Είναι άνοιξη του 1923. Η Επαναστατική κυβέρνηση του Νικόλαου Πλαστήρα έχει ιδρύσει το «Ταμείο Περιθάλψεως Προσφύγων», με σκοπό την εν γένει αποκατάστασή τους στην Ελλάδα. Άρχισαν να γίνονται σχέδια για την οριστική στέγασή τους, αφού στην αρχή έμεναν πρόχειρα σε σκηνές και παράγκες.
Η περιοχή «Ποδαράδες», την οποία διέσχιζε ο Ποδονίφτης, προσφερόταν για την εγκατάσταση προσφύγων που θα απασχολούνταν με την ταπητουργία. Προς αυτή την περιοχή οδηγήθηκαν οι επικεφαλής των Σπαρταλήδων, με πρώτο τον Παπαϊωακείμ, ένα μαρτιάτικο πρωινό πεζοπορώντας από το τέρμα Πατησίων (τη γνωστή «Αλυσίδα»). Για τους χιλιοταλαιπωρημένους από τις κακουχίες πρόσφυγες η περιοχή φάνταζε ως «θελκτική» και «ευάερος», γιατί ήταν εξοχική, είχε λίγα δέντρα, κάποια αμπέλια και στη μέση τη γραμμή του «θηρίου» (του ατμήλατου τρένου της εποχής). Ίσως είχαν επηρεαστεί, περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, από την ύπαρξη του χειμάρρου και την πιθανή άντληση των νερών του για την ταπητουργία. Η ψύχραιμη εκτίμηση σήμερα πια λέει ότι δεν ήταν δα και τόσο κατάλληλος ο τόπος, έτσι περίκλειστος από παντού, με λόφους και
λοφίσκους… Στην πατρίδα τους ζούσαν σ’ ένα απέραντο οροπέδιο, στα 1.000 μέτρα, μέσα στο πράσινο και τα νερά. Τώρα κατέβαιναν στα εκατό μέτρα, σ’ ένα χώρο θαμνώδη, χωρίς ορίζοντα, χωρίς πράσινο, χωρίς αέρα…
Βιαστικά άρχισαν να διανοίγονται δρόμοι και να καθαρίζονται κομμάτια γης, γύρω από τη σημερινή Λεωφόρο Ηρακλείου και μεταξύ των οδών Ελευθερίου Βενιζέλου και Σμύρνης, σε μιαν ακτίνα 500 περίπου μέτρων από την ανεγερθείσα αργότερα εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Αυτό το «βιαστικά», το «πολύ βιαστικά», να στεγαστούν όπως όπως οι πρόσφυγες βάρυνε πολύ στην μετέπειτα εξέλιξη της πόλης. Ελάχιστοι
ελεύθεροι χώροι, λίγες πλατείες, στενοί δρόμοι. Η πλήρης αντίθεση με την εικόνα του γειτονικού Ψυχικού, που τότε κι αυτό, αλλά από άλλη γωνία (της ιδιωτικής εκμετάλλευσης), άρχιζε τη ζωή του.
Οι πρόσφυγες έφταναν πια κατά εκατοντάδες στους «Ποδαράδες». Μέρα τη μέρα ξεφύτρωναν συνοικίες (Νεάπολη, Σαφράμπολη, Ινέπολη, Ελευθερούπολη, αρκετά αργότερα Περισσός). Αρχικά στο πλάνο της ανέγερσης του οικισμού και της απαλλοτρίωσης του ιστορικού κέντρου από τον «Πανάγιο Τάφο» η περιοχή αυτή είχε
πρόχειρα ονομασθεί «Ιωνία». Το κάπως άχρωμο «Νέα Πισιδία», το οποίο δυστυχώς δεν υποστηρίχθηκε κιόλας, υποχώρησε μπροστά στο εντυπωσιακό «Ιωνία» που, αφού πήρε και το πρόθεμα «Νέα» κι έγινε «Νέα Ιωνία», επιβλήθηκε πια στη συνείδηση των οικιστών, κι ως ένα σημείο, και των ιδίων των Σπαρταλήδων που δεν αντέδρασαν. Άλλωστε λέγεται ότι αρχικά νουνός και του «Ιωνία» ήταν ένας αξιόλογος
Σπάρταλης δικηγόρος, ο Χρηστίδης! Τώρα, βέβαια, πώς ονομάζεται μια περιοχή «Ιωνία», όταν δεν βλέπει τουλάχιστον θάλασσα, κι όταν πάντως οι πρώτοι οικιστές της ήθελαν να λένε ότι είναι απόγονοι Δωριέων, αυτό είναι μιας άλλης τάξεως παράδοξο! Όμως ποιος
μπορούσε να σκεφτεί το ε τέτοια πράγματα…!!!
