Είναι σούρουπο. Χιόνι καλύπτει τα δένδρα και τα βουνά. Δεν υπάρχει ψυχή σε αυτόν τον τόπο. Κανένα πουλί, κανένα ζώο. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος του αέρα που δυνατά διαπερνά τα γυμνά κλαδιά και παγώνει τα πάντα. Κάθε χιονονιφάδα που ακουμπά το δέρμα του είναι πιο παγωμένη από την προηγούμενη. βαδίζει αργά με κόπο, δεν βλέπει τις καλυμμένες από χιόνι πέτρες και σκοντάφτει.
Ταξιδεύει μέρες τώρα. Δεν έχει φαγητό ούτε χρήματα. Πως φέρθηκε τόσο ανόητα? αναρωτιέται.. Αν θυμάται καλά , πίσω από αυτόν τον λόφο…. εκεί πρέπει να είναι… Ανεβαίνει με κόπο. Κουράζεται. Είναι κοπιαστική η ανάβαση σε παγωμένο δρόμο. Ανεβαίνει . Ένα φως στο βάθος. Ένα φωτισμένο από το τζάκι παράθυρο και καπνός από ξύλα που καίγονται. ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ… αυτό.. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και συνεχίζει εξαντλημένος πια , κατάκοπος. Τώρα το σπίτι είναι λίγα μέτρα μακριά και πλησιάζει…αλλά διστάζει. Και αν δεν τον συγχωρήσει? αν τον έχει ξεχάσει? Στο σπίτι ακούγονται πια οι φωνές. Μήπως να γύριζε πίσω?
Ακούγεται το γαύγισμα ενός σκύλου. Αυτός τουλάχιστον τον θυμήθηκε. Η πόρτα του σπιτιού ανοίγει και ένας ηλικιωμένος βγαίνει στο κατώφλι κοιτάζοντας απορημένος. Ποιος να είναι? Γιατί γαβγίζει ο σκύλος? Λες? ? ?
Στο βάθος , έχει σκοτεινιάσει για τα καλά πια , μια γνώριμη φιγούρα. Δεν πιστεύει στα μάτια του. Ξανακοιτά .. λες? λες να είναι αυτός που περίμενε?
Τον αναγνωρίζει , αυτός είναι , ο γιος του. Τρέχει γεμάτος χαρά και τον αγκαλιάζει. Τον καταφιλά , τον στηρίζει. προστάζει τους υπηρέτες να του φέρουν ρούχα , παπούτσια , να σφάξουν το μοσχάρι το σιτευτό. να γιορτάσουν γιατί αυτός ο γιος του ήταν χαμένος και βρέθηκε ήταν νεκρός και αναστήθηκε.
No comments:
Post a Comment