31.3.10
28.3.10
ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΤΗ ΡΑΙΔΕΣΤΟ
...Ήταν μικρό κορίτσι ακόμα ,δεκατεσσάρων χρονών, σαν αυτά που παίζουν στους δρόμους ή σαν εκείνα που καλομαθαίνουν μες στα πλούτη .Κι εκείνη ήταν πλούσια , αλλά δεν ήξερε τι φτωχή που ήταν η τύχη της. Ήταν μικρή, αθώα , πλούσια κι ήταν κι ερωτεύμενη με τον Τούρκο παραγιό του πατέρα της, είχε έρωτα με ένα παραμύθι και σα μεγάλωνε ονειρεύονταν μαζί να παντρευτούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι.Ζούσε στη Ραιδεστό (σημερινή Τεκιρντάγ), κοντά στην Πόλη κι ο πατέρας της ήταν ένας πάμπλουτος λιράς. Το πρωί γιόρταζαν τα γενέθλια της μάνας της Έλληνες και Τουρκοί και το βράδυ τη σήκωσαν από το κρεβατάκι της με τις χρυσές κλωστές και της είπαν πως έπρεπε να εγκαταλείψει το σπίτι και τον τόπο της.Και το χείροτερο ήταν πως γι' αυτό ευθύνονταν τα ανώτερα συμφέροντα διευθαρμένων ατόμων που έσπειραν τον καρπό της καταστροφής .Το κοριτσάκι έδειξε απίστευτη ωριμότητα για την ηλικία της , σηκώθηκε και χωρίς καν να συνειδητοποιεί τι της συμβαίνει ακολούθησε τους συγγενείς της.
Μόλις βγήκε στους δρόμους και αντίκρυσε την καταστροφή γύρω της τρόμαξε αλλά δεν έκλαψε για να μην ταράξει τη μάνα της που την κρατούσε αγκαλιά. Οι Τούρκοι άφηναν τα γυναικόπαιδα να μπαίνουν στις βάρκες με όση τάξη μπορούσε εκείνη τη στιγμή να επικρατεί. Περίμεναν με ανυπομονεσία να έρθει η σείρα τους , ώσπου έφτασε. Η μητέρα της φίλησε τον πατέρα της για στερνή φορα και καθώς την έπιαναν τα κλάματα , εκείνος την καθησύχαζε πως θα καταφέρει να σωθεί πιάνοντας τρυφερά μια τούφα απο τα μαλλιά της που εξείχε απο τη μαντήλα της , έπειτα αποχαιρέτησε και την κόρη του κι εκείνες έκαναν να μπουν στη βάρκα .Εκείνη την ώρα όμως ένας άντρας όρμηξε στη βάρκα και δεν τις άφησε να μπουν, μόλις οι Τούρκοι το είδαν αυτό άρχισαν να πυροβολούν. Σε μια τουφεκιά πέτυχαν τη μάνα της και το αίμα της έβαψε το πρόσωπο και τα χέρια του κοριτσιού. Εκείνη έσκυψε πάνω από το νεκρό σώμα της μητέρας της και τα δάκρυα που τόση ώρα μέσα στην καταστροφή δεν είχαν αρχίσει να στάζουν ,πήγαν ποτάμι .Το πλήθος φώναζε μες στον πανικό αλλά η καρδιά της κοπελίτσας ούρλιαζε πιο δυνατά , κι αυτή ήταν που άκουσε ο πατέρας της και πλησίασε να τη βοηθήσει αλλά τον πυροβόλησαν κι αυτόν οι Τούρκοι, γιατί νόμισαν πως θα έμπαινε στη βάρκα λαθραία .Η καρδιά της που ήταν σπασμένη στα δυο ξαναχωρίστηκε κι έγινε τέσσερα ματωμένα κομμάτια . Οι Έλληνες που ήθελαν να επιβιβαστούν τη φόβισαν , γιατί έκλεινε την κυκλοφορία στις βάρκες κι έφυγε προς τα πίσω.
