Be brave

Τι θα πει Χριστούγεννα

2.000 π.Χ.

Θα ξαναγεννηθείς στα ξώφυλλα των εβδομαδιαίων περιοδικών

και στις τετραχρωμίες των εφημερίδων.

Κορδέλες και ταινίες με κεφαλαία γράμματα,

θα διαφημίσουνε τα "Καλά Χριστούγεννα".

Εκατομμύρια κάρτες με καλλιτεχνικές παραστάσεις

θα διαπλεύσουνε τα πέλαγα, θα ταξιδεύουν με τραίνο ή par avion

για να ευχηθούν τη γέννησή Σου.

Χορωδίες θα ψάλλουν κατανυκτικά τροπάρια.

και τα ραδιόφωνα θα μεταδίδουν το "Άγια Νύχτα"

και το διήγημα του Παπαδιαμάντη....

Το βράδυ στα θέατρα θα διασκεδάσουμε την ανία μας με τα οράματα του κόσμου τούτου.

Νυσταλέοι έπειτα , θα χωθούμε βιαστικοί στα κρεβάτια μας,

χωρίς κανένας μας να κοιτάξει στο σκοτεινό ουρανό

μήπως και φάνηκε το αστέρι των Μάγων.

Ο στάβλος της καρδιάς μας θα μείνει και φέτος άδειος

κι ο άγγελος θα χαράξει στην ιστορία μας το : 2.000 π.Χ. (Ελευθέριος Μάινας)

------------------------------------------------------------------------------------------

Χριστούγεννα , Μπ. Χάινεν .

Τονίζεται το σκοτάδι του κόσμου σε αντίθεση με την ελπίδα που χαράζει από την Γέννηση.

Τι θα πει Χριστούγεννα ?

Χριστούγεννα θα πει να ζεις με ελπίδα, να δείχνεις τα χέρια για συμφιλίωση, να δέχεσαι ξένους, να βοηθάς να γίνεται το καλό, να σκουπίζεις δάκρυα.

Κάθε φορά που κάποιος χαρίζει σε κάποιον αγάπη, όταν η αγάπη του δύστυχου λιγοστεύει , όταν οι καρδιές είναι ευτυχισμένες , όταν κατεβαίνει ο Θεός από τον ουρανό και φέρνει φως:

τότε είναι Χριστούγεννα.

(από την Αϊτή)

Το νόημα της εικόνας της Γέννησης

This interactive requires Macromedia Flash Player 8 or above.
This is available (free) to download fromhttp://www.macromedia.com/software/flashplayer.

Ευχές Χριστουγεννιάτικες

school team on Prezi

Αν ήμουν μαθητής του Χριστού θα... έκανα αγώνα για το περιβάλλον

Κου Κλουξ Κλαν

Ένα βράδυ αρχές του καλοκαιριού του 1866, στο Πουλάσκι (Τένεση) εμφανίζονται έξι έφιππες μυστηριώδεις φιγούρες. Το πρόσωπο τους είναι σκεπασμένο με μια άσπρη μάσκα, με τρύπες στο ύψος των ματιών και του στόματος. Στο κεφάλι τους φοράνε μακρύ κωνικό καπέλο και από τους ώμους τους κρέμεται ένα μακρύ σουδάριο με κόκκινη μπορντούρα. Κατευθύνονται προς την καλύβα μιας οικογένειας νέγρων, οι οποίοι είχαν την “κακή” έμπνευση να βάλουν πλάι στο κατάστημα τους την επιγραφή “Ισότητα των δικαιωμάτων”. Ακούγοντας το ποδοβολητό των αλόγων ο νέγρος βγαίνει μαζί με τη γυναίκα του από την καλύβα. Ένας από τους καβαλάρηδες τον ζυγώνει και τον προστάζει: “Δώσε μας να πιούμε”. Ο νέγρος φέρνει έναν κουβά γεμάτο νερό. Ο μασκοφορεμένος καβαλάρης μοιάζει να αδειάζει μονομιάς 4 ή 5 λίτρα νερό. ‘Ύστερα φωνάζει: “Α! Πόσο διψούσα. Είχα να πιω τόσο πολύ από τότε που σκοτώθηκα στη μάχη του Σάϊλοχ”. Ένας άλλος καβαλάρης απευθύνεται στη γυναίκα: “Έλα εσύ εδώ. Θέλω να σου σφίξω το χέρι”. Και μέσα στο σκοτάδι απλώνει μέσα από το μαύρο μανδύα του ένα σκελετωμένο μπράτσο τουλάχιστον 1 μέτρο. Ενώ οι δυο νέγροι προσπαθούν να το σκάσουν ουρλιάζοντας, ο κλοιός των καβαλάρηδων με τα αστραφτερά σπαθιά του ομοσπονδιακού στρατού σφίγγεται γύρω τους. “Εϊ, μπάσταρδε αράπη”, φωνάζει ένας άλλος, “μην τεμπελιάζεις. Κράτα μου τούτο γιατί είμαι κουρασμένος”. Και βγάζοντας από τον κορμό του το τυλιγμένο κεφάλι μέσα στην άσπρη κουκούλα κάνει να το αφήσει στα χέρια του νέγρου ο οποίος έχει ήδη σωριαστεί λιπόθυμος κάτω, ενώ η γυναίκα του γονατίζει δίπλα του. Οι κουκουλοφόροι τότε παίρνουν τα μαστίγια από τη σέλλα κι αρχίζουν να τους μαστιγώνουν με λύσσα. Ύστερα από το επεισόδιο ξεμακραίνουν. Ένα χιλιόμετρο πιο πέρα σταματούν σε ένα ξέφωτο και μέσα σε τρανταχτά γέλια πετάνε κάτω το γεμάτο νερό λαστιχένιο σάκο, το σκελετωμένο μπράτσο, το ψεύτικο κεφάλι.

Αυτή η νυχτερινή έφιππη επιδρομή είναι η πρώτη επιχείρηση της Κ.Κ.Κ. Τα “φαντάσματα” γίνανε μια μυστική, πολιτική και τρομοκρατική οργάνωση που πήρε αυτό το όνομα. Το Κουξ προέρχεται από την ελληνική λέξη κύκλος, το Κλου συμβολίζει τόσο τους δεσμούς αίματος όσο και το πνεύμα, ενώ το Κλάν προέρχεται από την κλαγγή των όπλων. αυτό το όνομα απηχεί μυστήριο ή ακόμη κόκαλα που τρίζουν.

Ως επίσημη ημερομηνία ορίστηκε η 24^η Δεκεμβρίου τον 1865. Αρχικά σκοπός ήτανε η τρομοκρατία και η διασκέδαση εις βάρος των νέγρων. Τα αξιώματα της εταιρείας είχαν αινιγματικά ονόματα που υπέβαλλαν ποιος ξέρει ποιες μυστηριακές δυνάμεις. Ένας Μέγας Κύκλωψ ή πρόεδρος, ένας Μέγας Μάγος ή αντιπρόεδρος, ένας Μέγας Τούρκος ή υπασπιστής, ένας Μέγας Φύλαξ του Θησαυρού ή ταμίας και δυο ραβδούχοι με χρέη φρουρών μέσα ή έξω από το σπήλαιο ή τόπο συγκεντρώσεως. Οι πρώτες τελετές μυήσεως έχουν χαρακτήρα γλεντζέδικο, όμως περιβάλλονται και από κλίμα μυστηρίου. Οι προσήλυτοι επιβάλλεται να μισούν εξίσου τους νέγρους και την πλήξη, τους Βόρειους “σφετεριστές” και τα γνωρίσματα της Νέας Ανοικοδόμησης που αναστατώνει την οικονομία και τις παραδόσεις του παλιού δουλοκρατικού Νότου. Νέος τρόπος μυήσεως ορίστηκε να γίνεται νύχτα στο φως φλεγόμενων πυρσών, μέσα σε κλοιό κουκουλοφόρων. Αφού o νεοσύλλεκτος απαντήσει ικανοποιητικά σε 10 ερωτήσεις που του δίνονται, ακούει την ανάγνωση του πιστεύω της Κ.Κ.Κ. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη εξαγγελία αρχών που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνεία των σκοπών της εταιρείας.

Η Κλάν λοιπόν συνεχώς αυξάνεται σε δύναμη και οι αυθαιρεσίες της μαίνονται. Οι κυβερνήσεις έπειτα από συσκέψεις, αποφασίζουν να πάρουν δραστικά μέτρα. Η δράση του ομοσπονδιακού στρατού, οι συλλήψεις και οι διωγμοί θα οδηγήσουν στο τέλος της 1^ης εποχής της Κ. Κ.Κ. στα 1873.

Η Αμερική εξελισσόταν και όλοι πίστευαν ότι η Κ.Κ.Κ. έσβησε. Το 1901 ο 20χρονος Σίμμονς ορκίστηκε να ξαναφτιάξει τη ναρκωμένη οργάνωση. Το 1925 στο Στόουν Μάουνταιν έγινε η πρώτη τελετή αναβίωσης της Κλαν. Πάνω σε ένα βράχο τοποθετούνται μια Αμερικάνικη σημαία, ένα σπαθί, μια βίβλος και ένα παγούρι με νερό της μυήσεως. Επιπλέον υπάρχει ο φλεγόμενος σταυρός της Κ.Κ.Κ. από εδώ και πέρα αρχίζει πάλι ένας φυλετικός πόλεμος μεταξύ λευκών και μαύρων. Ένας πόλεμος χωρίς λόγο. Η νέα οργάνωση των κουκουλοφόρων άρχισε να προσηλυτίζει και δεν άργησε να γίνει σκληρή και φανατική. Κήρυττε ότι θα έκανε αγνή την Αμερική και ότι κάθε ξένος θα έφευγε από τη χώρα και δε θα πλούτιζε εις βάρος της.

Το 1944, όμως, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση καταφέρνει ένα θανάσιμο χτύπημα. Η Κλαν κατηγορείται για απλήρωτους φόρους ύψους 685 χιλιάδων δολαρίων. Τη νύχτα της 28^ης Απριλίου του 1944 σε μια κρυφή συνεδρίαση στην Ατλάντα οι Klausmen παίρνουν τη μοναδική δυνατή απόφαση: να διαλύσουν αμέσως την Αόρατη Αυτοκρατορία.

