Θύμησες από τον ξεριζωμό των προσφύγων
Ο παππούς της μητέρας μου , ο προπάππος μου , ο Φίλιππος Ταστσόγλου , ήταν Έλληνας γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη . Το επίθετο αυτό, του το είχαν δώσει οι Τούρκοι ,λόγω του επαγγέλματός του . Τας στα τούρκικα σημαίνει πέτρα και ογλού παιδί , δηλ. το παιδί της πέτρας , αφού εκείνος ήταν γλύπτης . Να όμως που η τέχνη του τον καταδίκασε να μείνει αιχμάλωτος στην Τουρκία για δέκα ολόκληρα χρόνια και να αποστερηθεί την οικογένειά του .
Όταν άρχισαν οι σφαγές των Τούρκων ενάντια των χριστιανών και οι διωγμοί ,τα επτά αδέλφια του προπάππου μου , ο ίδιος και η γυναίκα του Ευαγγελία έφτασαν , αφού δωροδόκησαν κάποιους Τούρκους στο λιμάνι της Σμύρνης .
Οι χριστιανοί μαζεύτηκαν εκεί και πίστεψαν ότι τα συμμαχικά πλοία , αγγλικά και γαλλικά , θα τους έσωζαν. Μάταια …. Όπως είχε αφηγηθεί ο προπάππους μου στη μητέρα μου , εκατοντάδες Έλληνες έπεσαν στη θάλασσα για να φτάσουν στη σωτηρία των πλοίων . Αυτό επιχείρησαν να κάνουν και τα αδέλφια του προπάππου μου . Τα τρία, που κατάφεραν να φτάσουν ,μόλις άπλωσαν τα χέρια τους για να ανέβουν στα πλοία δέχτηκαν τα βίαια χτυπήματα από τους ναύτες και το καυτό λάδι στο σώμα τους . Τα δύο πέθαναν λίγες στιγμές αφού βγήκαν στη στεριά , ενώ τα άλλα τρία σφαγιάστηκαν από τους Tσέτες , Τούρκους αντάρτες .
Ο προπάππος μου τότε πήρε τις δύο αδελφές του και την ετοιμόγεννη γυναίκα του , προσπαθώντας να βρουν άλλον τρόπο διαφυγής . Στο δρόμο, που είχε πλημμυρίσει πτώματα από τους Tσέτες που έσφαζαν με μανία , βρέθηκαν κάποιοι Τούρκοι γείτονες τους . Τους πήραν ,τους έκρυψαν στο σπίτι τους μέχρι να περάσει η μπόρα .
Συχνά ο προπάππος μου έλεγε ,ότι με τους απλούς Τούρκους ήταν σαν αδέλφια , γι’αυτό άλλωστε όταν πήραν το δρόμο του ξεριζωμού σε αυτούς εμπιστεύτηκαν το κλειδί του σπιτιού τους … πίστευαν βλέπεις πως θα ξαναγυρνούσαν . Όταν πέρασαν οι μέρες και μετά από διεθνείς συμφωνίες , οι δικοί μου πήραν το δρόμο για την Ελλάδα . Από το βιος τους πήραν λίγες λίρες , ένα σακουλάκι χώμα και δυο τρία εικονίσματα . Όταν έφτασαν στην έξοδο για την Ελλάδα και ενώ είχαν περάσει οι δυο του αδελφές και η γυναίκα του, εκείνον τον σταμάτησαν οι Τούρκοι στρατιώτες γιατί είχαν εντολή . Έμεινε να κοιτά δακρυσμένος την οικογένειά του και να βεβαιώνει τις αγαπημένες του γυναίκες ότι θα τις βρει.
Τις συνάντησε μετά από δέκα χρόνια, μαζί συνάντησε και τον δεκάχρονο γιο του . Είχε γεννηθεί καθ’οδόν προς την μητέρα Ελλάδα . Εκείνος παρέμεινε στην Τουρκία , αιχμάλωτος ενός Τούρκου αξιωματούχου , που λάτρευε την τέχνη . Ο Φίλιππος έλεγε πάντα, ότι η τέχνη του τον άφησε μακριά από την οικογένειά του , αλλά και του έσωσε τη ζωή ,γιατί σίγουρα θα πέθαινε μέσα στα τάγματα εργασίας . Μάζεψε χρήματα όλα αυτά τα χρόνια , δωροδόκησε αδρά κάποιους Τούρκους και την κατάλληλη στιγμή το ‘σκασε . Με το θέλημα του Θεού, μετά από δέκα χρόνια ξανάσμιξε η οικογένεια . Όμως ο Γολγοθάς τους συνεχίστηκε . Τούρκοι ή Τουρκόσποροι για τους Έλληνες , γκιαούρηδες για τους Τούρκους . Ξένοι στον ίδιο τους τον τόπο. Αγωνίστηκαν , πάλεψαν σκληρά , αλλά στάθηκαν με αξιοπρέπεια στα πόδια τους .
Ο Φίλιππος μέχρι τις τελευταίες του στιγμές σκάλιζε την πέτρα , τις έδινε ζωή και ομορφιά . Και ποτέ του δεν ξέχασε αυτά που τράβηξαν . Τις περιπέτειες του τις έκανε παραμύθι που αφηγούνταν στη μητέρα μου . Και η γιαγιά μου να του φωνάζει : «φτάνει πατέρα , τρομάζεις την μικρή» . Εκείνος τότε της έλεγε : «πρέπει να γνωρίζει , αυτές είναι οι ρίζες μας , αυτά τραβήξαμε , αλλά είμαστε περήφανοι που είμαστε Μικρασιάτες . Και κείνη πρέπει να είναι περήφανη».
Και η μητέρα μου είναι περήφανη που είναι μικρασιατικής καταγωγής και πάντα μου μιλάει για τις ρίζες μου , για αυτά που τράβηξαν οι πρόσφυγες από τους Τούρκους ,αλλά και για την προσφορά όλων των προσφύγων στον ελληνικό πολιτισμό .
Αθηνέλλα Κοφινά Α2
No comments:
Post a Comment