Περιπλανιόταν σαν πτώμα στους κόκκινους απ'τη φωτιά και απ'το αίμα δρόμους , ώσπου τη βρήκε ο αγαπημένος της παραγιός, και μόλις του είπε τι έγινε έτρεξαν να βρουν τη νονά της , τη μόνη που είχε απομείνει για να την πάει στα καράβια , γιατί εκείνος δεν μπορούσε να μπει. Τελικά τη βρήκαν και οι τρεις τους πήγαν στο λιμάνι, μα τα καράβια σχεδον είχαν φύγει και οι υπόλοιποι Έλληνες βούτούσαν στη θάλασσα να μπουν στα συμμαχικά καράβια όπου τους βαρούσαν με ξύλα για να μην μπουν.Ο παραγιός όμως ήξερε ένα φίλο του Τούρκο που θα πήγαινε στην Αθήνα και μπορούσε να τους πάρει μαζί του, πήγαν εκεί λοιπόν. Ο Τούρκος δε δέχτηκε να μεταφέρει ''πρόσφιγγες'',αλλά ο παραγιός είπε πως ήταν κι εκείνες Τουρκάλες , αφού στη μικρή τα είχε μάθει τα Τούρκικα και η νονά είπαν πως ήταν μουγγή .Τις έβαλε μέσα και χαιρέτησε το κορίτσι λέγοντάς της πως εκείνος θα έμενε πίσω με τον πατέρα του που ήταν βαρκάρης για να βάλουν τους τελευταίους Έλληνες στις βάρκες που θα ξαναγύριζαν.Η βάρκα ξεκίνησε και το κορίτσι σε ολη τη διαδρομή , όσους μήνες κι αν ήταν έκλαιγε. Η καρδιά της ήταν χίλια ματωμένα κομμάτια που χωρούσαν στη βελόνα που έπλεκε η νονά της.Τα όνειρα της είχαν μείνει στον τόπο της, μαζί με τα σώματα των γονιών της και τις λίρες που τις έκρυψε ο πατέρας της στο πηγάδι του σπιτιού της και ακόμα είναι εκεί θαμμένες. Τον παραγιό δεν τον ξαναείδε αλλά πίστευε πως ζούσε, τα πλούτη που είχε εκεί σεν τα ξαναγνώρισε και τα δάκρυα που έριξε εκείνη τη νύχτα δεν τα ξαναέριξε.Η νέα της ζωή ξεκίνησε στη σημερίνη Νέα Ιωνία που παλιότερα λεγόταν Ποδαράδες.
Αυτό το κορίτσι μεγάλωσε κι έκανε οχτώ παιδιά , μέσα στα οποία ήταν και η γιαγιά μου. Παντεύτηκε όμως έναν άντρα που δεν τον αγάπησε ποτέ και αργότερα έπαιξε σημαντικό ρόλο στον αγώνα των Ελλήνων κατά των Γερμανών συμμετέχοντας σε μια οργάνωση μαζί με τα παιδιά της.Κι καποιος που ήξερε την ιστορία της, της είπαν πως το τελευταίο της βράδυ στη Ραιδεστό δεν χάθηκε μαζί με τα όνειρά της, αλλά ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες τους...
21.3.10
Παιδική κακοποίηση
Eάν εγώ ήμουν προφήτισσα , θα μιλούσα στην οικογένεια μου, για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Θα ενημερωνόμουν από σχετικά site για τα πράγματα που μπορώ να κάνω για να βοηθήσω. Τα περισσότερα είναι γνωστά, απλά και καθημερινά. Παραδείγματος χάρη : να ανακυκλώνω.
Ένα άλλο θέμα το οποίο με ενδιαφέρει και για το οποίο θα ενημερωνόμουν και θα προωθούσα, ώστε να ενημερωθούν και άλλοι άνθρωποι, είναι η παιδική κακοποίηση. Στην Ελλάδα καθημερινά 100 παιδιά κακοποιούνται. Τα ποιο γνωστά περιστατικά είναι βία στο σπίτι και κυρίως από άντρες. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν είτε στο περιβάλλον, είτε στην κακοποίηση των ανηλίκων. Είναι πραγματικά φρικτά τα αποτελέσματα από τις έρευνες που έχουν γίνει, όπου δείχνουν πως τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά όταν ενηλικιώνονται έχουν την ίδια, μπορεί και χειρότερη, συμπεριφορά στα δικά τους παιδιά. Και είναι κρίμα από κάποιους ανθρώπους που έχουν προβλήματα, να δίνουν τέτοια παραδείγματα σε μικρά αθώα παιδιά, και αργότερα να ακλουθούν και αυτά την ίδια συμπεριφορά.