Η Τρίτη εποχή της Κλαν στην ιστορία της, που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, αρχίζει το 1954 με την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων στα δημόσια σχολεία. Πρόκειται για ένα γεννοβόλημα ομάδων και μικροομάδων που στηρίζονται στη θεωρία για την υπεροχή της λευκής φυλής. Στα μεταπολεμικά χρόνια η Κ.Κ.Κ. ξαναχτυπά κάθε φορά που τα γεγονότα προσφέρουν στη στρεβλωμένη νοοτροπία των κουκουλοφόρων το πρόσχημα για να απαντήσουν στις υποτιθέμενες προκλήσεις.

Η Κλαν μετά από 130 χρόνια περίπου μετά από την τυχαία γέννησή της παραμένει ένα κακό και δηλητηριώδες φυτό που οι μεγάλες του ρίζες θρέφονται από τους χυμούς του μίσους και της ανοχής. Ένα φυτό που είναι έτοιμο να απλώσει τα κλωνάρια του μόλις νέα ιστορικά περιστατικά, νέες ηθικές και κοινωνικές αναταραχές και μια νέα καταφυγή στο παράλογο του τα επιτρέψουν.

Γιάννης Βάκος

Η ιστορία του Γιώργη του πρόσφυγα

17 χρονών παιδί ήταν ο Γιώργης όταν έγινε ο μεγάλος διωγμός. Αυτός και η οικογένειά του έχασαν τα πάντα όπως χιλιάδες Έλληνες, σπίτι, περιουσία και πατρίδα το 1922. Γεννημένος και μεγαλωμένος στα Τούσλα, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη, ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έχανε όλα του τα καλά μέσα σε μια στιγμή. Στην Πόλη η οικογένεια είχε τη σειρά της, ο πατέρας του, Παντελής, είχε δικά του κα'ί'κια και έκανε εμπόριο καπνού. Το σπίτι τους, χτισμένο στην παραλία ήταν ένα από τα αρχοντικά της περιοχής.
Με την καταστροφή εγκατέλειψαν τα πάντα. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να σώσουν τη ζωή τους. Το καράβι της προσφυγιάς τους έβγαλε στη Θεσσαλονίκη και ύστερα στον Πειραιά. Λίγους μήνες αργότερα η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Τρίπολη της Αρκαδίας. Αυτή είναι η νέα πατρίδα του Γιώργη. Εγκαθίστανται στου Κάψια, μικρό χωριό, 10 χιλιόμετρα έξω από την Τρίπολη, στο δρόμο για το Λεβίδι. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει πολλές.
Δουλεύει χτίστης, όχι μόνο στα γύρω χωριά αλλά και στο Ναύπλιο και τα άλλα χωριά της Αργολίδας. Η φτώχεια και οι στερήσεις που αντιμετωπίζει είναι πάρα πολλές. Με πολλή εργατικότητα καταφέρνει να γίνει γνωστός μάστορας. Όλοι τον γνωρίζουν, όχι με το όνομά του, που είναι Γιώργος Χρυσοστόμου, αλλά σαν τον Γιώργη τον πρόσφυγα. Η οικογένειά του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του, μέχρι και σήμερα είναι γνωστά σαν την οικογένεια, τα παιδιά, τα εγγόνια του Γιώργη του πρόσφυγα. Ο Γιώργης κατάφερε να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια και να φτιάξει το δικό του σπίτι στην άκρη του χωριού. Από τα παράθυρα του σπιτιού αυτού έβλεπε το Μαίναλο, το αγαπημένο του βουνό. Και είναι παράξενη αυτή η αγάπη που είχε στο βουνό, αφού συχνά έλεγε :<<Αχ, η μοίρα μου με έκλεισε μέσα στα βουνά>>. Τα τέσσερα κορίτσια του τα σπούδασε με μεγάλο αγώνα. Μπορεί να ήταν χτίστης, αλλά ποτέ δεν έδωσε σημασία στα σπίτια, ίσως γιατί έχασε το δικό του; Έλεγε πάντα πως η προίκα των κοριτσιών του ήταν η μόρφωσή τους και όχι πέντε ντουβάρια.
O καημός του όμως ήταν η πατρίδα που έχασε, την πονούσε, τη νοσταλγούσε. Στα γεράματά του κατάφερε να κάνει ένα ταξίδι στην Πόλη, κι ενώ το όνειρό του ήταν να πάει στο πατρικό του, όταν έφτασε εκεί, δε θέλησε να πάει. Το γιατί δεν το κατάλαβε κανείς, ούτε το εξήγησε. Γύρισε στου Κάψια και δε θέλησε να ξαναφύγει ποτέ.
Θα κλείσω την εργασία μου αυτή που γράφτηκε για τον πρόπαππού μου, το Γιώργη τον πρόσφυγα, με λίγα λόγια από το βιβλίο της Φιλιώς Χα'ι'δεμένου :"Τρεις αιώνες, μια ζωή". Πιστεύω ότι αυτά τα λόγια θα μπορούσε να τα είχε πει και ο προπαππούς μου.

"Ο νους μου φεύγει ξανά και πηγαίνει σε μέρη που με πονάνε, σε μέρη που δε θα ξεχάσω ποτέ ' ο πόνος θα σταματήσει μόνο όταν πεθάνω. Το σώμα μου βρίσκεται εδώ, στο τώρα, αλλά το μυαλό μου τριγυρίζει στο τότε, στην αγαπημένη μου πατρίδα, που δεν ξέχασα ούτε για μια στιγμή. Η ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια κινείται μόνη της μηχανικά, νομίζω πως όλοι εμείς που διωχτήκαμε, που υποφέραμε, που ξεσπιτωθήκαμε, που αποκτήσαμε βίαια μια νέα πατρίδα, δε θα λησμονήσουμε ποτέ τον τόπο μας, τη Μ. Ασία. Πάντα θα μας πονάει η θύμησή της, όσα κι αν περάσαμε από τότε, και πάντα το μυαλό μας θα ξαναγυρίζει σ' εκείνα τα χρόνια, στις ρίζες μας".

Παπαθανασίου Έλενα Α'3

Ζώντας σε έναν υπέροχο κόσμο

Ζώντας σε έναν υπέροχο κόσμο

Μεταφρασμένο από την Άννα Μητσοσκούρα.
Πηγή :Living in a perfect world

Μαρτυρίες από την περίοδο της Κατοχής

Ο παππούς μου όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Κρήτη, στις 21 Μαΐου του 1940,ήταν 6 χρονών και ζούσε μαζί με τους γονείς μου και τα 3 αδέρφια του στο χωριό Μοτζιανά που ανήκε στην επαρχία του Σελίνου, κάπου νότια του νομού Χανίων.

Εκείνο το πρωί οι γονείς του έφυγαν και πήγαν στα χωράφια για να κάνουν διάφορες εργασίες. Του είπαν να πάει 100μ. από το σπίτι, όπου είχαν δέσει μια προβατίνα. Ο παππούς μου την έδεσε με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί το πρόβατο να φάει χορτάρι που βρισκόταν πιο μακριά χωρίς να λυθεί.

Αφού εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν παιχνίδια, παππούς μου πήγε λίγο πιο πέρα όπου βρισκόταν μια στοίβα από λείες και ωραίες πέτρες. Απορροφήθηκε από την κατασκευή σπιτιών και διαφόρων άλλων οικοδομημάτων με τις πέτρες ώσπου…

Πάνω στον Κρητικό ουρανό εμφανίστηκαν γερμανικά αεροπλάνα («στούκας»). Φοβήθηκε και έτρεξε να κρυφτεί μέσα στον κορμό μιας χαρουπιάς. Μετά από 15-20 λεπτά η μητέρα του ανησύχησε και άρχισε να τον αναζητά (φυσικά κινιόταν μέσα από πυκνά δέντρα διότι αν την έβλεπαν τα αεροπλάνα μπορεί να τις «έριχναν» για να την σκοτώσουν). Άρχιζε να φωνάζει και όταν την άκουσε την καθοδήγησε στο μέρος όπου είχε κρυφτεί. Τον πήρε και καθώς πήγαιναν στο σπίτι συνάντησε μια γερόντισσα η οποία κατάφερε να ξεφύγει από τα πολυβόλα των αεροπλάνων.

Λόγω των αεροπλάνων όλοι οι κάτοικοι του χωριού (35 άτομα) είχαν συγκεντρωθεί κάτω από ένα ρέμα (υπήρχαν πολλά δέντρα) και περίμεναν μέχρι ο ουρανός να επανέλθει στην κανονική του μορφή (δηλαδή να γαληνεύσει αφού είχε καλυφθεί από τα στούκας).Σουρούπωσε, τα αεροπλάνα έφυγαν και οι κάτοικοι επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Τις πρώτες μέρες της κατοχής 5-6 άτομα από την Κάντανο( ονομάζονταν «Φλώριοι») προσπάθησαν να αντισταθούν στους Γερμανούς όμως η παντελής έλλειψη οργάνωσης τους οδήγησε στο θάνατο.

Αν και στο χωριό δεν είχαν εγκατασταθεί Γερμανοί, η ζωή δεν ήταν εύκολη.(Οι Γερμανοί είχαν έδρα 6 χλμ μακριά στην Κάντανο.) Κάθε μέρα σηκωνόταν ένα γερμανικό πολεμικό αεροπλάνο (των Γερμανών) από το αεροδρόμιο του Μάλεμε, για άγνωστους λόγους. (Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ήθελε να τρομοκρατήσει τους κατοίκους, είτε να ανιχνεύσει την περιοχή.) Εξαιτίας αυτού, όλοι οι κάτοικοι του χωριού που είχαν μικρά παιδιά αναγκάζονταν να τα πηγαίνουν 50μ μακριά από το χωριό (σε μια περιοχή με πυκνά δέντρα) επειδή πίστευαν ότι μια έφοδος τον Γερμανών θα μπορούσε να τα σκοτώσει.

Ο παππούς μου και τα υπόλοιπα παιδιά έμπαιναν μέσα σε μια κουφάλα ενός μεγάλου δέντρου και έστρωναν κρεβάτια από μαλακά και απαλά χόρτα, τις λεγόμενες «αστυβίδες». Εκεί ξεκουράζονταν ωσότου οι γονείς τους να έρθουν το βράδυ να τα πάρουν στα σπίτια τους.

