βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας ,την ομορφιά, και με τα μάτια του σώματος και του νου την ασχήμια που μας προσφέρετε ,τότε, μόνο εμείς μπορούμε να θρηνήσουμε πραγματικά και να κλάψουμε για αυτά.
Όμως συνεχίζουμε. Ονειρευόμαστε και ελπίζουμε.
Ελπίζουμε ότι θα δείτε τα δάκρυά μας και θα ακούσετε τους λυγμούς μας.
Ονειρευόμαστε ένα κόσμο όπου όλα θα είναι καινούρια και ειρηνικά, γαλήνια, και με το ουράνιο τόξο πάντα εκεί να μας θυμίζει την αρχέγονη υπόσχεση…
Ονειρευόμαστε ,ελπίζουμε και πορευόμαστε.
Πορευόμαστε σε ένα δρόμο που τον διαμορφώνουμε με τις συμπεριφορές μας, την ευαισθησία μας, τις αγνές, άδολες, σκέψεις και σχέσεις μας, τα ιδανικά και τις προτεραιότητές μας.
Πορευόμαστε τον «Ασημένιο δρόμο». Στο τέλος του είμαστε σίγουροι ότι θα βρούμε την ιδανική κοινωνία, την αγάπη και το σεβασμό.
Ονειρευόμαστε και ελπίζουμε και πορευόμαστε και αγωνιζόμαστε.
Αγωνιζόμαστε να μην θρηνήσουμε άλλο, να μην κλάψουμε άλλο, να μην κάνουμε τις επόμενες γενιές δυστυχισμένες.
Ονειρευόμαστε και ελπίζουμε και πορευόμαστε και αγωνιζόμαστε.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ.
Το ξέρουμε πως μπορούμε να προβάλλουμε και να ζήσουμε στην άλλη πλευρά. Την πλευρά του «Ασημένιου χαμόγελου» .Το ελπίζουμε πως έτσι θα ανατείλει μέσα από το γαλανό πέλαγος ένας νέος κόσμος. Ένας ολόχρυσος λαμπερός κόσμος.

Από την Σταυρούλα Παπαδοπούλου

Το "Μετόχι της Καλογρέζας"

"Μετόχι της Καλογρέζας"

Το "Μετόχι της Καλογρέζας" είχε πολύ μεγάλες εκτάσεις να διοικήσει , ως εκ τούτου συμπεραίνεται ότι θα έμοιαζε με ένα πολύβουο μελίσσι στο οποίο εκτός από τις καλόγριες θα απασχολούνταν και πλήθος φτωχών χωρικών για τη φροντίδα των χωραφιών.
Οι λειτουργίες, στο καθολικό του μοναστηριού, αφιερωμένο στα "Εισόδια της Θεοτόκου" ,πρέπει να ήταν επισκέψεις στον ουρανό. Είναι σαγηνευτικό και μόνο να βρεθεί κανείς μέσα. Η κατάνυξη επιβάλλεται από το μέγεθος, τις αναλογίες, τις καμπύλες, από τα παράθυρα, τις τοιχογραφίες, την ηχητική. ..Ακόμη και σήμερα...

Η παρουσία της Φιλοθέης, όταν γίνονταν λειτουργίες εκεί, πρέπει να λειτουργούσε ως πόλος έλξης, φάρος ελπίδας, και αίσθηση αγάπης και φροντίδας για τους Χριστιανούς.
Πάντα όμως υπήρχαν οι Τούρκοι. Πάντα το Μοναστήρι κινδύνευε από κάποια επιδρομή για φόρους. "Τούρκο βλέπεις? λεφτά θέλει..και άλλο Τούρκο βλέπεις? και άλλα λεφτά θέλει..." έλεγε ένα ρητό της εποχής.