Από την μαθήτρια Ελεάννα Ιορδανάκη
Η Ανάσταση του Λαζάρου
..... Είπε στη Μάρθα: « Αναστήσεται ο αδελφός σου». Η Μάρθα απάντησε: « Γνωρίζω ότι ο αδελφός μου θα αναστηθεί κατά τη γενική ανάσταση της εσχάτης ημέρας». Και ο Ιησούς ανταπάντησε: « Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή»
« Κύριε, ήδη όζει, τεταρταίος γαρ εστί» ... « Λέγει ο Ιησούς, άρατε τον λίθον…».
14.3.10
Tι αλλαγές θέλω να κάνω στον κόσμο
Kάθε άνθωπος έχει δικαίωμα να ζεί,να αγαπά,να ονοιρέυεται όπως και να είναι ίσος με τους άλλους. Κανείς δεν πρέπει να υπερέχει. Μόνο ο Θεός. Γιατί αν ζυγίσειςτην ψυχή ενός φτωχού και ενός πλουσίου ίδιες θα είναι.Τι παραπάνω έχει η ψυχή του πλουσίου; Εγωισμό, κακία, μετριοφροσύνη; Όμως αυτά δεν ζυγίζουν τίποτα. Είναι βάρη της ψυχής που τα φτιάχνει ο άνθρωπος μόνος του. Αν δεν υπήρχαν, αν δεν υπήρχε ούτε πόλεμος, ούτε αδικία, ούτε κακία, ούτε ζηλοφθονία ο κόσμος θα άλλαζε προς το καλύτερο.
Οι αλλαγές που θα ήθελα να κάνω θα ήταν να ποτίσω στις καρδιές των ανθρώπων πίστη, χαρά, συμπόνια, αλληλεγγύη και με άλλα χαρίσματα που οδηγούν προς το δρόμο του Θεού.
Όπως ένας σπόρος που άμα τον ποτίζεις θα μεγαλώσει και θα βγει στην επιφάνεια ,δηλαδή στον δρόμο της αλήθειας, θα ψηλώνει σιγά σιγά και μια μέρα θα βγει ένα πανέμορφο λουλούδι. Αυτό είναι το δώρο μας για τις καλές μας πράξεις.
Όμως αν δεν το ποτίζεις τον σπόρο δεν θα βγει ποτέ στην επιφάνεια, θα μείνει στο ψέμα. Θα μαραζώσει και θα ξεραθεί .Έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους. Για αυτό ας ποτίσουμε τις καρδιές των άλλων με αγάπη και να είμαστε σίγουροι ότι θα μας το ανταποδώσουν.
Από την Πένυ Νικολαΐδη
Νέα Ιωνία...Η νέα πατρίδα
Σύντομη Ιστορία
Είναι άνοιξη του 1923. Η Επαναστατική κυβέρνηση του Νικόλαου Πλαστήρα έχει ιδρύσει το «Ταμείο Περιθάλψεως Προσφύγων», με σκοπό την εν γένει αποκατάστασή τους στην Ελλάδα. Άρχισαν να γίνονται σχέδια για την οριστική στέγασή τους, αφού στην αρχή έμεναν πρόχειρα σε σκηνές και παράγκες.
