Προλαβαίνουμε να σωθούμε;

Κάποιος είχε πει πως οι καταστάσεις τις οποίες βιώνουμε, είναι καθορισμένες από τις προτιμήσεις που συνειδητά ή ασυνείδητα κάναμε . Πολλές κακές επιλογές κάναμε λοιπόν.

Σαν σκεφτείς ότι ο πλανήτης καταστρέφεται, όχι μόνο περιβαλλοντικά, αλλά και (κυρίως και πρωτευόντως) ηθικά. Κάθε μέρα φωνές, οιμωγές ουρανομήκεις, Ιερεμιάδες , κραυγάζουν και ουρλιάζουν, για το χαμένο όνειρο, τη νεκρή ελπίδα, τον ξεχασμένο παράδεισο. Ο άνεμος δεν κοπάζει στο ελάχιστο κι έτσι ,παίρνει η φωτιά ξάναμμα, στάχτες και κάφτρες ξεπηδούν καίγοντας ως τ΄αστραφτερά αστέρια.Η θάλασσα φουσκώνει και πνίγει τη γη, ο ήλιος χλωμιάζει, το φεγγάρι σβήνει, το ποτάμι δεν δροσίζει, παγώνει στο διάβα του.Το βέλος λοξοδρομεί και χτυπάει κατάστηθα. Ο λύκος αλυχτά στο αφέγγαρο δειλινό, κλαίει για το χαμό .Η ψυχή πετά ψηλά ξεριζώνοντας τα δέντρα, ρουφώντας τα ποτάμια, σκίζοντας τη γη στα δυο , θάβοντας τις αναμνήσεις.

Κήρυκες ,λίγοι ευαίσθητοι και σπάνιοι άνθρωποι που βλέποντας την καταστροφή, βγαίνουν και φωνάζουν, όμως .... χωρίς πνοή: το σβήσιμο του πάθους, το θάνατο του έρωτα, τη λήθη του μυαλού, το σταμάτημα του γέλιου.

Προλαβαίνουμε να σωθούμε;