ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ

Τα παιδιά της ηλικίας μου όπως κι εγώ είμαστε πολύ τυχερά γιατί δεν μας λείπει κάτι σημαντικό ούτε από υλικά αγαθά αλλά ούτε από την ψυχαγωγία και τη μόρφωση.

Υπάρχουν όμως παιδιά τα οποία έχουν την πιο βασική έλλειψη απ'όλες : Την έλλειψη αγάπης και ενδιαφέροντος από τον περίγυρό τους.

Λόγω των γρήγορων ρυθμών της καθημερινότητας, καταιγιστικών θα έλεγα ,αυτά τα παιδιά δεν απολαμβάνουν την επικοινωνία με τους γονείς τους , έτσι δεν μπορούν να συζητήσουν μαζί τους και να ζητήσουν μια συμβουλή για διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν ή να αισθανθούν την πατρική στοργή και το μητρικό χάδι. Την θέση της επικοινωνίας και της συναισθηματικής εγγύτητας καταλαμβάνει ένα κενό , μια αμηχανία και η αίσθηση της ανασφάλειας , πολλές φορές και της απόρριψης. Όταν έλθει η στιγμή που πρέπει να συζητήσουν δεν υπάρχουν λέξεις αλλά ούτε και διάθεση . Εξάλλου ποιος μπορεί να μιλήσει με κάποιον που δεν "γνωρίζει καλά?"

Συνήθως αυτό παρατηρείται στα παιδιά των ευκατάστατων οικογενειών όπου και οι δυο γονείς εργάζονται υπηρετώντας την καριέρα τους και την εξέλιξή τους εις βάρος του οικογενειακού χρόνου, όμως παρατηρείται και στους εργαζόμενους που αγωνίζονται να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της καθημερινής ζωής. Οι ενοχές και των μεν και των δε, τους οδηγούν στην προσπάθεια αναπλήρωσης της απουσίας τους , του δικού τους κενού, με δώρα και υλικές παροχές. Το αποτέλεσμα για τα παιδιά είναι η προσωρινή ψευδαίσθηση ικανοποίησης αλλά ουσιαστικά το κενό , μόλις η λάμψη του καινούριου p/c ή του καινούριου ποδήλατου, ξεθωριάσει. Το χειρότερο είναι ότι , επειδή όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου που μας εκτιμούν και μας αγαπούν, να αναζητηθούν εναλλακτικοί τρόποι αναπλήρωσης της αγάπης της προσοχής και του ενδιαφέροντος. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ Β3