Η περιοχή «Ποδαράδες», την οποία διέσχιζε ο Ποδονίφτης, προσφερόταν για την εγκατάσταση προσφύγων που θα απασχολούνταν με την ταπητουργία. Προς αυτή την περιοχή οδηγήθηκαν οι επικεφαλής των Σπαρταλήδων, με πρώτο τον Παπαϊωακείμ, ένα μαρτιάτικο πρωινό πεζοπορώντας από το τέρμα Πατησίων (τη γνωστή «Αλυσίδα»). Για τους χιλιοταλαιπωρημένους από τις κακουχίες πρόσφυγες η περιοχή φάνταζε ως «θελκτική» και «ευάερος», γιατί ήταν εξοχική, είχε λίγα δέντρα, κάποια αμπέλια και στη μέση τη γραμμή του «θηρίου» (του ατμήλατου τρένου της εποχής). Ίσως είχαν επηρεαστεί, περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, από την ύπαρξη του χειμάρρου και την πιθανή άντληση των νερών του για την ταπητουργία. Η ψύχραιμη εκτίμηση σήμερα πια λέει ότι δεν ήταν δα και τόσο κατάλληλος ο τόπος, έτσι περίκλειστος από παντού, με λόφους και
λοφίσκους… Στην πατρίδα τους ζούσαν σ’ ένα απέραντο οροπέδιο, στα 1.000 μέτρα, μέσα στο πράσινο και τα νερά. Τώρα κατέβαιναν στα εκατό μέτρα, σ’ ένα χώρο θαμνώδη, χωρίς ορίζοντα, χωρίς πράσινο, χωρίς αέρα…
Βιαστικά άρχισαν να διανοίγονται δρόμοι και να καθαρίζονται κομμάτια γης, γύρω από τη σημερινή Λεωφόρο Ηρακλείου και μεταξύ των οδών Ελευθερίου Βενιζέλου και Σμύρνης, σε μιαν ακτίνα 500 περίπου μέτρων από την ανεγερθείσα αργότερα εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Αυτό το «βιαστικά», το «πολύ βιαστικά», να στεγαστούν όπως όπως οι πρόσφυγες βάρυνε πολύ στην μετέπειτα εξέλιξη της πόλης. Ελάχιστοι
ελεύθεροι χώροι, λίγες πλατείες, στενοί δρόμοι. Η πλήρης αντίθεση με την εικόνα του γειτονικού Ψυχικού, που τότε κι αυτό, αλλά από άλλη γωνία (της ιδιωτικής εκμετάλλευσης), άρχιζε τη ζωή του.
Οι πρόσφυγες έφταναν πια κατά εκατοντάδες στους «Ποδαράδες». Μέρα τη μέρα ξεφύτρωναν συνοικίες (Νεάπολη, Σαφράμπολη, Ινέπολη, Ελευθερούπολη, αρκετά αργότερα Περισσός). Αρχικά στο πλάνο της ανέγερσης του οικισμού και της απαλλοτρίωσης του ιστορικού κέντρου από τον «Πανάγιο Τάφο» η περιοχή αυτή είχε
πρόχειρα ονομασθεί «Ιωνία». Το κάπως άχρωμο «Νέα Πισιδία», το οποίο δυστυχώς δεν υποστηρίχθηκε κιόλας, υποχώρησε μπροστά στο εντυπωσιακό «Ιωνία» που, αφού πήρε και το πρόθεμα «Νέα» κι έγινε «Νέα Ιωνία», επιβλήθηκε πια στη συνείδηση των οικιστών, κι ως ένα σημείο, και των ιδίων των Σπαρταλήδων που δεν αντέδρασαν. Άλλωστε λέγεται ότι αρχικά νουνός και του «Ιωνία» ήταν ένας αξιόλογος
Σπάρταλης δικηγόρος, ο Χρηστίδης! Τώρα, βέβαια, πώς ονομάζεται μια περιοχή «Ιωνία», όταν δεν βλέπει τουλάχιστον θάλασσα, κι όταν πάντως οι πρώτοι οικιστές της ήθελαν να λένε ότι είναι απόγονοι Δωριέων, αυτό είναι μιας άλλης τάξεως παράδοξο! Όμως ποιος
μπορούσε να σκεφτεί το ε τέτοια πράγματα…!!!
