Πρίμο Λέβι-Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος.

Ιταλοεβραίος που κρατήθηκε στο Άουσβιτς, μια από τις πιο συγκλονιστικές μαρτυρίες..

"...η θλίψη του να θυμάμαι, η παλιά άγρια θλίψη του να είμαι άνθρωπος, που ορμά πάνω μου σαν σκύλος όταν αφυπνίζεται η συνείδηση. Τότε παίρνω το μολύβι και το τετράδιο και γράφω αυτό που δεν θα μπορούσα να πώ σε κανέναν"

"..Ο καθένας αποχαιρέτησε την ζωή με τον δικό του τρόπο. Μερικοί προσευχήθηκαν, άλλοι μέθυσαν και άλλοι βυθίστηκαν για τελευταία φορά σ' ένα ακατονόμαστο πάθος. Αλλά οι μητέρες ξενύχτησαν για να ετοιμάσουν φαγητό για το ταξίδι, για να πλύνουν τα παιδιά και να φροντίσουν τις αποσκευές και την άλλη μέρα το πρωί άπλωσαν στα συρματοπλέγματα τα ρούχα των παιδιών να στεγνώσουν, δεν ξέχασαν τις φασκιές, τα παιγνίδια, τα μαξιλάρια και τα χιλιάδες μικροπράγματα που χρειάζονται πάντα τα παιδιά. Κι εσείς δεν θα κάνατε το ίδιο; Ακόμα κι αν ξέρατε ότι αύριο θα σας σκοτώσουν μαζί με το παιδί σας, σήμερα δεν θα του δίνατε να φάει; (σελ. 16-17)

"...αγνοούμε την πολύπλοκη φύση της απόλυτης δυστυχίας και επομένως στις αιτίες που την προκαλούν, πολυάριθμες και ιεραρχικά διατεταγμένες, δίνουμε ένα μόνο όνομα, αυτό της πιό σοβαρής αιτίας, και όταν η αιτία αυτή πάψει να υφίσταται, τότε με οδυνηρή έκπληξη βλέπουμε ότι πίσω της υπάρχει κάποια άλλη, στην πραγματικότητα μια σειρά από άλλες. Και γι΄ αυτό μόλις σταμάτησε το κρύο, το κρύο που σ΄ όλη τη διάρκεια του χειμώνα βλέπαμε σαν τον μοναδικό μας εχθρό, αντιληφθήκαμε ότι πεινάμε, και επαναλαμβάνοντας το ίδιο λάθος λέμε: "Αν δεν πεινούσαμε..." Αλλά πώς είναι δυνατόν να σκεφτείς να μην πεινάς; Το στρατόπεδο είναι η πείνα: εμείς είμαστε η πείνα, η ενσάρκωσή της" (σ. 88)

Επίσης ανάβουμε το κεράκι μας στη μνήμη των Τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων, των Ιεχωβάδων, των ανάπηρων, των Ρώσων, των Πολωνών και όλων των αιχμαλώτων πολέμου, των Γερμανών κομμουνιστών, αναρχικών σοσιαλδημοκρατών, χριστιανών και όλων όσων αφάνισαν οι Ναζί στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, τα Εργοστάσια και τις Πορείες Θανάτου...

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ...