Ο ανάπηρος χωρίς όνομα

Ο καιρός ήταν βροχερός με αστραπές και έναν δυνατό άνεμο που πάγωνε όχι μόνο τα πουλιά και τα ζώα αλλά και την ψυχή του ανάπηρου χωρίς όνομα. Όλα γίνονταν χειρότερα αφού κανείς δεν ενδιαφερόταν. Σκεπτόταν πόσοι άνθρωποι του έχουν φωνάξει "αμαρτωλέ" , πόσοι τον κορόιδεψαν , και πόσοι του πέταξαν πέτρες. Σκεπτόταν και προχωρούσε , σερνόταν μάλλον , προσπαθώντας να κρατηθεί από μια μαγκούρα στο ένα χέρι και σε μια ξερολιθιά στο άλλο.

Σκόνταψε σε μια πέτρα που δεν είδε , παρόλο που περπατούσε σκυφτός , κάπου αλλού θα ήταν το μυαλό του....Κάποια παιδιά που ήταν μαζεμένα πιο κάτω έπαιζαν ένα περίεργο παιχνίδι, πετώντας πέτρες στις νερολακούβες γύρω από τον ανάπηρο προσπαθώντας να κάνουν τον μεγαλύτερο πίδακα . Προσπάθησε να τραβηχτεί στην άκρη αλλά εκεί δεν ήταν μέρος για ανάπηρους. Μόνο οι υγιείς μπορούσαν να περνούν κοντά στα καταστήματα. Όχι οι μιαροί....

...κανείς δεν νοιαζόταν . Μόνο η μάννα του που της φώναζε συνέχεια και την κατηγορούσε για την ζωή που του έτυχε να ζει...Μόνο αυτή τον αγαπούσε και τον πόναγε. Το ήξερε αυτό και το ένιωθε κάθε φορά που απογοητευμένος από την σκληρότητα των ανθρώπων κατέφευγε στις βρισιές και στις βλαστήμιες εναντίον της. Ίσως για αυτό το έκανε. Ποιον άλλο να κατηγορήσει ? Ποιος άλλος να τον ανεχθεί?
...Ένα μικρό παιδί του έπιασε το χέρι να τον βοηθήσει αλλά αμέσως η μάννα του το απομάκρυνε, ένας άλλος τον κλώτσησε γιατί τον είχε πατήσει , κάποιος άλλος έστριψε απότομα και προσβλητικά για να τον αποφύγει...τον ήξερε από παιδί...Είναι μακριά ακόμη το σπίτι της μάννας μου? αναρωτήθηκε..Ατέλειωτος του φαινόταν ο δρόμος , δύσκολος και δυσανάβατος όπως και η ζωή του .

Βασισμένο σε μια διήγηση του Αντώνη Τσαντήλα (SAR)