• Μέτρα προστασίας
  
  Για να αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις το μοναστήρι είχε απλά και αποτελεσματικά μέτρα:
• Υπόγεια σήραγγα διαφυγής.
  Μια υπόγεια σήραγγα άρχιζε από το Μοναστήρι και κατέληγε σε ένα λοφάκι , τετρακόσια μέτρα μακριά, ανάμεσα σε σκίνα και βράχια.H έξοδος της σήραγγας μετά από 400 μέτρα υπόγειας διαδρομής, είναι σήμερα ένας θρύλος. Είναι ο χώρος όπου σήμερα υπάρχει ο γνωστός ναός, όπου τελούνται πλούσιοι γάμοι , ενώ το 1910 σύμφωνα με κάτοικο της περιοχής (Θ. Χαροκόπο) ήταν μια τρύπα, που είχε μέσα φίδια ,αλλά στην άκρη άναβαν και ένα καντηλάκι ενώ κατά περίεργο τρόπο έχει ταυτισθεί ο χώρος με την δραστηριότητα της Αγίας Φιλοθέης στην περιοχή.
• Οι ...άδειες αποθήκες.
  
  Οι Tούρκοι μπορούσαν να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα χωρίς να βρουν τίποτα. Τα προϊόντα αποθηκεύονταν σε μεγάλα πιθάρια, τα οποία θάβονταν στη γη. Σύγχρονες μαρτυρίες αναφέρουν ότι πολλοί κάτοικοι της Νέας Φιλοθέης , ακόμη και σήμερα τα βρίσκουν σε οικόπεδα ακόμη και σε απόσταση δύο (2) στρεμμάτων από το περιτοίχισμα.
  
  Ιστορία του Μοναστηριού
• Ο Κιουταχής
  Ένα έγγραφο του 1838 (υπάρχει στα αρχεία το κράτους) που υπογράφεται από τον τότε Δήμαρχου Αμαρουσίου Δ. Χαιμαντά αναφέρει ότι πέντε κελλιά του Μοναστηριού γκρεμίστηκαν από τις στρατιές του Κιουταχή.
  Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μαρτυγιάννη,¨" ο Κιτάγιας ήρθε με μεγάλη δύναμη ανθρώπων, με καβαλαρία, με κανόνια, μ'όλα τα αναγκαία του πολέμου. Έπιασε τα Πατήσια. Τα χωριά τα περισσότερα της Αθήνας προσκύνησαν, ότι από την δικαιοσύνη μας πολλούς κατοίκους τους ηύρανε φορτωμένους πέτρες και τους ξεφόρτωσαν κι άλλους τους λευτέρωσαν, όπου τους παιδεύαμεν δια χρήματα..."
  Στο παραπάνω έγγραφο γίνεται σαφές ότι ο Κιουταχής γύριζε περί το 1826 στα χωριά της Αθήνας ζητώντας να προσκυνήσουν οι Ραγιάδες. Είναι σίγουρο ότι από την επιδρομή του Κιουταχή έως το 1838 το μετόχι είχε περιπέσει σε κατάσταση αχρησ(τ)ίας αφού κανείς δεν επισκεύασε τα γκρεμισμένα κελλιά , ενώ η Εκκλησία είχε γίνει αποθήκη.
• Οι Βαυαροί
  Μετά την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, οι Βαυαροί , επί Όθωνος, διέλυσαν τα γυναικεία μοναστήρια τα δε κτήματά τους αποτέλεσαν δημόσια περιουσία. Η Ιερά Μονή πωλείται σε ιδιώτες για μια βιβλιοθήκη. (Γενικά αρχεία του Κράτους. Φ.14). Ο Μακρυγιάννης λέει σχετικά: " Διάλυσαν τα μοναστήρια, συνφώνησαν με τους Μπαυαρέζους και πούλαγαν τα δισκοπότηρα και όλα τα γερά για το τίποτα... "

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το βιβλίο "Το Μετόχι της Καλογρέζας στη Νέα Φιλοθέη Αμαρουσίου". Εκδόσεις Ιστορικού Λαογραφικού Μουσείου Δήμου Αμαρουσίου