Μετά από δύο μήνες τα αεροπλάνα δεν πέταξαν ξανά.

Κοντά στο χωριό (περίπου 1χλμ μακριά) υπήρχε ένα λατομείο, το λεγόμενο «ντουμάρι». Λόγω του ότι δεν υπήρχε δρόμος που να ενώνει την επαρχία Σελίνου και την επαρχία Κισσάμου, οι Γερμανοί είχαν κατασκευάσει αυτό το λατομείο(στο οποίο δούλευαν  Έλληνες) για να δημιουργήσουν έναν δρόμο και να διευκολύνουν τις μετακινήσεις τους. Οι Γερμανοί έπαιρναν έναν Έλληνα από τις πιο κοντινές επαρχίες και τον είχαν να δουλεύει επί μία βδομάδα. Επιπλέον, είχαν βάλει έναν νερουλά να μεταφέρει νερό από το χωριό στο λατομείο.

Στην οικογένεια του παππού μου το μέτρο αυτό δεν «ίσχυε». Ένας Αθηναίος είχε κατεβεί από την Αθήνα στα Μοτζιανά και αφού δεν είχε κάποιο εισόδημα προσφέρθηκε να δουλεύει για τους γερμανούς, αντί για την οικογένεια του παππού μου, με αντάλλαγμα να του προσφέρεται στέγη και φαγητό.

Ο Χάντσς ήταν ένας Γερμανός επικεφαλής για την επαρχία του Σελίνου και της Κισσάμου και είχε την έδρα του στην Παλαιόχωρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι δεν δεχόταν να μετακινηθεί με τα πόδια. Όπου δεν πήγαινε αυτοκίνητο, προτιμούσε να πάει και με ένα μουλάρι.(Φυσικά υπήρχαν και 3-4 συνοδοί οι οποίοι τον ακολουθούσαν όπου και αν πήγαινε. Επίσης, στο τέλος κάθε μήνα ζητούσε από το δήμαρχο (επικεφαλής κοινοτήτων (έλληνας)) ένα συγκεκριμένο ποσό αυγών, πατατών και κρεμμυδιών, κάτι σαν φόρο.

Ο παππούς μου θυμήθηκε, ότι κατά την διάρκεια της κατοχής, γινότανε το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, στις 26 Ιουλίου. Οι κάτοικοι που δούλευαν στο λατομείο, έφυγαν και πήγαν στο χωριό να φάνε και να γλεντήσουνε. Ο Χάντσς πέρασε από εκεί και όταν δεν τους είδε έγινε έξαλλος από τον θυμό του. Πήγε κατευθείαν στο χωριό, μαζί με το ταχυβόλο, και τους έψαχνε, ενώ εκείνοι στο μεταξύ είχαν γυρίσει.

Οι Γερμανοί υποχωρούσαν σταδιακά προς τα βόρεια των Χανίων. Όμως για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους Έλληνες, έφευγαν κρυφά τα βράδια. Ο Χάντσς, λόγω των πολλών κακών που είχε προξενήσει σε αυτούς τους ανθρώπους, έχασε τη ζωή του πριν προλάβει να επιστρέψει στη χώρα του. Οι Κρητικοί του έστησαν ενέδρα και τον σκότωσαν. Άφησαν όμως τους συνοδούς τους να γυρίσουν στην Παλαιόχωρα και από εκεί στη Γερμανία.

Ανάσταση

Από την Πένυ

Είναι ωραίο να είσαι ζωντανός

Επειδή μπορείς να απολαμβάνεις όλα τα καλά της φύσης.
Επειδή μπορείς να απολαύσεις την χαρά, τον έρωτα,την συντροφικότητα.
Να παρακολουθείς όλο τον κύκλο της ζωής ενός ανθρώπου, γέννηση, έρωτας, θάνατος.
Από τους : Ελένη Ρουχίτσα, Σταυρακάκη Γιώργο, Πιάκου Μαριάνθη, Τσιτλακίδου Χριστίνα,Χρήστο Παπαδημητρίου & Σφακιανάκη Βασίλη
------------------------------------------------------------------------


Είναι ωραίο να είσαι άνθρωπος για να χαίρεσαι τη ζωή με τους φίλους σου
------------------------------------------------------------------------


Είναι ωραίο να είσαι άνθρωπος για να αγωνίζεσαι για ένα καλύτερο αύριο
Απο τους : Παπαθανασίου Βασίλη, Εύα Χειλατζάρη, χριστουλάκη Γεράσιμο, Περιβολαρέλη Γαβριήλ και Χρηστάκου Χριστίνα
------------------------------------------------------------------------
Για μια ζωή ελεύθερη , χωρίς περιορισμούς, για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι ωραίο να είσαι ζωντανός για να μπορείς να δημιουργείς πράγματα που ωφελούν όλο τον κόσμο. Για να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα και την ελευθερία όλων
Από τους : Πάριου Σταυριάννα, Χάντζιου Μάγδα,Στεφάνου Ελένη,Σκαφίδα Μιχάλη και Τζαβού Στέλιου

Οικολογικά προβλήματα της περιοχής που ζω.

Κώστας Ρήγκος


Μπιλανάκου Μαργαρίτα - Μαυρουδή Θεοδώρα




Παπαθανασίου Βασίλης


Βαρβάρα Γκιώνη


Καούρας Ηλίας

Ελένη Δήμου , Ελεάννα Ιορδανάκη, Ιωάννα Δουζενάκη, Κέιντι Κοτσιλέρι, Αποστόλης Κοντογιάννης

Βιδάκη Θεοδώρα, Δρουβέλη Σοφία,Γιάνγκ Φαίη, Κοντογιάννης Κώστας, Κασάι Σινάν

Share
|

... «φτάνει πατέρα , τρομάζεις την μικρή»

Θύμησες από τον ξεριζωμό των προσφύγων

Ο παππούς της μητέρας μου , ο προπάππος μου , ο Φίλιππος Ταστσόγλου , ήταν Έλληνας γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη . Το επίθετο αυτό, του το είχαν δώσει οι Τούρκοι ,λόγω του επαγγέλματός του . Τας στα τούρκικα σημαίνει πέτρα και ογλού παιδί , δηλ. το παιδί της πέτρας , αφού εκείνος ήταν γλύπτης . Να όμως που η τέχνη του τον καταδίκασε να μείνει αιχμάλωτος στην Τουρκία για δέκα ολόκληρα χρόνια και να αποστερηθεί την οικογένειά του .

Όταν άρχισαν οι σφαγές των Τούρκων ενάντια των χριστιανών και οι διωγμοί ,τα επτά αδέλφια του προπάππου μου , ο ίδιος και η γυναίκα του Ευαγγελία έφτασαν , αφού δωροδόκησαν κάποιους Τούρκους στο λιμάνι της Σμύρνης .

Οι χριστιανοί μαζεύτηκαν εκεί και πίστεψαν ότι τα συμμαχικά πλοία , αγγλικά και γαλλικά , θα τους έσωζαν. Μάταια …. Όπως είχε αφηγηθεί ο προπάππους μου στη μητέρα μου , εκατοντάδες Έλληνες έπεσαν στη θάλασσα για να φτάσουν στη σωτηρία των πλοίων . Αυτό επιχείρησαν να κάνουν και τα αδέλφια του προπάππου μου . Τα τρία, που κατάφεραν να φτάσουν ,μόλις άπλωσαν τα χέρια τους για να ανέβουν στα πλοία δέχτηκαν τα βίαια χτυπήματα από τους ναύτες και το καυτό λάδι στο σώμα τους . Τα δύο πέθαναν λίγες στιγμές αφού βγήκαν στη στεριά , ενώ τα άλλα τρία σφαγιάστηκαν από τους Tσέτες , Τούρκους αντάρτες .

Ο προπάππος μου τότε πήρε τις δύο αδελφές του και την ετοιμόγεννη γυναίκα του , προσπαθώντας να βρουν άλλον τρόπο διαφυγής . Στο δρόμο, που είχε πλημμυρίσει πτώματα από τους Tσέτες που έσφαζαν με μανία , βρέθηκαν κάποιοι Τούρκοι γείτονες τους . Τους πήραν ,τους έκρυψαν στο σπίτι τους μέχρι να περάσει η μπόρα .

Συχνά ο προπάππος μου έλεγε ,ότι με τους απλούς Τούρκους ήταν σαν αδέλφια , γι’αυτό άλλωστε όταν πήραν το δρόμο του ξεριζωμού σε αυτούς εμπιστεύτηκαν το κλειδί του σπιτιού τους … πίστευαν βλέπεις πως θα ξαναγυρνούσαν . Όταν πέρασαν οι μέρες και μετά από διεθνείς συμφωνίες , οι δικοί μου πήραν το δρόμο για την Ελλάδα . Από το βιος τους πήραν λίγες λίρες , ένα σακουλάκι χώμα και δυο τρία εικονίσματα . Όταν έφτασαν στην έξοδο για την Ελλάδα και ενώ είχαν περάσει οι δυο του αδελφές και η γυναίκα του, εκείνον τον σταμάτησαν οι Τούρκοι στρατιώτες γιατί είχαν εντολή . Έμεινε να κοιτά δακρυσμένος την οικογένειά του και να βεβαιώνει τις αγαπημένες του γυναίκες ότι θα τις βρει.

Τις συνάντησε μετά από δέκα χρόνια, μαζί συνάντησε και τον δεκάχρονο γιο του . Είχε γεννηθεί καθ’οδόν προς την μητέρα Ελλάδα . Εκείνος παρέμεινε στην Τουρκία , αιχμάλωτος ενός Τούρκου αξιωματούχου , που λάτρευε την τέχνη . Ο Φίλιππος έλεγε πάντα, ότι η τέχνη του τον άφησε μακριά από την οικογένειά του , αλλά και του έσωσε τη ζωή ,γιατί σίγουρα θα πέθαινε μέσα στα τάγματα εργασίας . Μάζεψε χρήματα όλα αυτά τα χρόνια , δωροδόκησε αδρά κάποιους Τούρκους και την κατάλληλη στιγμή το ‘σκασε . Με το θέλημα του Θεού, μετά από δέκα χρόνια ξανάσμιξε η οικογένεια . Όμως ο Γολγοθάς τους συνεχίστηκε . Τούρκοι ή Τουρκόσποροι για τους Έλληνες , γκιαούρηδες για τους Τούρκους . Ξένοι στον ίδιο τους τον τόπο. Αγωνίστηκαν , πάλεψαν σκληρά , αλλά στάθηκαν με αξιοπρέπεια στα πόδια τους .

Ο Φίλιππος μέχρι τις τελευταίες του στιγμές σκάλιζε την πέτρα , τις έδινε ζωή και ομορφιά . Και ποτέ του δεν ξέχασε αυτά που τράβηξαν . Τις περιπέτειες του τις έκανε παραμύθι που αφηγούνταν στη μητέρα μου . Και η γιαγιά μου να του φωνάζει : «φτάνει πατέρα , τρομάζεις την μικρή» . Εκείνος τότε της έλεγε : «πρέπει να γνωρίζει , αυτές είναι οι ρίζες μας , αυτά τραβήξαμε , αλλά είμαστε περήφανοι που είμαστε Μικρασιάτες . Και κείνη πρέπει να είναι περήφανη».

Και η μητέρα μου είναι περήφανη που είναι μικρασιατικής καταγωγής και πάντα μου μιλάει για τις ρίζες μου , για αυτά που τράβηξαν οι πρόσφυγες από τους Τούρκους ,αλλά και για την προσφορά όλων των προσφύγων στον ελληνικό πολιτισμό .

Αθηνέλλα Κοφινά Α2

Share
|

Πρόσφυγες

Είμαι η Γεωργία και είμαι 88 ετών .

Δεν έζησα την Μικρασιατική καταστροφή, αλλά οι γονείς μου ,όπου έμειναν εκεί, και έπειτα μετανάστευαν στην Ελλάδα , μου έχουν διηγηθεί πολλά. Ζούσαν κοντά στην Προύσα, σε ένα χωριό που ονομαζόταν Ντεμιρντές. Η Προύσα, ήταν πλούσια πόλη , με εργοστάσια και μεταξουργεία. Όλες οι γυναίκες από τα τριγύρω χωριά δούλευαν εκεί . Στο Ντεμιρντές οι κάτοικοι δούλευαν όλες τις ημέρες τις εβδομάδος εκτός από το Σάββατο όπου πήγαιναν στην Προύσα με άμαξες για λουτρά . Αυτή ήταν η ζωή πριν τον πόλεμο. Με το ξεκίνημα του όμως, όπως ήταν αναμενόμενο όλα άλλαξαν .Όσοι δεν είχαν χρήματα για να φύγουν λαθραία, πουλούσαν όλα τα υπάρχοντά τους. Οι περισσότεροι όμως δεν σώθηκαν ούτε έτσι, αφού η μοίρα τους επιφύλαξε ένα σκληρό θάνατο. Όπως ακριβώς και της γιαγιάς μου, που την σκότωσαν λίγο πριν μπει στο καράβι αλλά και του αδερφού μου, που πέθανε από ασιτία. Μετά από τρεις ημέρες στο καράβι φτάσανε στην Ελλάδα πεινασμένοι και αφυδατωμένοι μα αυτό ήταν το λιγότερο. Με δύο απουσίες που τους στοίχισαν πολύ, χάνοντας ΟΛΑ τα υπάρχοντά τους και αντιμέτωποι με ένα τελείως νέο τόπο έπρεπε να επιβιώσουν.

Πράγμα που έκαναν με πολύ κόπο καταπίνοντας τη λύπη τους και πάντα με τη βοήθεια του θεού πλάι τους, βγήκαν νικητές στη ζωή.

Ιορδανάκη Ελεάννα

Παρατηρώντας ....

Ξημερώματα Παρασκευής , πήγαινα σπίτι μου , το τέλος μιας κουραστικής νύχτας στην εργασία . Στο δρόμο είδα αναμμένους δαυλούς στο Πραιτόριο. Η κατοικία του Πόντιου Πιλάτου φωτισμένη ? Τέτοια ώρα? και γύρω - γύρω πλήθος ανθρώπων? Άλλοι οπλισμένοι με ξίφη και δόρατα και αναμμένους δαυλούς και άλλοι φοβισμένοι σιωπηλοί τραβηγμένοι παράμερα.

Μπήκα στο πλήθος. Τους κοίταξα καλύτερα. Πίσω από τα θυμωμένα , αλλοιωμένα από την εκδικητική μανία πρόσωπά τους είδα τον φόβο και την απογοήτευση. Στιγμές αργότερα κατάλαβα. Ο Ιησούς, που τον λένε Χριστό. Ο Μεσσίας (?). Τον συζητούσαν πολύ εδώ. Σχίσμα είχε δημιουργήσει η παρουσία του από καιρό. Ο Μεσσίας έλεγαν κάποιοι , ο Σωτήρας, ο ελευθερωτής . Επικίνδυνος φώναζαν κάποιοι άλλοι. Θα ξεσηκώσει τον κόσμο σε επανάσταση και τότε θα δείτε τι θα γίνει με τους Ρωμαίους...έλεγαν κάποιοι άλλοι. Σταλμένος απ' τον Θεό , φώναζαν οι ευεργετημένοι. Αμαρτωλός !!! αποκλείεται να είναι απ' τον Θεό έλεγαν άλλοι.

Εγώ δεν συμφωνούσα με κανέναν τους. Δεν με ένοιαζε . Η κούραση της δουλειάς, το άγχος της ζωής, η καθημερινότητα με είχαν κάνει να μην σκέφτομαι. Είχα ξεχάσει την ελπίδα , την είχα χάσει θα έλεγα. Και τώρα? Τώρα μαθαίνω πως η μοναδική μας ελπίδα, η μοναδική μας ευκαιρία, η δυνατότητα να ξεφύγουμε από το τέρας που μας είχε στριμώξει έτοιμο να μας καταπιεί, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε τι σημαίνει αγάπη , σπρώχνοντάς μας στον εγωισμό , θα σταυρωνόταν. Είχε αποφασιστεί . Θα σταυρώναμε την ελπίδα.

...και εγώ ανήμπορος να αντισταθώ, απογοητευμένος και δειλός συγχρόνως, σώπασα. Δεν βρήκα την δύναμη να φωνάξω, να πω μια άλλη άποψη, να δώσω μια άλλη εκδοχή για τα πράγματα. Απογοητευμένος δειλός, φοβιτσιάρης εγωιστής. Ό,τι χρειάζεται κάθε φορά, ο κάθε Πιλάτος , το κάθε ιερατείο , η κάθε εξουσία , για να συνεχίσει να υπάρχει.

....Έριξα μια τελευταία ματιά στο Πραιτόριο . Στο βάθος είδα το πρόσωπο του Χριστού. Γαλήνιο. Έτοιμος για το εκούσιο πάθος. Γεμάτο αγάπη.

Λυτρώθηκα. ....Υπάρχει ελπίδα σκέφτηκα.

Αντώνης Τσαντήλας (Tsar)

Ο Μυστικός Δείπνος

Ο Απόστολος Πέτρος

Η Ανάσταση του Λαζάρου (από την Ειρήνη)

Ο Πέτρος μετά την απάρνηση του Ιησού

O καημένος μαθητής του Χριστού,ο Πέτρος.Μόλις κατάλαβε με το λάλημα του πετεινού,όπως του είχε πει ο κύριος του, έτρεξε προς την κοντινότερη πηγή για να κλάψει. Ήταν πολύ στεναχωρημένος,σπάραζε η καρδιά του.Ήξερε ότι αυτό που έκανε, ήταν λάθος και όμως το είχε προβλέψει ο δάσκαλος του,που ώρα πήγαινε για να πεθάνει.Έφτασε στην πηγή που υπήρχε μέσα στο δασάκι και κάθισε σε μια πέτρα δίπλα για να σκεφτεί πως θα διόρθωνε το λάθος του.Έσκυψε πάνω από τα νερά της λίμνης και ένα δάκρυ τάραξε το νερό.
Ξαφνικά ο τοπος φωτιστηκε με ηλιο και μια ηλιαχτιδα απο τα συννεφα εριξε το φως της στο ποταμι.Ο Πέτρος τρομαγμένος τα είχε χαμένα και ετοιμάστηκε να φύγει.Όμως ακούστηκε μία φωνή από τον ουρανό που τον ακινητοποίησε.
"Πέτρο,αντί να κλαις για αυτό που έκανες πήγαινε να το διορθώσεις. Πήγαινε και πες σε όλους στη πλατεία ότι είσαι ο Πέτρος,ο μαθητής του Χριστού".
Ήταν ο Θεός.Ο Πέτρος απάντησε:"θα κάνω το θέλημα σου Κύριε".Μόλις το είπε αυτό,όλα ξανάγιναν κανονικά.Τώρα ήταν σίγουρος για τον εαυτό του και βάδισε προς την πόλη.

Βαϊοφόρος από την Πένυ

Η ζωή ενός μετανάστη

Στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες. Εμείς θα σας μιλήσουμε για ένα 15χρονο αγόρι από την Αλβανία. Αυτό το αγόρι άρχισε να ταλαιπωρείται από μικρό, αφού ξεκίνησε να έρθει στην Ελλάδα μόνος του με τα πόδια. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τον γρονθοκόπησαν αστυνομικοί και τον έβαλαν στη φυλακή για 7 ολόκληρες μέρες.

Φτάνοντας στην Ελλάδα, ευτυχώς δεν αντιμετώπισε το πρόβλημα της κατοικίας αφού οι γονείς του είχαν ήδη εγκατασταθεί εδώ. Σήμερα στη ζωή του το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι η γλώσσα διότι δυσκολεύεται στο να γράφει και να διαβάζει. Ο Σινάν βρήκε στη χώρα μας τη στοργή, την αγάπη και την υποστήριξη που χρειαζόταν. Πάντα θα σκέφτεται όμως το σπίτι και τους φίλους που άφησε πίσω.

Ελπίζουμε η ζωή του από εδώ και πέρα να είναι καλύτερη!

Από τους μαθητές του Α1:

Γεωργαντζίκη Κατερίνα

Γκίνη Κλεοπάτρα

Δήμου Ελένη

Δουζενάκη Ιωάννα

Κούλα Μαρκέλα

Ιορδανίδη Δημήτρη

Η ζωή των μεταναστών

Η ζωή ενός μετανάστη είναι καταπιεστική, με πολλές δυσκολίες. Οι μετανάστες νοιώθουν πως είναι διαφορετικοί όλοι τους αποφεύγουν και δεν τους συμπαθούν.


