Πρόσφυγες

Είμαι η Γεωργία και είμαι 88 ετών .

Δεν έζησα την Μικρασιατική καταστροφή, αλλά οι γονείς μου ,όπου έμειναν εκεί, και έπειτα μετανάστευαν στην Ελλάδα , μου έχουν διηγηθεί πολλά. Ζούσαν κοντά στην Προύσα, σε ένα χωριό που ονομαζόταν Ντεμιρντές. Η Προύσα, ήταν πλούσια πόλη , με εργοστάσια και μεταξουργεία. Όλες οι γυναίκες από τα τριγύρω χωριά δούλευαν εκεί . Στο Ντεμιρντές οι κάτοικοι δούλευαν όλες τις ημέρες τις εβδομάδος εκτός από το Σάββατο όπου πήγαιναν στην Προύσα με άμαξες για λουτρά . Αυτή ήταν η ζωή πριν τον πόλεμο. Με το ξεκίνημα του όμως, όπως ήταν αναμενόμενο όλα άλλαξαν .Όσοι δεν είχαν χρήματα για να φύγουν λαθραία, πουλούσαν όλα τα υπάρχοντά τους. Οι περισσότεροι όμως δεν σώθηκαν ούτε έτσι, αφού η μοίρα τους επιφύλαξε ένα σκληρό θάνατο. Όπως ακριβώς και της γιαγιάς μου, που την σκότωσαν λίγο πριν μπει στο καράβι αλλά και του αδερφού μου, που πέθανε από ασιτία. Μετά από τρεις ημέρες στο καράβι φτάσανε στην Ελλάδα πεινασμένοι και αφυδατωμένοι μα αυτό ήταν το λιγότερο. Με δύο απουσίες που τους στοίχισαν πολύ, χάνοντας ΟΛΑ τα υπάρχοντά τους και αντιμέτωποι με ένα τελείως νέο τόπο έπρεπε να επιβιώσουν.

Πράγμα που έκαναν με πολύ κόπο καταπίνοντας τη λύπη τους και πάντα με τη βοήθεια του θεού πλάι τους, βγήκαν νικητές στη ζωή.

Ιορδανάκη Ελεάννα