Ινέπολη
Η Ινέπολη βρίσκεται στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, στα βόρεια της Κασταμονής, σε απόσταση 67 χλμ., και στα δυτικά-νοτιοδυτικά της Σινώπης, σε απόσταση 115 χλμ. Δυτικά από την πόλη περνάει ο ποταμός Ικίτσαϊ (İki Çay). Στα αρχαία χρόνια η πόλη ονομαζόταν Αβωνότειχος ή Αβώνου τείχος ή Ιωνόπολις. Την εποχή της βυζαντινής κυριαρχίας ήταν γνωστή ως Ινόπολις. Μετά την κατάκτηση της περιοχής από τους Τούρκους Candaroğullar, ονομάςτηκε İnebolu, ονομασία που διατηρήθηκε έως σήμερα.
Σαφράπολη
Η Σαφράπολη (Τουρκικά: Safranbolu) είναι πόλη της Τουρκίας. Η Σαφράπολη χαρακτηρίστηκε περιοχή παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς στις 17 Δεκεμβρίου 1998. Η πόλη αντλεί το όνομά της από το σαφράνι, καθώς η Σαφράπολη ήταν τόπος εμπορικών συναλλαγών και κέντρο για την ανάπτυξη του σαφρανιού. Επί Βυζαντίου η ονομασία της ήταν Θεοδωρούπολη.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην πόλη ζούσαν πολλοί Έλληνες (Καραμανλήδεςως επί το πλείστον), όμως μετά την Μικρασιατική καταστροφή και τη συνθήκη της Λωζάνηςπου ακολούθησε, υποχρεώθηκαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Πισιδία
Η Πισιδία ήταν μια περιοχή της Μικράς Ασίας, στη σημερινή Αντάλεια τηςΤουρκίας. Αν και βρίσκεται κοντά στη Μεσόγειο, εντούτοις τα όρη του Ταύρου την προστατεύουν από το θερμό νότιο κλίμα. Η περιοχή έχει πολλές βροχοπτώσεις, και το έδαφος είναι αρκετά εύφορο, πράγμα το οποίο συνετέλεσε στην ευμάρεια των εκεί πόλεων.
Κασταμονή
Η Κασταμονή είναι πόλη της Τουρκίας και βρίσκεται στον Πόντο. Πριν κατακτηθεί από τους Τούρκους είχε 1.800 Έλληνες.
Καππαδοκία
Η Καππαδοκία είναι μία από τις μεγαλύτερες περιοχές της ανατολικής Μικράς Ασίας. Μέχρι το 1922 και τη Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε και η ανταλλαγή πληθυσμών, οι κάτοικοι της Καππαδοκίας κατά θρήσκευμα και εθνικότητα ήταν:
- Μουσουλμάνοι: Τούρκοι, Κούρδοι, Αφσάροι λαός ληστρικός, και Κιρκάσιοι(Τσερκέζοι) που μετανάστευσαν περί τον 19ο αι. από τη Ρωσία
- Χριστιανοί ορθόδοξοι Έλληνες
- Αρμένιοι που μετανάστευσαν τον Μεσαίωνα από την Αρ
Αττάλεια της Παμφυλίας
Η Αττάλεια (Τουρκικά: Antalya) είναι μία παραθαλάσσια πόλη της Μεσογείου στην νότιαακτή της Τουρκίας, παλιά Παμφυλία, πρωτεύουσα της επαρχίας Αττάλειας. Η περιοχή κατοικήθηκε από τους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ στην γύρω περιοχή υπάρχουν πολλοί αρχαίοι οικισμοί.
Σμύρνη
Mε τον όρο καταστροφή της Σμύρνης αναφέρονται τα γεγονότα της σφαγής του ελληνικού καιαρμενικού πληθυσμού της Σμύρνης από τους Τούρκους, καθώς και της πυρπόλησης της πόλης, που συνέβησαν το Σεπτέμβρη του 1922. Η καταστροφή αυτή άρχισε 7 ημέρες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από την Μικρά Ασία και την είσοδο των ατάκτων του Κεμάλ Ατατούρκ στην πόλη. Η φωτιά που εκδηλώθηκε κατέκαψε όλη την πόλη εκτός από την μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία[1], και διήρκεσε από τις 13έως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1922.