Ινέπολη
Η Ινέπολη βρίσκεται στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, στα βόρεια της Κασταμονής, σε απόσταση 67 χλμ., και στα δυτικά-νοτιοδυτικά της Σινώπης, σε απόσταση 115 χλμ. Δυτικά από την πόλη περνάει ο ποταμός Ικίτσαϊ (İki Çay). Στα αρχαία χρόνια η πόλη ονομαζόταν Αβωνότειχος ή Αβώνου τείχος ή Ιωνόπολις. Την εποχή της βυζαντινής κυριαρχίας ήταν γνωστή ως Ινόπολις. Μετά την κατάκτηση της περιοχής από τους Τούρκους Candaroğullar, ονομάςτηκε İnebolu, ονομασία που διατηρήθηκε έως σήμερα.
Σαφράπολη
Η Σαφράπολη (Τουρκικά: Safranbolu) είναι πόλη της Τουρκίας. Η Σαφράπολη χαρακτηρίστηκε περιοχή παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς στις 17 Δεκεμβρίου 1998. Η πόλη αντλεί το όνομά της από το σαφράνι, καθώς η Σαφράπολη ήταν τόπος εμπορικών συναλλαγών και κέντρο για την ανάπτυξη του σαφρανιού. Επί Βυζαντίου η ονομασία της ήταν Θεοδωρούπολη.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην πόλη ζούσαν πολλοί Έλληνες (Καραμανλήδεςως επί το πλείστον), όμως μετά την Μικρασιατική καταστροφή και τη συνθήκη της Λωζάνηςπου ακολούθησε, υποχρεώθηκαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Πισιδία
Η Πισιδία ήταν μια περιοχή της Μικράς Ασίας, στη σημερινή Αντάλεια τηςΤουρκίας. Αν και βρίσκεται κοντά στη Μεσόγειο, εντούτοις τα όρη του Ταύρου την προστατεύουν από το θερμό νότιο κλίμα. Η περιοχή έχει πολλές βροχοπτώσεις, και το έδαφος είναι αρκετά εύφορο, πράγμα το οποίο συνετέλεσε στην ευμάρεια των εκεί πόλεων.
Κασταμονή
Η Κασταμονή είναι πόλη της Τουρκίας και βρίσκεται στον Πόντο. Πριν κατακτηθεί από τους Τούρκους είχε 1.800 Έλληνες.
Καππαδοκία
Η Καππαδοκία είναι μία από τις μεγαλύτερες περιοχές της ανατολικής Μικράς Ασίας. Μέχρι το 1922 και τη Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε και η ανταλλαγή πληθυσμών, οι κάτοικοι της Καππαδοκίας κατά θρήσκευμα και εθνικότητα ήταν:
Αττάλεια της Παμφυλίας
Η Αττάλεια (Τουρκικά: Antalya) είναι μία παραθαλάσσια πόλη της Μεσογείου στην νότιαακτή της Τουρκίας, παλιά Παμφυλία, πρωτεύουσα της επαρχίας Αττάλειας. Η περιοχή κατοικήθηκε από τους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ στην γύρω περιοχή υπάρχουν πολλοί αρχαίοι οικισμοί.
Σμύρνη
Mε τον όρο καταστροφή της Σμύρνης αναφέρονται τα γεγονότα της σφαγής του ελληνικού καιαρμενικού πληθυσμού της Σμύρνης από τους Τούρκους, καθώς και της πυρπόλησης της πόλης, που συνέβησαν το Σεπτέμβρη του 1922. Η καταστροφή αυτή άρχισε 7 ημέρες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από την Μικρά Ασία και την είσοδο των ατάκτων του Κεμάλ Ατατούρκ στην πόλη. Η φωτιά που εκδηλώθηκε κατέκαψε όλη την πόλη εκτός από την μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία[1], και διήρκεσε από τις 13έως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1922.
Βουρλά
Τα Βουρλά είναι μια πόλη της επαρχίας της Σμύρνης στην Τουρκία. Τα Βουρλά είναι περήφανα ως η πόλη δύο σημαντικών ατόμων των γραμμάτων. Είναι ο τόπος γεννήσεως του Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη και η πόλη στην οποία μεγάλωσε ο Τούρκο μυθιστοριογράφος Necati Cumal
Αϊβαλί.