Επίσης αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα στη γλώσσα, έτσι δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τα άλλα παιδιά. Λόγω του προβλήματος αυτού, δεν μπορούν να συμμετέχουν ενεργά στο μάθημα και όπως ξέρουμε, η μόρφωση είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Από τότε που ήρθαν στη χώρα, αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Οι γνώσεις τους δεν είναι αρκετές για να συμμετέχουν σε ένα πνευματικά απαιτητικό επάγγελμα. Συνήθως καταφεύγουν σε βενζινάδικά και οικοδομές.

Υπάρχουν διάφοροι οργανισμοί που προσπαθούν να υποστηρίξουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και να εμποδίσουν το ρατσισμό, όπως ο RAR. Αυτός ο οργανισμός αποτελείται από διάφορα rock συγκροτήματα που με τη μουσική προσπαθούν να αποδείξουν ότι είμαστε ίσοι. Ο ιδρυτής του RAR είναι ο Eric Clapton.

Η γλώσσα σαφώς τους φαίνεται πιο δύσκολη και αφού έρθουν στην Ελλάδα θα χρειαστεί να μιλάνε τη γλώσσα τους και στη συνέχεια να προσπαθήσουν να μάθουν τη δική μας.

Για να μπορέσουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στη χώρα μας, πέρασαν από πολλές δυσκολίες και κινδύνους. Περπατώντας πολλές ώρες κρυφά, με πληρωμή χρησιμοποιούσαν ανθρώπους για να τους οδηγήσουν σε ασφαλή μέρη. Μεταφορικά μέσα δεν ήταν προσβάσιμα για τα χρήματα που διέθεταν και συχνά έμπαιναν κρυφά.

Παναγιωτίδης Σεραφείμ
Ντότσικας Χριστόδουλος
Γιώργος Μήτρου
Μαλανδράκης Βαγγέλης
Α2

Ακολουθίες ημερών Μεγάλης Εβδομάδας

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΤΗ ΡΑΙΔΕΣΤΟ

...Ήταν μικρό κορίτσι ακόμα ,δεκατεσσάρων χρονών, σαν αυτά που παίζουν στους δρόμους ή σαν εκείνα που καλομαθαίνουν μες στα πλούτη .Κι εκείνη ήταν πλούσια , αλλά δεν ήξερε τι φτωχή που ήταν η τύχη της. Ήταν μικρή, αθώα , πλούσια κι ήταν κι ερωτεύμενη με τον Τούρκο παραγιό του πατέρα της, είχε έρωτα με ένα παραμύθι και σα μεγάλωνε ονειρεύονταν μαζί να παντρευτούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι.
Ζούσε στη Ραιδεστό (σημερινή Τεκιρντάγ), κοντά στην Πόλη κι ο πατέρας της ήταν ένας πάμπλουτος λιράς. Το πρωί γιόρταζαν τα γενέθλια της μάνας της Έλληνες και Τουρκοί και το βράδυ τη σήκωσαν από το κρεβατάκι της με τις χρυσές κλωστές και της είπαν πως έπρεπε να εγκαταλείψει το σπίτι και τον τόπο της.Και το χείροτερο ήταν πως γι' αυτό ευθύνονταν τα ανώτερα συμφέροντα διευθαρμένων ατόμων που έσπειραν τον καρπό της καταστροφής .Το κοριτσάκι έδειξε απίστευτη ωριμότητα για την ηλικία της , σηκώθηκε και χωρίς καν να συνειδητοποιεί τι της συμβαίνει ακολούθησε τους συγγενείς της.
Μόλις βγήκε στους δρόμους και αντίκρυσε την καταστροφή γύρω της τρόμαξε αλλά δεν έκλαψε για να μην ταράξει τη μάνα της που την κρατούσε αγκαλιά. Οι Τούρκοι άφηναν τα γυναικόπαιδα να μπαίνουν στις βάρκες με όση τάξη μπορούσε εκείνη τη στιγμή να επικρατεί. Περίμεναν με ανυπομονεσία να έρθει η σείρα τους , ώσπου έφτασε. Η μητέρα της φίλησε τον πατέρα της για στερνή φορα και καθώς την έπιαναν τα κλάματα , εκείνος την καθησύχαζε πως θα καταφέρει να σωθεί πιάνοντας τρυφερά μια τούφα απο τα μαλλιά της που εξείχε απο τη μαντήλα της , έπειτα αποχαιρέτησε και την κόρη του κι εκείνες έκαναν να μπουν στη βάρκα .Εκείνη την ώρα όμως ένας άντρας όρμηξε στη βάρκα και δεν τις άφησε να μπουν, μόλις οι Τούρκοι το είδαν αυτό άρχισαν να πυροβολούν. Σε μια τουφεκιά πέτυχαν τη μάνα της και το αίμα της έβαψε το πρόσωπο και τα χέρια του κοριτσιού. Εκείνη έσκυψε πάνω από το νεκρό σώμα της μητέρας της και τα δάκρυα που τόση ώρα μέσα στην καταστροφή δεν είχαν αρχίσει να στάζουν ,πήγαν ποτάμι .Το πλήθος φώναζε μες στον πανικό αλλά η καρδιά της κοπελίτσας ούρλιαζε πιο δυνατά , κι αυτή ήταν που άκουσε ο πατέρας της και πλησίασε να τη βοηθήσει αλλά τον πυροβόλησαν κι αυτόν οι Τούρκοι, γιατί νόμισαν πως θα έμπαινε στη βάρκα λαθραία .Η καρδιά της που ήταν σπασμένη στα δυο ξαναχωρίστηκε κι έγινε τέσσερα ματωμένα κομμάτια . Οι Έλληνες που ήθελαν να επιβιβαστούν τη φόβισαν , γιατί έκλεινε την κυκλοφορία στις βάρκες κι έφυγε προς τα πίσω. Περιπλανιόταν σαν πτώμα στους κόκκινους απ'τη φωτιά και απ'το αίμα δρόμους , ώσπου τη βρήκε ο αγαπημένος της παραγιός, και μόλις του είπε τι έγινε έτρεξαν να βρουν τη νονά της , τη μόνη που είχε απομείνει για να την πάει στα καράβια , γιατί εκείνος δεν μπορούσε να μπει. Τελικά τη βρήκαν και οι τρεις τους πήγαν στο λιμάνι, μα τα καράβια σχεδον είχαν φύγει και οι υπόλοιποι Έλληνες βούτούσαν στη θάλασσα να μπουν στα συμμαχικά καράβια όπου τους βαρούσαν με ξύλα για να μην μπουν.Ο παραγιός όμως ήξερε ένα φίλο του Τούρκο που θα πήγαινε στην Αθήνα και μπορούσε να τους πάρει μαζί του, πήγαν εκεί λοιπόν. Ο Τούρκος δε δέχτηκε να μεταφέρει ''πρόσφιγγες'',αλλά ο παραγιός είπε πως ήταν κι εκείνες Τουρκάλες , αφού στη μικρή τα είχε μάθει τα Τούρκικα και η νονά είπαν πως ήταν μουγγή .Τις έβαλε μέσα και χαιρέτησε το κορίτσι λέγοντάς της πως εκείνος θα έμενε πίσω με τον πατέρα του που ήταν βαρκάρης για να βάλουν τους τελευταίους Έλληνες στις βάρκες που θα ξαναγύριζαν.
Η βάρκα ξεκίνησε και το κορίτσι σε ολη τη διαδρομή , όσους μήνες κι αν ήταν έκλαιγε. Η καρδιά της ήταν χίλια ματωμένα κομμάτια που χωρούσαν στη βελόνα που έπλεκε η νονά της.Τα όνειρα της είχαν μείνει στον τόπο της, μαζί με τα σώματα των γονιών της και τις λίρες που τις έκρυψε ο πατέρας της στο πηγάδι του σπιτιού της και ακόμα είναι εκεί θαμμένες. Τον παραγιό δεν τον ξαναείδε αλλά πίστευε πως ζούσε, τα πλούτη που είχε εκεί σεν τα ξαναγνώρισε και τα δάκρυα που έριξε εκείνη τη νύχτα δεν τα ξαναέριξε.Η νέα της ζωή ξεκίνησε στη σημερίνη Νέα Ιωνία που παλιότερα λεγόταν Ποδαράδες.
Αυτό το κορίτσι μεγάλωσε κι έκανε οχτώ παιδιά , μέσα στα οποία ήταν και η γιαγιά μου. Παντεύτηκε όμως έναν άντρα που δεν τον αγάπησε ποτέ και αργότερα έπαιξε σημαντικό ρόλο στον αγώνα των Ελλήνων κατά των Γερμανών συμμετέχοντας σε μια οργάνωση μαζί με τα παιδιά της.Κι καποιος που ήξερε την ιστορία της, της είπαν πως το τελευταίο της βράδυ στη Ραιδεστό δεν χάθηκε μαζί με τα όνειρά της, αλλά ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες τους...

Παιδική κακοποίηση

Eάν εγώ ήμουν προφήτισσα , θα μιλούσα στην οικογένεια μου, για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Θα ενημερωνόμουν από σχετικά site για τα πράγματα που μπορώ να κάνω για να βοηθήσω. Τα περισσότερα είναι γνωστά, απλά και καθημερινά. Παραδείγματος χάρη : να ανακυκλώνω.

Ένα άλλο θέμα το οποίο με ενδιαφέρει και για το οποίο θα ενημερωνόμουν και θα προωθούσα, ώστε να ενημερωθούν και άλλοι άνθρωποι, είναι η παιδική κακοποίηση. Στην Ελλάδα καθημερινά 100 παιδιά κακοποιούνται. Τα ποιο γνωστά περιστατικά είναι βία στο σπίτι και κυρίως από άντρες. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν είτε στο περιβάλλον, είτε στην κακοποίηση των ανηλίκων. Είναι πραγματικά φρικτά τα αποτελέσματα από τις έρευνες που έχουν γίνει, όπου δείχνουν πως τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά όταν ενηλικιώνονται έχουν την ίδια, μπορεί και χειρότερη, συμπεριφορά στα δικά τους παιδιά. Και είναι κρίμα από κάποιους ανθρώπους που έχουν προβλήματα, να δίνουν τέτοια παραδείγματα σε μικρά αθώα παιδιά, και αργότερα να ακλουθούν και αυτά την ίδια συμπεριφορά.