Η Κυρά των Αθηνών

Η εποχή
Σε χρόνους "εκτάκτου τρομοκρατίας" χρόνους «ακμής των Σπαχήδων της Αττικής» σε χρόνους όπου «στα σκονισμένα σοκάκια της Αθήνας συχνά σκόνταφτε κανείς σε γέρους και γριές απροστάτευτες και πολλοί άρρωστοι , φτωχοί και αβοήθητοι πέθαιναν σαν τα σκυλιά . Αλί σ'αυτόν που δεν είχε κανένα» ήρθε ως παρήγορος άνεμος η Αγ. Φιλοθέη. Την εποχή που στην Αττική τριγυρνούσαν τα υπολείμματα της στρατιάς του Σκερδέμπεη , της πρώτης καθόδου των Αλβανών , η υπέροχη συμπεριφορά της Φιλοθέης και η αγάπη της έκαναν το θαύμα τους.
Βιογραφικά
Γεννήθηκε το 1522, καταγόμενη από την αθηναϊκή αρχοντική οικογένεια των Μπενιζέλων. Η Ρηγούλα ή Ρεβούλα (Παρασκευούλα), όπως ήταν το κοσμικό της όνομα, ήταν κόρη του Αγγέλου Μπενιζέλου και της Σηρίγης Παλαιολογίνας, γόνος της ιστορικής βυζαντινής οικογένειας. Καθώς η Ρηγούλα μεγάλωνε, διακρινόταν για το ήθος και την ευφυΐα της. Έλαβε μόρφωση εξαιρετική, κάτι σπάνιο για κορίτσι της εποχής της.
Σε ηλικία 14 ετών οι γονείς της αποφάσισαν να την παντρέψουν με τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Ανδρέα Χειλά, ο οποίος ανήκε σε αρχοντική οικογένεια της Αθήνας. Ήταν ένας γάμος ενάντια στη θέλησή της, που διήρκεσε τρία χρόνια, έπειτα η Ρεβούλα έμεινε χήρα.
Στα 17 της χρόνια ήταν όμορφη, πάμπλουτη, καταγόμενη από δύο αρχοντικές και σημαντικές οικογένειες, μορφωμένη και ελεύθερη. Εύκολα εννοεί κανείς πόσο περιζήτητη νύφη ήταν και οι σημαντικότερες οικογένειες της Αθήνας και όχι μόνο, την διεκδικούσαν για νύφη τους. Οι γονείς της την πίεζαν έντονα να συνάψει δεύτερο γάμο, όμως αυτή τη φορά η Ρεβούλα δεν εισάκουσε την επιθυμία των γονέων της, δηλώνοντας ότι επιθυμεί να ακολουθήσει ασκητική ζωή. Επιδόθηκε σε φιλανθρωπικό έργο και δέκα χρόνια μετά το θάνατο των γονιών της εκάρη μοναχή με το όνομα Φιλοθέη.
Η δράση
Η Φιλοθέη αγαπά τον χωρικό. Λυπάται τον στρατοκόπο . Ανοίγει για χατίρι του το πηγάδι "Ψυχικό" , που δροσίζει ανθρώπους και ζώα. Ποιος πάσχει , ποιος διώκεται ? Η Φιλοθέη αγρυπνεί. Και δίδει , και δίδει...
Η Ρεβούλα δεν ανήκει πια στον εαυτό της, μα στον τυραννισμένο λαό. Γεννήθηκε για τη φτωχή γυναίκα. Τη σκλάβα που αλλαξοπίστησε Την παραστρατημένη. Τ' ορφανό, Τον αιχμάλωτο στο σκλαβοπάζαρο.Την αμάθεια στην παιδεία. Τη λύτρωση απ'την σκλαβιά.
Μετά τον θάνατο των γονιών της γίνεται κάτοχος μιας μεγάλης περιουσίας. Κτήματα στα Πατήσια, στον Περισσό, στην Καλογρέζα, στη Φιλοθέη, στο Ψυχικό και αλλού, όλα είναι στο όνομά της.
Ωστόσο η Ρεβούλα πήρε τη Θεία κλήση. Συντροφιά με τις γυναίκες που δούλευαν στο πατρικό της (σώζεται ακόμη) χτίζει λίγο πιο πάνω από την σημερινή μητρόπολη των Αθηνών ,Ιερά Μονή , αφιερωμένη στον Απόστολο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο. Χτίζει τον Παρθενώνα της , το 1571, και αφιερώνει σ'αυτό την περιουσία της. Ντύνεται το ράσο και μοναχή η Ρεβούλα ,παίρνει το όνομα Φιλοθέη. Η αρχόντισσα , η Κυρά τ' Αγγέλου, άνοιξε μοναστήρι. Ένα μοναστήρι με ορθάνοιχτη τη πόρτα. Πρώτα για τις παραδουλεύτρες τ' αρχοντικού της, που με τις παραινέσεις της έγιναν μοναχές. Έπειτα σε κοπέλες εξωτερικές και απροστάτευτες, τις Μοναστηρίσιες όπως τις έλεγαν, τις φτωχές τις κατατρεγμένες που φθάνουν ολοένα κοντά της. Ακόμη και άλλες αρχοντοπούλες ,πλούσιες, προσφέρουν τον εαυτό τους και τα πλούτη τους στο μοναστήρι. γίνονται καλόγριες και αυτές.
Η Φιλοθέη δεν αναπαύεται. Ιδρύει εργαστήρια τέχνης, για να ζήσουν όλες και να μάθουν αργαλειό, κεντήστρες, ράφτρες, που δουλεύουν νύχτα και μέρα στον Παρθενώνα της.
Μέσα εκεί στον Παρθενώνα της ανοίγει το πρώτο σχολείο για κορίτσια. Γιατί πιστεύει ότι με τα γράμματα θα μείνουν μακριά από τον βάρβαρο κατακτητή και ότι γνωρίζοντας τους προγόνους τους , θα παλέψουν και θα γίνουν σαν αυτούς.
Η Μαριάννα Καμπούρογλου σημειώνει γι' αυτές : " όταν έφταναν σε ηλικία τις ερωτούσαν, και αν ήθελαν να μείνουν καλόγριες έμεναν, αλλέως τις επάντρευαν."
Η Καλλιρρόη Παρρέν γράφει: " Είναι λοιπόν η Ρεβούλα Μπενιζέλου, η πρώτη που έθεσε τις βάσεις της εκπαιδεύσεως της Ελληνίδας γυναικός, η πρώτη συστηματικώς εργασθείσα υπέρ του γυναικείου φύλου , η αψηφίσασα πάσα πρόληψιν και πάντα κίνδυνον"
Έτσι όπως σημειώνει η Ζωή Γκενάκου στο βιβλίο της "Η επανάσταση μιας γυναίκας" κοντά στον Παρθενώνα της ξεφύτρωσαν σιγά- σιγά , γηροκομείο, νοσοκομείο, ξενώνας για να φιλοξενούνται οι περαστικοί , ορφανοτροφείο.
Κάτι αφάνταστα επαναστατικό για την εποχή όπως μας πληροφορεί ο καθολικός επίσκοπος Ζακύνθου , Paulo del Grasso, σε επιστολή του στον Δόγη της Βενετίας είναι ότι .." Επίσης εδέχθη εις το μοναστήρι πολλάς γυναίκας αμαρτωλάς που ήσαν έγκυοι, ίνα μη τιμωρηθούν από τους Τούρκους."
Στην παγκόσμια ιστορία της κοινωνικής πρόνοιας οπωσδήποτε το μοναστήρι της Αγ. Φιλοθέης προηγείται. Το μοναστήρι όλο και μεγάλωνε και τα εργαστήρια βούιζαν από εργάτριες , στο σχολείο πλήθαιναν οι μαθήτριες,150 με 200 έφθασαν οι μοναχές, χώρια οι εξωτερικές.
Ο λαός την αγαπούσε και την ονόμαζε "κυρά δασκάλα". Σε όποια μέρη υπήρχαν Αρβανίτες ,ονόμασαν τις τοποθεσίες "Καλογρέζα" εντυπωσιασμένοι από την παρουσία της καλογρεάς.
Στο οικογενειακό της κτήμα στον Περσό (Περισσός, από το περισσό νερό που υπήρχε), στο πιο αγαπημένο της η "δεχατέρα του αφέντη της Αθήνας και πήρε προίκα όλη τη Κηβισά και τον Αχλαδόκαμπο που είναι πριν από το Χιλιάντρι", ιδρύει παράρτημα του κεντρικού μοναστηριού. Και ενώ για τις μοναχές τα κελιά είναι περιποιημένα για τον εαυτό της έχει δυο ασκηταριά, ένα στην Αθήνα(Η Μαριάννα Καμπούρογλου στις σημειώσεις της αναφέρει ότι έως το 1821 εσώζετο το ασκηταριό της Αθήνας , με όλα τα σύνεργα χειροτεχνίας της Οσίας και ο αργαλειός της) και ένα στον Περσό, γνωστό σήμερα ως "Μετόχι της Καλογρέζας"


