23.1.10

Τα άδεια χέρια

Το σχολείο είναι μια κοινωνία που όπως κάθε κοινωνία χρειάζεται στηρίγματα. Μέλη της κοινωνίας αυτής , μερικοί μαθητές , αντιμετωπίζουν δυσκολίες όπως την απομόνωση , την απόρριψη , τις διακρίσεις. Χρειάζονται βοήθεια και στήριξη.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να ανοίξεις την κλειστή , από τον εγωισμό , τις ρατσιστικές αντιλήψεις , τα στερεότυπα και τον φόβο για τον διαφορετικό, παλάμη σου και να αγγίξεις το χέρι του «άλλου» του «ξένου» του «ανοίκειου» και τότε θα νιώσεις την ζεστασιά της επικοινωνίας, θα καταλάβεις πως μερικές φορές μόλις γκρεμίζεις, δημιουργείς, μόλις τα τείχη των διακρίσεων , μόλις οι διαχωριστικές γραμμές εξαλειφθούν τότε γίνεσαι δημιουργός , ένας μικρός θεός που επαναφέρει την ειρήνη στους ανθρώπους.

Κλείσε τώρα την παλάμη σου και με προσοχή να μην πετάξουν όλα τα ζεστά συναισθήματα που έζησες , ακούμπησέ την στην καρδιά σου και θα νιώσεις τους χτύπους όλων των καρδιών , όλων των παιδιών που πριν αγνοούσες και θα καταλάβεις πως όλες οι καρδιές , όλων των παιδιών , χτυπούν το ίδιο, χαίρονται με τα ίδια πράγματα , ανησυχούν και φοβούνται για τα ίδια πράγματα.

Κράτησε στην καρδιά σου όλα όσα ένιωσες και άγγιξε με την παλάμη σου τα χέρια άλλων παιδιών , κλείσε πάλι την παλάμη σου με προσοχή και φέρτην πάλι στην καρδιά σου και πλούτισε με αγάπη και κάντο πάλι και πάλι και πάλι…. είναι τόσο πολλά τα χέρια αυτών που πλήγωσες είναι αληθινός πλούτος όσα θα νιώσεις…

Από τον Αντώνη Τσαντήλα (με μια μικρή βοήθεια)


2 comments:

Γιάννης Τζωρτζάκης said...

Μπράβο Αντώνη, το θέμα σου είναι εξαιρετικό.
Γιάννης Τζωρτζάκης
Ζάννειο Πειραματικό Λύκειο

Stavroula said...

Πολύ ωραία η προσέγγιση Αντώνη.
Σταυρούλα Μαυρομματάκη