Από την μαθήτρια Ελεάννα Ιορδανάκη

Η Ανάσταση του Λαζάρου

..... Είπε στη Μάρθα: « Αναστήσεται ο αδελφός σου». Η Μάρθα απάντησε: « Γνωρίζω ότι ο αδελφός μου θα αναστηθεί κατά τη γενική ανάσταση της εσχάτης ημέρας». Και ο Ιησούς ανταπάντησε: « Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή»

« Κύριε, ήδη όζει, τεταρταίος γαρ εστί» ... « Λέγει ο Ιησούς, άρατε τον λίθον…».

Tι αλλαγές θέλω να κάνω στον κόσμο

Kάθε άνθωπος έχει δικαίωμα να ζεί,να αγαπά,να ονοιρέυεται όπως και να είναι ίσος με τους άλλους. Κανείς δεν πρέπει να υπερέχει. Μόνο ο Θεός. Γιατί αν ζυγίσειςτην ψυχή ενός φτωχού και ενός πλουσίου ίδιες θα είναι.Τι παραπάνω έχει η ψυχή του πλουσίου; Εγωισμό, κακία, μετριοφροσύνη; Όμως αυτά δεν ζυγίζουν τίποτα. Είναι βάρη της ψυχής που τα φτιάχνει ο άνθρωπος μόνος του. Αν δεν υπήρχαν, αν δεν υπήρχε ούτε πόλεμος, ούτε αδικία, ούτε κακία, ούτε ζηλοφθονία ο κόσμος θα άλλαζε προς το καλύτερο.

Οι αλλαγές που θα ήθελα να κάνω θα ήταν να ποτίσω στις καρδιές των ανθρώπων πίστη, χαρά, συμπόνια, αλληλεγγύη και με άλλα χαρίσματα που οδηγούν προς το δρόμο του Θεού.

Όπως ένας σπόρος που άμα τον ποτίζεις θα μεγαλώσει και θα βγει στην επιφάνεια ,δηλαδή στον δρόμο της αλήθειας, θα ψηλώνει σιγά σιγά και μια μέρα θα βγει ένα πανέμορφο λουλούδι. Αυτό είναι το δώρο μας για τις καλές μας πράξεις.

Όμως αν δεν το ποτίζεις τον σπόρο δεν θα βγει ποτέ στην επιφάνεια, θα μείνει στο ψέμα. Θα μαραζώσει και θα ξεραθεί .Έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους. Για αυτό ας ποτίσουμε τις καρδιές των άλλων με αγάπη και να είμαστε σίγουροι ότι θα μας το ανταποδώσουν.

Από την Πένυ Νικολαΐδη

Νέα Ιωνία...Η νέα πατρίδα

Σύντομη Ιστορία

Είναι άνοιξη του 1923. Η Επαναστατική κυβέρνηση του Νικόλαου Πλαστήρα έχει ιδρύσει το «Ταμείο Περιθάλψεως Προσφύγων», με σκοπό την εν γένει αποκατάστασή τους στην Ελλάδα. Άρχισαν να γίνονται σχέδια για την οριστική στέγασή τους, αφού στην αρχή έμεναν πρόχειρα σε σκηνές και παράγκες.
Η περιοχή «Ποδαράδες», την οποία διέσχιζε ο Ποδονίφτης, προσφερόταν για την εγκατάσταση προσφύγων που θα απασχολούνταν με την ταπητουργία. Προς αυτή την περιοχή οδηγήθηκαν οι επικεφαλής των Σπαρταλήδων, με πρώτο τον Παπαϊωακείμ, ένα μαρτιάτικο πρωινό πεζοπορώντας από το τέρμα Πατησίων (τη γνωστή «Αλυσίδα»). Για τους χιλιοταλαιπωρημένους από τις κακουχίες πρόσφυγες η περιοχή φάνταζε ως «θελκτική» και «ευάερος», γιατί ήταν εξοχική, είχε λίγα δέντρα, κάποια αμπέλια και στη μέση τη γραμμή του «θηρίου» (του ατμήλατου τρένου της εποχής). Ίσως είχαν επηρεαστεί, περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, από την ύπαρξη του χειμάρρου και την πιθανή άντληση των νερών του για την ταπητουργία. Η ψύχραιμη εκτίμηση σήμερα πια λέει ότι δεν ήταν δα και τόσο κατάλληλος ο τόπος, έτσι περίκλειστος από παντού, με λόφους και
λοφίσκους… Στην πατρίδα τους ζούσαν σ’ ένα απέραντο οροπέδιο, στα 1.000 μέτρα, μέσα στο πράσινο και τα νερά. Τώρα κατέβαιναν στα εκατό μέτρα, σ’ ένα χώρο θαμνώδη, χωρίς ορίζοντα, χωρίς πράσινο, χωρίς αέρα…
Βιαστικά άρχισαν να διανοίγονται δρόμοι και να καθαρίζονται κομμάτια γης, γύρω από τη σημερινή Λεωφόρο Ηρακλείου και μεταξύ των οδών Ελευθερίου Βενιζέλου και Σμύρνης, σε μιαν ακτίνα 500 περίπου μέτρων από την ανεγερθείσα αργότερα εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Αυτό το «βιαστικά», το «πολύ βιαστικά», να στεγαστούν όπως όπως οι πρόσφυγες βάρυνε πολύ στην μετέπειτα εξέλιξη της πόλης. Ελάχιστοι
ελεύθεροι χώροι, λίγες πλατείες, στενοί δρόμοι. Η πλήρης αντίθεση με την εικόνα του γειτονικού Ψυχικού, που τότε κι αυτό, αλλά από άλλη γωνία (της ιδιωτικής εκμετάλλευσης), άρχιζε τη ζωή του.
Οι πρόσφυγες έφταναν πια κατά εκατοντάδες στους «Ποδαράδες». Μέρα τη μέρα ξεφύτρωναν συνοικίες (Νεάπολη, Σαφράμπολη, Ινέπολη, Ελευθερούπολη, αρκετά αργότερα Περισσός). Αρχικά στο πλάνο της ανέγερσης του οικισμού και της απαλλοτρίωσης του ιστορικού κέντρου από τον «Πανάγιο Τάφο» η περιοχή αυτή είχε
πρόχειρα ονομασθεί «Ιωνία». Το κάπως άχρωμο «Νέα Πισιδία», το οποίο δυστυχώς δεν υποστηρίχθηκε κιόλας, υποχώρησε μπροστά στο εντυπωσιακό «Ιωνία» που, αφού πήρε και το πρόθεμα «Νέα» κι έγινε «Νέα Ιωνία», επιβλήθηκε πια στη συνείδηση των οικιστών, κι ως ένα σημείο, και των ιδίων των Σπαρταλήδων που δεν αντέδρασαν. Άλλωστε λέγεται ότι αρχικά νουνός και του «Ιωνία» ήταν ένας αξιόλογος
Σπάρταλης δικηγόρος, ο Χρηστίδης! Τώρα, βέβαια, πώς ονομάζεται μια περιοχή «Ιωνία», όταν δεν βλέπει τουλάχιστον θάλασσα, κι όταν πάντως οι πρώτοι οικιστές της ήθελαν να λένε ότι είναι απόγονοι Δωριέων, αυτό είναι μιας άλλης τάξεως παράδοξο! Όμως ποιος
μπορούσε να σκεφτεί το ε τέτοια πράγματα…!!!

Ινέπολη

Η Ινέπολη βρίσκεται στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, στα βόρεια της Κασταμονής, σε απόσταση 67 χλμ., και στα δυτικά-νοτιοδυτικά της Σινώπης, σε απόσταση 115 χλμ. Δυτικά από την πόλη περνάει ο ποταμός Ικίτσαϊ (İki Çay). Στα αρχαία χρόνια η πόλη ονομαζόταν Αβωνότειχος ή Αβώνου τείχος ή Ιωνόπολις. Την εποχή της βυζαντινής κυριαρχίας ήταν γνωστή ως Ινόπολις. Μετά την κατάκτηση της περιοχής από τους Τούρκους Candaroğullar, ονομάςτηκε İnebolu, ονομασία που διατηρήθηκε έως σήμερα.

Σαφράπολη

Η Σαφράπολη (Τουρκικά: Safranbolu) είναι πόλη της Τουρκίας. Η Σαφράπολη χαρακτηρίστηκε περιοχή παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς στις 17 Δεκεμβρίου 1998. Η πόλη αντλεί το όνομά της από το σαφράνι, καθώς η Σαφράπολη ήταν τόπος εμπορικών συναλλαγών και κέντρο για την ανάπτυξη του σαφρανιού. Επί Βυζαντίου η ονομασία της ήταν Θεοδωρούπολη.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην πόλη ζούσαν πολλοί Έλληνες (Καραμανλήδεςως επί το πλείστον), όμως μετά την Μικρασιατική καταστροφή και τη συνθήκη της Λωζάνηςπου ακολούθησε, υποχρεώθηκαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Πισιδία

Η Πισιδία ήταν μια περιοχή της Μικράς Ασίας, στη σημερινή Αντάλεια τηςΤουρκίας. Αν και βρίσκεται κοντά στη Μεσόγειο, εντούτοις τα όρη του Ταύρου την προστατεύουν από το θερμό νότιο κλίμα. Η περιοχή έχει πολλές βροχοπτώσεις, και το έδαφος είναι αρκετά εύφορο, πράγμα το οποίο συνετέλεσε στην ευμάρεια των εκεί πόλεων.

Κασταμονή

Η Κασταμονή είναι πόλη της Τουρκίας και βρίσκεται στον Πόντο. Πριν κατακτηθεί από τους Τούρκους είχε 1.800 Έλληνες.

