Παρατηρώντας ....

Ξημερώματα Παρασκευής , πήγαινα σπίτι μου , το τέλος μιας κουραστικής νύχτας στην εργασία . Στο δρόμο είδα αναμμένους δαυλούς στο Πραιτόριο. Η κατοικία του Πόντιου Πιλάτου φωτισμένη ? Τέτοια ώρα? και γύρω - γύρω πλήθος ανθρώπων? Άλλοι οπλισμένοι με ξίφη και δόρατα και αναμμένους δαυλούς και άλλοι φοβισμένοι σιωπηλοί τραβηγμένοι παράμερα.

Μπήκα στο πλήθος. Τους κοίταξα καλύτερα. Πίσω από τα θυμωμένα , αλλοιωμένα από την εκδικητική μανία πρόσωπά τους είδα τον φόβο και την απογοήτευση. Στιγμές αργότερα κατάλαβα. Ο Ιησούς, που τον λένε Χριστό. Ο Μεσσίας (?). Τον συζητούσαν πολύ εδώ. Σχίσμα είχε δημιουργήσει η παρουσία του από καιρό. Ο Μεσσίας έλεγαν κάποιοι , ο Σωτήρας, ο ελευθερωτής . Επικίνδυνος φώναζαν κάποιοι άλλοι. Θα ξεσηκώσει τον κόσμο σε επανάσταση και τότε θα δείτε τι θα γίνει με τους Ρωμαίους...έλεγαν κάποιοι άλλοι. Σταλμένος απ' τον Θεό , φώναζαν οι ευεργετημένοι. Αμαρτωλός !!! αποκλείεται να είναι απ' τον Θεό έλεγαν άλλοι.

Εγώ δεν συμφωνούσα με κανέναν τους. Δεν με ένοιαζε . Η κούραση της δουλειάς, το άγχος της ζωής, η καθημερινότητα με είχαν κάνει να μην σκέφτομαι. Είχα ξεχάσει την ελπίδα , την είχα χάσει θα έλεγα. Και τώρα? Τώρα μαθαίνω πως η μοναδική μας ελπίδα, η μοναδική μας ευκαιρία, η δυνατότητα να ξεφύγουμε από το τέρας που μας είχε στριμώξει έτοιμο να μας καταπιεί, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε τι σημαίνει αγάπη , σπρώχνοντάς μας στον εγωισμό , θα σταυρωνόταν. Είχε αποφασιστεί . Θα σταυρώναμε την ελπίδα.

...και εγώ ανήμπορος να αντισταθώ, απογοητευμένος και δειλός συγχρόνως, σώπασα. Δεν βρήκα την δύναμη να φωνάξω, να πω μια άλλη άποψη, να δώσω μια άλλη εκδοχή για τα πράγματα. Απογοητευμένος δειλός, φοβιτσιάρης εγωιστής. Ό,τι χρειάζεται κάθε φορά, ο κάθε Πιλάτος , το κάθε ιερατείο , η κάθε εξουσία , για να συνεχίσει να υπάρχει.

....Έριξα μια τελευταία ματιά στο Πραιτόριο . Στο βάθος είδα το πρόσωπο του Χριστού. Γαλήνιο. Έτοιμος για το εκούσιο πάθος. Γεμάτο αγάπη.

Λυτρώθηκα. ....Υπάρχει ελπίδα σκέφτηκα.

Αντώνης Τσαντήλας (Tsar)