Για τούτα θα θρηνήσω και θα κλάψω..

Αυτή η φράση είναι πάρα πολύ επίκαιρη στην εποχή μας πράγμα που δεν μας τιμά καθόλου. Υπάρχουν τόσα πολλά για να θρηνήσει και να κλάψει κανείς. Καταστάσεις όπως η εγκληματικότητα, η απανθρωπιά , η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, η βία που υφίστανται ακόμη και παιδιά.
Όλα αυτά τα συχνά, δυστυχώς, φαινόμενα της εποχής, οφείλονται στην έλλειψη μόρφωσης και παιδείας, στην ιδιοτέλεια και στην παντελή έλλειψη αγάπης. Οφείλονται σε εμάς που με την απληστία μας και τον εγωισμό μας , δηλητηριάζουμε καθημερινά τις σχέσεις μας και τη ζωή μας. Οφείλονται κατά κύριο λόγο σε εσάς , τους μεγάλους, που χάσατε την ευαισθησία σας και την αθωώτητά σας σε τέτοιο βαθμό που να μπορείτε να ‘δείτε’ ακόμη και τα όπλα ως πηγή πλουτισμού.
Μόνο εμείς, τα παιδιά , μπορούμε ακόμη να δούμε την όμορφη πλευρά των πραγμάτων. Την Ειρηνική.
...και αφού εμείς βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας ,την ομορφιά, και με τα μάτια του σώματος και του νου την ασχήμια που μας προσφέρετε ,τότε, μόνο εμείς μπορούμε να θρηνήσουμε πραγματικά και να κλάψουμε για αυτά.
Όμως συνεχίζουμε. Ονειρευόμαστε και ελπίζουμε.
Ελπίζουμε ότι θα δείτε τα δάκρυά μας και θα ακούσετε τους λυγμούς μας.
Ονειρευόμαστε ένα κόσμο όπου όλα θα είναι καινούρια και ειρηνικά, γαλήνια, και με το ουράνιο τόξο πάντα εκεί να μας θυμίζει την αρχέγονη υπόσχεση…
Ονειρευόμαστε ,ελπίζουμε και πορευόμαστε.
Πορευόμαστε σε ένα δρόμο που τον διαμορφώνουμε με τις συμπεριφορές μας, την ευαισθησία μας, τις αγνές, άδολες, σκέψεις και σχέσεις μας, τα ιδανικά και τις προτεραιότητές μας.
Πορευόμαστε τον «Ασημένιο δρόμο». Στο τέλος του είμαστε σίγουροι ότι θα βρούμε την ιδανική κοινωνία, την αγάπη και το σεβασμό.
Ονειρευόμαστε και ελπίζουμε και πορευόμαστε και αγωνιζόμαστε.
Αγωνιζόμαστε να μην θρηνήσουμε άλλο, να μην κλάψουμε άλλο, να μην κάνουμε τις επόμενες γενιές δυστυχισμένες.
Ονειρευόμαστε και ελπίζουμε και πορευόμαστε και αγωνιζόμαστε.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ.
Το ξέρουμε πως μπορούμε να προβάλλουμε και να ζήσουμε στην άλλη πλευρά. Την πλευρά του «Ασημένιου χαμόγελου» .Το ελπίζουμε πως έτσι θα ανατείλει μέσα από το γαλανό πέλαγος ένας νέος κόσμος. Ένας ολόχρυσος λαμπερός κόσμος.

Από την Σταυρούλα Παπαδοπούλου