Καππαδοκία

Η Καππαδοκία είναι μία από τις μεγαλύτερες περιοχές της ανατολικής Μικράς Ασίας. Μέχρι το 1922 και τη Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε και η ανταλλαγή πληθυσμών, οι κάτοικοι της Καππαδοκίας κατά θρήσκευμα και εθνικότητα ήταν:

• Μουσουλμάνοι: Τούρκοι, Κούρδοι, Αφσάροι λαός ληστρικός, και Κιρκάσιοι(Τσερκέζοι) που μετανάστευσαν περί τον 19ο αι. από τη Ρωσία
• Χριστιανοί ορθόδοξοι Έλληνες
• Αρμένιοι που μετανάστευσαν τον Μεσαίωνα από την Αρ

Αττάλεια της Παμφυλίας

Η Αττάλεια (Τουρκικά: Antalya) είναι μία παραθαλάσσια πόλη της Μεσογείου στην νότιαακτή της Τουρκίας, παλιά Παμφυλία, πρωτεύουσα της επαρχίας Αττάλειας. Η περιοχή κατοικήθηκε από τους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ στην γύρω περιοχή υπάρχουν πολλοί αρχαίοι οικισμοί.

Σμύρνη

Mε τον όρο καταστροφή της Σμύρνης αναφέρονται τα γεγονότα της σφαγής του ελληνικού καιαρμενικού πληθυσμού της Σμύρνης από τους Τούρκους, καθώς και της πυρπόλησης της πόλης, που συνέβησαν το Σεπτέμβρη του 1922. Η καταστροφή αυτή άρχισε 7 ημέρες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από την Μικρά Ασία και την είσοδο των ατάκτων του Κεμάλ Ατατούρκ στην πόλη. Η φωτιά που εκδηλώθηκε κατέκαψε όλη την πόλη εκτός από την μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία[1], και διήρκεσε από τις 13έως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1922.

Βουρλά

Τα Βουρλά είναι μια πόλη της επαρχίας της Σμύρνης στην Τουρκία. Τα Βουρλά είναι περήφανα ως η πόλη δύο σημαντικών ατόμων των γραμμάτων. Είναι ο τόπος γεννήσεως του Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη και η πόλη στην οποία μεγάλωσε ο Τούρκο μυθιστοριογράφος Necati Cumal
Αϊβαλί.
Οι Κυδωνίες ή το Αϊβαλί (τουρκ. Ayvalık) είναι μια πόλη και ένας από τους ασφαλέστερους λιμένες στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Λέσβο, στα βορειοανατολικά της Μυτιλήνης. Στις 29 Αυγούστου 1922 μπήκαν στην πόλη τα πρώτα τουρκικά στρατιωτικά τμήματα, που ενισχύθηκαν στις 6 Σεπτεμβρίου. Οι άνδρες στάλθηκαν σε στρατόπεδα του εσωτερικού, άλλοι εκτελέστηκαν, και ελάχιστοι μόνο σώθηκαν, που με τα γυναικόπαιδα κατέφυγαν στη Λέσβο και από κει σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Θύμα του τουρκικού φανατισμού υπήρξε και ο μητροπολίτης Γρηγόριος, που είχε αρνηθεί να εγκαταλείψει την πόλη. Στις Κυδωνίες μετά την καταστροφή, κατά την ανταλλαγή πληθυσμών, εγκαταστάθηκαν Τούρκοι από τη Λέσβο, τηνΚρήτη και τη Μακεδονία.

Θυάτειρα

Όνομα αρχαίας πόλης της Λυδίας, στη Δ. Μικρά Ασία, κοντά στη σημερινή πόλη Ακ-Χισάρ. Αρχικά ονομαζόταν "Πελοπία". Θυάτειρα ονομάστηκε το 290 π.Χ. από το βασιλιά Σέλευκο Α΄ το Νικάνορα. Υπήρξε σημαντικό εμπορικό κέντρο κατά την εποχή των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, διατήρησε όμως τη λάμψη της και μετά την υποταγή της στους Ρωμαίους. Ήταν από τις πρώτες πόλεις που δέχτηκαν το χριστιανισμό και υπήρξε σημαντική παλαιά μητρόπολη του οικουμενικού πατριαρχείου.

Ιωνία

Στην αρχαιότητα, η Ιωνία ήταν η περιοχή της Μικράς Ασίας η οποία περιλάμβανε τιςΙωνικές αποικίες. Η περιοχή αυτή περιοριζόταν στο κεντρικό τμήμα της ανατολικής ακτής του Αιγαίου απέναντι από τα νησιά Χίο και Σάμο. Σταδιακά η Ιωνία ταυτίστηκε με ολόκληρη την περιοχή των ανατολικών παραλίων του Αιγαίου λόγω της μεγαλύτερης εμβέλειας των Ιωνικών πόλεων έναντι των άλλων ελληνικών πόλεων της περιοχής αυτής.

Μελέτιος

Ο Μελέτιος (Χρηστίδης) ήταν ο τελευταίος μητροπολίτης Πισιδίας.
Γεννήθηκε το 1880. Έγινε Μητροπολίτης Πισιδίας το 1920 και την ίδια χρονιά καταδικάστηκε σε θάνατο απο τουρκικό δικαστήριο, με την κατηγορία της αντιτουρκικής προπαγάνδας. Την τελευταία στιγμή η ποινή του μετατράπηκε σε εκτοπισμό. Πριν γίνει μητροπολίτης ήταν για πολλά χρόνια Γυμνασιάρχης και Βοηθός επισκόπου. Έδρα της Μητρόπολής του ήταν η Σπάρτη ή Σπάρταλα, πόλη στην Πισιδία με 7.000 ελληνικό πληθυσμό. Το 1922 μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Σπάρτη μαζί με όλους τους Έλληνεςκατοίκους της και να καταφύγουν στην Μικρή Αρμενία και μετά σταδιακά στην Ελλάδα. Ο Μελέτιος ήρθε στην Ελλάδα με τους τελευταίους εξόριστους και εγκαταστάθηκε στην Νέα Ιωνία. Αρνήθηκε να αναλάβει άλλη μητρόπολη όπως του προτάθηκε. Πέθανε το 1967.




Μαλανδράκης Βαγγέλης Α2

ΟΔΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!!!

Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πιστέψουν οτι οδεύουμε προς την καταστροφή, ενώ άλλοι το καταλαβαίνουν, αλλά προσπαθούν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους με την προσωρινή χαρά που τους προσφέρει ο πλούτος και η δόξα. Αναρωτήθηκε όμως ποτέ κανείς γιατί έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα; Κανένας δεν σκέφτηκε ότι δεν ήταν ανάγκη να φωλιάσουν στη ζωή μας και να γίνουν μέρη του εαυτού μας ο εγωισμός, ο φθόνος και η πλεονεξία και να καταστρέψουν την ζωή μας, τις σχέσεις μας και εν τέλη ολόκληρο τον πλανήτη, που στην ουσία δεν μας ανήκει. Σε λίγο καιρό, όχι πολλά χρόνια μακριά από τη σημερινή εποχή, θα αντικρίσουμε μια σκοτεινή έρημο και θα αναρωτηθούμε γιατί όσο είχαμε τον χρόνο δεν κάναμε πράξη αυτά που λίγοι, αλλά σοφοί άνθρωποι πρότειναν. Τη σημερινή εποχή, άνθρωποι που ασχολούνται με την προστασία του περιβάλλοντος θεωρούνται ασήμαντοι και κουραστικοί, αλλά στην πραγματικότητα φέρονται με σύνεση και φροντίζουν για έναν καλύτερο κόσμο για τους απογόνους τους. Μετανοείστε πριν είναι αργά και διορθώστε αυτή τη μεγάλη ζημιά πριν να είναι πολύ αργά, αλλιώς ένα τρομερό μέλλον σας περιμένει!

Φωτεινή Παναγιωτίδου

Αλίμονο στην κοινωνία που...

Οι άνθρωποι , μέσα στη σύντομη ζωή τους ψάχνουν κάτι που να τους ευχαριστεί και να τους κάνει να νιώθουν ωραία. Αυτό όμως δεν σημαίνει πάντα πως ό,τι δείχνει καλό είναι κιόλας. Πολλές φορές στη ζώη μας δημιουργούμε λάθος εντυπώσεις ή απλά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως αυτό που κάνουμε καταστρέφει τον εαυτό μας.
Μερικά παραδείγματα που έχω να πω είναι το τσιγάρο που νομίζουμε πως μας ευχαριστεί ενώ στην ουσία μας καταστρέφει,το ποτό, που μερικούς ανθρώπους από την πολλή ή την κακή χρήση τους οδηγεί στον αλκοολισμό,τα ναρκωτικά, γιατί πολλοί νέοι νομίζουν ότι ξεφεύγουν για λίγο από τα προβλήματά τους ενώ στην ουσία δημιουργούν κι άλλα, ο τζόγος που πολλοί άνθρωποι εθίζονται σε αυτό και δεν μπορούν να σταματήσουν ή ακόμα και όταν ένας άνθρωπος είναι πολύ λεπτός,το οποίο φαίνεται ωραίο αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, γιατί σε οδηγεί σε αδιόρθωτα προβλήματα κάποιες φορές,όπως η νευρική ανορεξία.Δυστυχώς οι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν το μαύρο άσπρο,το κακό καλό,και το άσχημο όμορφο.Επίσης έχουν την τάση να θέλουν πάντα το κακό γιατί στην ουσία είναι και πάντα το πιο ωραίο,όμως πρέπει να σκεφτούν πως εκτός από όλα αυτά, το μόνο που μπορούν να κάνουν το οποίο να μπορεί να τους στηρίξει και να τους βοηθήσει , είναι να αποκτήσουν έναν κάλο φίλο ο οποίος μπορεί να τους συμπαρασταθεί και να μην τους προδώσει.Η γνώμη μου είναι να αφήσουμε όλοι τα ''δεν μπορώ'' γιατί στην ουσία δεν υπάρχει τέτοια λέξη υπάρχει μόνο το ''δεν θέλω'', οπότε αν ο κάθε άνθρωπος προσπαθούσε να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτά που του κάνουνε κακό θα μπορούσε να βρει και το νόημα για τη ζωή...
Ανδρομάχη Πρίντεζη
Α3'

Μικρασιατική Καταστροφή

Παναγιώτης - Σοφία - Φαίη και τα άλλα παιδιά

Ειρήνη 1

Ειρήνη

Η ανάσταση της θυγατέρας του Ιάειρου

Από την Πένυ
Λεπτομέρεια :