Βουρλά
Τα Βουρλά είναι μια πόλη της επαρχίας της Σμύρνης στην Τουρκία. Τα Βουρλά είναι περήφανα ως η πόλη δύο σημαντικών ατόμων των γραμμάτων. Είναι ο τόπος γεννήσεως του Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη και η πόλη στην οποία μεγάλωσε ο Τούρκο μυθιστοριογράφος Necati Cumal
Αϊβαλί.
Οι Κυδωνίες ή το Αϊβαλί (τουρκ. Ayvalık) είναι μια πόλη και ένας από τους ασφαλέστερους λιμένες στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Λέσβο, στα βορειοανατολικά της Μυτιλήνης. Στις 29 Αυγούστου 1922 μπήκαν στην πόλη τα πρώτα τουρκικά στρατιωτικά τμήματα, που ενισχύθηκαν στις 6 Σεπτεμβρίου. Οι άνδρες στάλθηκαν σε στρατόπεδα του εσωτερικού, άλλοι εκτελέστηκαν, και ελάχιστοι μόνο σώθηκαν, που με τα γυναικόπαιδα κατέφυγαν στη Λέσβο και από κει σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Θύμα του τουρκικού φανατισμού υπήρξε και ο μητροπολίτης Γρηγόριος, που είχε αρνηθεί να εγκαταλείψει την πόλη. Στις Κυδωνίες μετά την καταστροφή, κατά την ανταλλαγή πληθυσμών, εγκαταστάθηκαν Τούρκοι από τη Λέσβο, τηνΚρήτη και τη Μακεδονία.
Θυάτειρα
Όνομα αρχαίας πόλης της Λυδίας, στη Δ. Μικρά Ασία, κοντά στη σημερινή πόλη Ακ-Χισάρ. Αρχικά ονομαζόταν "Πελοπία". Θυάτειρα ονομάστηκε το 290 π.Χ. από το βασιλιά Σέλευκο Α΄ το Νικάνορα. Υπήρξε σημαντικό εμπορικό κέντρο κατά την εποχή των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, διατήρησε όμως τη λάμψη της και μετά την υποταγή της στους Ρωμαίους. Ήταν από τις πρώτες πόλεις που δέχτηκαν το χριστιανισμό και υπήρξε σημαντική παλαιά μητρόπολη του οικουμενικού πατριαρχείου.
Ιωνία
Στην αρχαιότητα, η Ιωνία ήταν η περιοχή της Μικράς Ασίας η οποία περιλάμβανε τιςΙωνικές αποικίες. Η περιοχή αυτή περιοριζόταν στο κεντρικό τμήμα της ανατολικής ακτής του Αιγαίου απέναντι από τα νησιά Χίο και Σάμο. Σταδιακά η Ιωνία ταυτίστηκε με ολόκληρη την περιοχή των ανατολικών παραλίων του Αιγαίου λόγω της μεγαλύτερης εμβέλειας των Ιωνικών πόλεων έναντι των άλλων ελληνικών πόλεων της περιοχής αυτής.
Μελέτιος
Ο Μελέτιος (Χρηστίδης) ήταν ο τελευταίος μητροπολίτης Πισιδίας.
Γεννήθηκε το 1880. Έγινε Μητροπολίτης Πισιδίας το 1920 και την ίδια χρονιά καταδικάστηκε σε θάνατο απο τουρκικό δικαστήριο, με την κατηγορία της αντιτουρκικής προπαγάνδας. Την τελευταία στιγμή η ποινή του μετατράπηκε σε εκτοπισμό. Πριν γίνει μητροπολίτης ήταν για πολλά χρόνια Γυμνασιάρχης και Βοηθός επισκόπου. Έδρα της Μητρόπολής του ήταν η Σπάρτη ή Σπάρταλα, πόλη στην Πισιδία με 7.000 ελληνικό πληθυσμό. Το 1922 μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Σπάρτη μαζί με όλους τους Έλληνεςκατοίκους της και να καταφύγουν στην Μικρή Αρμενία και μετά σταδιακά στην Ελλάδα. Ο Μελέτιος ήρθε στην Ελλάδα με τους τελευταίους εξόριστους και εγκαταστάθηκε στην Νέα Ιωνία. Αρνήθηκε να αναλάβει άλλη μητρόπολη όπως του προτάθηκε. Πέθανε το 1967.
Μαλανδράκης Βαγγέλης Α2
1 comment:
Τέλεια εργασία
Post a Comment