Καίγεται...το παιδί καίγεται*

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία αληθινή, μια ιστορία του παππού Θωμά και της γιαγιάς Παναγιώτας , μια ιστορία κοινή για όλους όσοι έτρεχαν να σωθούν στη Σμύρνη το 22.
Όλα άρχισαν στις 5-Μαίου του 1919 , όταν μεγάλο μέρος του Βιλαετιού του Αιδινίου (Σμύρνη) αποδόθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις στην Ελλάδα. Ο παππούς Θωμάς στις 12 Αυγούστου του 1922 ορκίστηκε και κατατάχτηκε ως στρατιώτης στον Ελληνικό στρατό της Σμύρνης. Η γιαγιά Παναγιώτα έμεινε με την οικογένειά της , τη μαμά της Καλλιόπη και τον μπαμπά της Παναγιώτη. Γείτονές τους στο διπλανό σπίτι ήταν η Ελένη και ο Στράτος που αργότερα έγιναν η γιαγιά Ελένη και ο παππούς Στράτος αφού πάντρεψαν τα παιδιά τους, την Παναγιώτα και τον Θωμά.

Η 5η Σεπτέμβρη του 22 ήταν μια δύσκολη μέρα και η νύχτα ήταν ακόμη χειρότερη. Όλη η γειτονιά κοιμήθηκε έξω από τα σπίτια της κρυμμένη από το φόβο των Τούρκων. Την επομένη, με μεγάλο κίνδυνο, πολλοί επέστρεψαν στα σπίτια τους , προσπαθώντας να σώσουν ό,τι ήταν δυνατό από τις περιουσίες τους. Η γιαγιά Καλλιόπη , αυτό που ήθελε να σώσει ήταν ένα εικόνισμα. Τους Άγιους Ανάργυρους, με τη σημείωση που είχε γράψει στο πίσω μέρος. Τις ημερομηνίες γέννησης των παιδιών της. Πήρε την εικόνα, έπιασε την κόρη της σφιχτά από το χέρι και άρχισε να τρέχει για να σωθεί. Στην προκυμαία βρήκε τον άντρα της και όπως- όπως μπήκαν σε ένα καράβι που έφευγε σε δυο λεπτά. Στο ίδιο καράβι βρήκαν τους γείτονές τους την γιαγιά Ελένη και τον παππού τον Στράτο, οι οποίοι έψαχναν για το γιο τους τον (παππού) Θωμά που είχε καταταγεί στον ελληνικό στρατό. Ένα δυνατό τράνταγμα και το καράβι έφυγε. Έβλεπαν για τελευταία φορά την αγαπημένη τους πατρίδα, τη Σμύρνη. Τα άφησαν όλα εκεί, αναμνήσεις , ζωή , φίλους , συγγενείς, περιουσία. Η τελευταία εικόνα από τη Σμύρνη τραγική . ένα μεγάλο κτίριο στο λιμάνι είχε κι΄ όλας τυλιχθεί στις φλόγες. Ένα μικρό παιδί, στο μπαλκόνι , ψάχνοντας για σωτηρία, τυλιγμένο στις φλόγες , φώναζε, ούρλιαζε, προσπαθούσε να σβήσει τη φωτιά μέχρι που έσβησε.

Το καράβι συνέχιζε να πλέει προς την Ελλάδα, προς την κοντινή Λέσβο. Η ανάμνηση του τραγικού παιδιού, ενός από τα χιλιάδες αθώα θύματα , έπλεε και αυτή και συνόδευε ως εφιάλτης τους επιβαίνοντες. Αυτό το παιδί που καιγόταν , άλλα παιδιά που σφαγιάστηκαν , ο παππούς ο Θωμάς που είχε καταταγεί στο στρατό, όλοι χάθηκαν.
Όμως η ιστορία , επεφύλασσε και μια ευτυχισμένη στιγμή για τον παππού τον Στράτο και τη γιαγιά μου την Καλλιόπη. Δεν τα είχαν χάσει όλα. Στην προκυμαία της Μυτιλήνης που αποβιβάστηκαν , βρήκαν το γιο τους το Θωμά (παππού Θωμά). Είχε φύγει και αυτός , με άλλο καράβι. Αγκαλιάστηκαν σφιχτά , λυτρώθηκαν, τουλάχιστον αυτός είχε σωθεί. Λυτρώθηκαν? Μάλλον όχι. οι μνήμες τους συντρόφευαν ως το τέλος της ζωής τους.
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1922, ήλθαν στην Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στο συνοικισμό Κουντουριώτη , στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Ο παππούς ο Στράτος λίγο πριν πεθάνει , στο παραλήρημά του φώναζε « Το παιδίιι , το παιδί, δεν το βλέπετε? Σώστε το!! καίγεται !!. Το παιδάκι, παιδάκι μου, παιδάκι μου.
κάιγεται , καίγεται , δεν το βλέπετε?»

*Ο παππούς Θωμάς και η γιαγιά Καλλιόπη ,διηγήθηκαν όσα σας είπα στον μπαμπά μου και αυτός με τη σειρά του τα διηγήθηκε σε μένα , με πολλή συγκίνηση. Για να μην ξεχάσουμε.

Αναστασία Δαβίδη.