Από την ηλικία των τεσσάρων ετών γνωρίζω την Αμάντα, ένα κορίτσι αλβανικής καταγωγής. Πηγαίναμε μαζί στον παιδικό σταθμό και ακόμα και σήμερα κρατάμε επαφές. Παλαιότερα συζητούσαμε για ώρες θέματα που απασχολούσαν και τις δυο μας. Μια συζήτησή μας , η οποία έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου, είναι η ιστορία των γονιών της , οι οποίοι είναι και οι δύο πρόσφυγες.
Θυμάμαι, μου είχε πει, πως οι γονείς της γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αλβανία . Και οι δύο κατάγονταν από φτωχές οικογένειες με πολλά παιδιά και οι γονείς τους δύσκολα τα έβγαζαν πέρα. Μα και όταν μεγάλωσαν τα πράγματα δεν έγιναν ευκολότερα. Η μητέρα της Αμάντα , η οποία τότε ήταν δεκαεπτά χρονών, δεν είχε πάει σχολείο . Έμενε στο σπίτι και βοηθούσε στις οικιακές δουλειές. Ο πατέρας της Αμάντα από την άλλη , αφού δεν ήξερε κάποιο επάγγελμα , εκδήλωνε την αγάπη του για την μουσική , παίζοντας ακορντεόν στους δρόμους.
Κάποτε λοιπόν και ο πατέρας αλλά και η μητέρα της Αμάντα αποφάσισαν να μεταναστεύσουν σε μια άλλη χώρα και να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή. Είχαν και οι δύο συγγενείς πρόσφυγες στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν μετά από ένα δύσκολο ταξίδι και αρκετή κούραση έφτασαν στην καινούρια τους πατρίδα , στο καινούριο τους σπίτι. Στην αρχή δυσκολεύτηκαν αρκετά για να προσαρμοστούν στον νέο τρόπο ζωής αλλά με τον καιρό βρήκαν δουλειά και με την οικονομική βοήθεια τα κατάφεραν.
Αργότερα γνωρίστηκαν και αποφάσισαν να ζήσουν μαζί για πάντα. Μετά από λίγο καιρό απέκτησαν την Αμάντα . Τώρα κατοικούν στο Νέο Ηράκλειο της Αθήνας σε ένα όμορφο διαμέρισμα . Δεν έχουν οικονομικές δυσκολίες και ζουν φυσιολογικά σαν κάθε ελληνική οικογένεια .Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ξέχασαν την Αλβανία. Πολλές φορές επισκέπτονται την πατρίδα τους ακόμα και σήμερα.
Εύχομαι να είναι πάντα μια ευτυχισμένη οικογένεια όπως ακριβώς και τώρα......
Θεοδώρα Μαυροειδή.....
1 comment:
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ
Post a Comment