Η Αγία Φιλοθέη πεθαίνει και θάβεται στο Μετόχι Καλογρέζας.
Δημ. Καμπούρογλου
“Καθ’ ημάς στο μετόχιον τούτο των Πατησίων εκακώθη η Φιλοθέη…Πιθανόν δε βαρείας πληγάς φέρουσα , προς αποφυγήν εξεγέρσεως, να μετήχθη εις το όχι μακράν απέχον εξοχικό κτήμα αυτής, του Περσού, και εν αυτώ να απέθανεν, όπως ισχυρίζεται και η τοπική παράδοσις.»
Ιωάννης Γεννάδιος
Σε αυτό συμφωνεί και ο Ιωάννης Γεννάδιος όπου στη σελίδα 33 του βιβλίου του " Ο οίκος των Μπενιζέλων και η Οσία Φιλοθέη" λέει " επειδή υπάρχει κοινώς αποδεκτή παράδοσις ότι εκ Καλογρέζης το Λείψανον μετεκομίσθη εις Αθήνας , πιθανόν φαίνεται, ότι η ταφή εγένετο εν τη θέσει ταύτη και όπου δυνατόν να είχε μεταφερθή μετά την εν Πατησίοις κάκωσιν, ίνα νοσηλευθή εν τόπω πλέον ευθέτω, καιρού ικανού προς τούτο διαρρεύσαντος από της επιθέσεως μηνί Οκτωβρίου μέχρι της τελευτής μηνί Φεβρουαρίω" .
Φώτιος Κόντογλου
Μια άλλη πηγή, ο περίφημος Φώτης Κόντογλου λέει σχετικά: "...Την άλλη μέρα τη σηκώσανε οι αδελφές και την πήγανε στο Μετόχι πούχε στον Περσό .....Στις 19/2/1589 παρέδωσε την καθαρή ψυχή της στον Κύριο. Το Άγιο Σκήνωμα της θάφτηκε στο μοναστηράκι της Καλογρέζας κι από εκεί έγινε η ανακομιδή των λειψάνων στην Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα που βρίσκεται στην σημερινή Αρχιεπισκοπή"
Η ανακομιδή του Λειψάνου- Το θαύμα
Στις 19/2/1589 έγινε η ταφή της Oσίας. "Μετά από είκοσι μέρες ο τόπος που βρισκόταν το σώμα της μύρισε! Ευωδίαζε! Και μετά από ένα χρόνο που αποφάσισαν να την εκθάψουν βρέθηκε το σώμα της ακέραιο και σώο και γεμάτο εξαίσια μυρωδιά. Η θαυματουργή χάρη που έβγαινε από το μνήμα της ήταν μεγάλη που δεν μπορεί να τη χωρέσει ανθρώπινος νους." μας πληροφορεί η αρχαιότερη βιογραφία της Αγίας που εκδόθηκε το 1775 στην Βενετία από τον Λεονάρδο , πρώην Δημήτριο Καπετανάκη εξ Αθηνών.
Πηγή: Το Μετόχι της Καλογρέζας στη Νέα Φιλοθέη Αμαρουσίου. Εκδόσεις Ιστορικού Λαογραφικού Μουσείου Αμαρουσίου