Η Ειρήνη φωτίζει τον κόσμο

Εφηβεία

Εδώ και πολλά χρόνια οι νέοι που βρίσκονται στην εβηβεία αντιμετωπίζουν ένα σωρό βιολογικές και ψυχολογικές μεταβολές. Ταυτόχρονα εκτίθενται σε πολλούς κινδύνους και δοκιμάζεται η ικανότητα προσαρμογής τους στην κοινωνία. Οι γονείς όπως είναι φυσικό, είναι οι πρώτοι αποδέκτες των επιπτώσεων όλων αυτών των διεργασιών. Όλα τα παιδιά, όπως κι εγώ, που βρισκόμαστε στην εφηβεία έχουμε την τάση να επαναστατούμε, αιτούμενοι μια καλύτερη ζωή σε όλους τους τομείς. Χαρακτηριστικό της εφηβείας είναι η αντίδραση προς τους γονείς, που νιώθουμε πως μας καταπιέζουν, καθώς και στο εκπαιδευτικό σύστημα που μας πνίγει με τις απαιτήσεις του. Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι η βελτίωση της καθημερινότητας της ζωής μας, προσπαθώντας να συνδυάσουμε την επιμόρφωσή μας με την ψυχαγωγία μας. Θέλουμε να διασκεδάζουμε και να νιώθουμε ότι έχουμε άποψη και δεν θέλουμε να είμαστε παιδιά που υπακούνε τυφλά τους γονείς τους. Αυτό το γεμάτο καθημερινό πρόγραμμα με διάβασμα και τρέξιμο, κάνει πολλά παιδιά να τα παρατάνε χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες. Ένα ελκυστικό εκπαιδευτικό σύστημα που θα έκανε τους νέους να μορφώνονται κάτω από ευχάριστες και ενδιαφέρουσες συνθήκες θα ήταν η καλύτερη λύση για όλους.
Ξένια Κοντογιάννη Β2

Για τούτα θα θρηνήσω και θα κλάψω

Θα θρηνήσω για τα ορφανά παιδιά της Αϊτής που έμειναν να κοιτούν σαστισμένα τα χαλάσματα του καταστροφικού σεισμού και να περιμένουν τους γονείς τους. Για αυτούς επίσης που ζητούν νερό και φαγητό και δεν στεγνώνουν τα μάτια τους από τα δάκρυα. Θα κλάψω για το 1.000.000.000 ανθρώπων του πλανήτη που δεν έχουν πόσιμο νερό. Θα κλάψω για τα παιδιά που δεν ένοιωσαν παιδιά, που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν για να ζήσουν και να δουλέψουν σε άσχημες συνθήκες. Θα κλάψω για τα δένδρα, τις πλαγές και τα βουνά που κάηκαν και για τα ζώα που εξαφανίστηκαν μαζί τους. Θα κλάψω για το περιβάλλον και τον αέρα που αναπνέουμε, για την υπερθέρμανση του πλανήτη και το λιώσιμο των πάγων. Θα θρηνήσω για τον άνθρωπο που ευθύνεται για όλα αυτά που ο Θεός του έδωσε απλόχερα να τα διαχειριστεί αλλά αυτός μάλλον απέτυχε!!!!!!
Από Σταυριάννα Πάριου

Το Αγόρι με τη Ριγέ Πιτζάμα Τζον Μπόϊν

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις την ιστορία αυτού του βιβλίου. Αν πάντως αρχίσεις να το διαβάσεις, θα πας μια μεγάλη βόλτα μ’ ένα αγόρι που λέγεται Μπρούνο. Και αργά ή γρήγορα θα βρεθείς, μαζί με τον Μπρούνο, μπροστά σε ένα συρματόπλεγμα και θα γνωρίσεις ένα αγόρι που ζει από την άλλη μεριά του συρματοπλέγματος.

Συρματοπλέγματα σαν αυτό υπάρχουν όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου. Ευχόμαστε όμως ποτέ στη ζωή σου να μη βρεθείς μπροστά σε κάποιο απ’ αυτά.

Στο βιβλίο αυτό περιγράφεται μια ιστορία ενός παιδιού από την Γερμανία, του Μπρούνο. Ο πατέρας του είναι αξιωματικός των ΕΣ-ΕΣ και μετακομίζει μαζί με την οικογένειά του σε ένα σπίτι δίπλα στο στρατόπεδο Άουσβιτς. Ο Μπρούνο εξερευνεί το μέρος και γνωρίζεται με ένα Εβραιόπουλο, τον Σμούελ ο οποίος έχει χάσει τον πατέρα του. Ο Μπρούνο προσφέρεται να τον βοηθήσει και τελικά...

[H οικογένεια έχει μετακομίσει και ο Μπρούνο περιγράφει το στρατόπεδο]:

Ήταν σαν να υπήρχε μια ολόκληρη πόλη που οι κάτοικοι της ζούσαν και εργάζονταν δίπλα στο σπίτι όπου έμενε εκείνος (Μπρούνο).Ήταν πράγματι τόσο διαφορετικοί; Όλοι οι άνθρωποι φορούσαν τα ίδια ρούχα, τις ριγέ πιτζάμες και τα ριγέ σκουφάκια. Και όσοι έμπαιναν στο σπίτι του (Μπρούνο) (εκτός από τη μητέρα του και την αδερφή του) φορούσαν στολές διαφόρων ποιοτήτων, και με διαφορετικά παράσημα, και πηλήκια, και κράνη, και κοκκινόμαυρα περιβραχιόνια, και κρατούσαν όπλα, και ήταν πάντα βλοσυροί.[...]

Ποια ακριβώς ήταν η διαφορά, αναρωτιόταν. Και ποιος αποφάσισε ποιοι θα φορούσαν τις πιτζάμες και ποιοι τις στολές;

[O Μπρούνο γνωρίζεται με τον Σμούελ, φορά τις ριγέ πιτζάμες και μπαίνει μέσα στο στρατόπεδο. Στη σκηνή περιγράφει το στρατόπεδο από πολύ κοντά]:

Όπου κι αν κοίταζε (Μπρούνο), έβλεπε δύο ειδών ανθρώπους: είτε χαρούμενους στρατιώτες που γελούσαν και κοίταζαν τις κάνες των όπλων τους, είτε δυστυχισμένους ανθρώπους με ριγέ πιτζάμες που έκλαιγαν και κοίταζαν στα άπειρο με άδειο βλέμμα, σαν να κοιμούνται με ανοιχτά τα μάτια.

[Ο Μπρούνο απευθύνεται στον Σμούελ]:

«Μάλλον δε μου αρέσει εδώ».[...]

«Ώρα να επιστρέψω».

[Ο Σμούελ απευθύνεται στο Μπρούνο κάνοντας αναφορά στον πατέρα του]:

«Κι ο Μπαμπάς; Είπες πως θα με βοηθήσεις να τον βρω»

[Ο Μπρούνο συμφώνησε. Μετά από ψάξιμο, δεν βρήκαν τίποτα]:

Ο Μπρούνο κοίταξε προς τον ουρανό και κατάλαβε πως άρχιζε να βρέχει.[...]

«Ώρα να γυρίσω πίσω τώρα», είπε ο Μπρούνο . «Θα έρθεις μαζί μου μέχρι το φράχτη;»

Ο Σμούελ άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει, μα εκείνη τη στιγμή ακούστηκε μια σειρήνα και δέκα στρατιώτες περικύκλωσαν ένα σημείο του στρατοπέδου, αυτό όπου στεκόταν κι ο Μπρούνο με τον Σμούελ.[...]

Η σειρήνα σφύριξε ξανά κι αυτή τη φορά οι άνθρωποι, που πρέπει να ήταν καμιά εκατοστή, άρχισαν να περπατούν όλοι μαζί, με τον Σμούελ και τον Μπρούνο στριμωγμένους στη μέση.[...]

«Κρατάει πολλή ώρα αυτό;»ρώτησε ο Μπρούνο.[...]

Τη στιγμή όμως που το έλεγε αυτό, τα βήματά του τον έφεραν σε κάτι σκαλιά και όταν τα ανέβηκε, ένιωσε πως δε βρεχόταν πια, γιατί είχαν στριμωχτεί όλοι σε ένα μακρύ δωμάτιο που ήταν ανέλπιστα ζεστό και μάλλον ήταν καλά στεγασμένο γιατί δεν έμπαινε βροχή από πουθενά. Ήταν μάλιστα εντελώς αεροστεγές.[...]

«Λυπάμαι που δεν βρήκαμε τον Μπαμπά σου[...] και λυπάμαι που δεν καταφέραμε να παίξουμε, όταν όμως έρθεις στο Βερολίνο, θα το κάνουμε. Και θα σου γνωρίσω τους φίλους μου», είπε ο Μπρούνο.[...]

Κοίταξε κάτω κι έκανε κάτι που δεν ήταν του χαρακτήρα του: έπιασε το λεπτοκαμωμένο χέρι του Σμούελ και το έσφιξε γερά.

«Εσύ είσαι ο καλύτερός μου φίλος, Σμούελ», είπε. «Ο καλύτερός μου φίλος για πάντα».

Ο Σμούελ μπορεί να άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει κάτι, μα ο Μπρούνο δεν το άκουσε ποτέ, γιατί εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένα βαρύ αγκομαχητό απ’ όλους αυτούς που είχαν στριμωχτεί στο δωμάτιο, καθώς η μπροστινή πόρτα έκλεισε ξαφνικά και αντήχησε απ’ έξω ένας δυνατός μεταλλικός ήχος.

Κι έπειτα το δωμάτιο έγινε κατασκότεινο και κατά κάποιο τρόπο, παρά την αναταραχή που προκλήθηκε, ο Μπρούνο ανακάλυψε πως εξακολουθούσε να κρατάει γερά το χέρι του Σμούελ στο δικό του και τίποτα στον κόσμο δε θα μπορούσε να τον πείσει να το αφήσει...

Κανείς δεν ξαναείδε ποτέ τον Μπρούνο ύστερα απ’ αυτό[...]

Και έτσι τελειώνει η ιστορία του Μπρούνο και της οικογένειάς του. Φυσικά όλα αυτά συνέβησαν πριν από πολλά χρόνια και τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να ξανασυμβεί.

ΟΧΙ ΠΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΟΝ ΗΜΕΡΑ.