Οι Κυδωνίες ή το Αϊβαλί (τουρκ. Ayvalık) είναι μια πόλη και ένας από τους ασφαλέστερους λιμένες στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Λέσβο, στα βορειοανατολικά της Μυτιλήνης. Στις 29 Αυγούστου 1922 μπήκαν στην πόλη τα πρώτα τουρκικά στρατιωτικά τμήματα, που ενισχύθηκαν στις 6 Σεπτεμβρίου. Οι άνδρες στάλθηκαν σε στρατόπεδα του εσωτερικού, άλλοι εκτελέστηκαν, και ελάχιστοι μόνο σώθηκαν, που με τα γυναικόπαιδα κατέφυγαν στη Λέσβο και από κει σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Θύμα του τουρκικού φανατισμού υπήρξε και ο μητροπολίτης Γρηγόριος, που είχε αρνηθεί να εγκαταλείψει την πόλη. Στις Κυδωνίες μετά την καταστροφή, κατά την ανταλλαγή πληθυσμών, εγκαταστάθηκαν Τούρκοι από τη Λέσβο, τηνΚρήτη και τη Μακεδονία.
Θυάτειρα
Όνομα αρχαίας πόλης της Λυδίας, στη Δ. Μικρά Ασία, κοντά στη σημερινή πόλη Ακ-Χισάρ. Αρχικά ονομαζόταν "Πελοπία". Θυάτειρα ονομάστηκε το 290 π.Χ. από το βασιλιά Σέλευκο Α΄ το Νικάνορα. Υπήρξε σημαντικό εμπορικό κέντρο κατά την εποχή των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, διατήρησε όμως τη λάμψη της και μετά την υποταγή της στους Ρωμαίους. Ήταν από τις πρώτες πόλεις που δέχτηκαν το χριστιανισμό και υπήρξε σημαντική παλαιά μητρόπολη του οικουμενικού πατριαρχείου.
Ιωνία
Στην αρχαιότητα, η Ιωνία ήταν η περιοχή της Μικράς Ασίας η οποία περιλάμβανε τιςΙωνικές αποικίες. Η περιοχή αυτή περιοριζόταν στο κεντρικό τμήμα της ανατολικής ακτής του Αιγαίου απέναντι από τα νησιά Χίο και Σάμο. Σταδιακά η Ιωνία ταυτίστηκε με ολόκληρη την περιοχή των ανατολικών παραλίων του Αιγαίου λόγω της μεγαλύτερης εμβέλειας των Ιωνικών πόλεων έναντι των άλλων ελληνικών πόλεων της περιοχής αυτής.
Μελέτιος
Ο Μελέτιος (Χρηστίδης) ήταν ο τελευταίος μητροπολίτης Πισιδίας.
Γεννήθηκε το 1880. Έγινε Μητροπολίτης Πισιδίας το 1920 και την ίδια χρονιά καταδικάστηκε σε θάνατο απο τουρκικό δικαστήριο, με την κατηγορία της αντιτουρκικής προπαγάνδας. Την τελευταία στιγμή η ποινή του μετατράπηκε σε εκτοπισμό. Πριν γίνει μητροπολίτης ήταν για πολλά χρόνια Γυμνασιάρχης και Βοηθός επισκόπου. Έδρα της Μητρόπολής του ήταν η Σπάρτη ή Σπάρταλα, πόλη στην Πισιδία με 7.000 ελληνικό πληθυσμό. Το 1922 μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Σπάρτη μαζί με όλους τους Έλληνεςκατοίκους της και να καταφύγουν στην Μικρή Αρμενία και μετά σταδιακά στην Ελλάδα. Ο Μελέτιος ήρθε στην Ελλάδα με τους τελευταίους εξόριστους και εγκαταστάθηκε στην Νέα Ιωνία. Αρνήθηκε να αναλάβει άλλη μητρόπολη όπως του προτάθηκε. Πέθανε το 1967.
Μαλανδράκης Βαγγέλης Α2
Είναι άνοιξη του 1923. Η Επαναστατική κυβέρνηση του Νικόλαου Πλαστήρα έχει ιδρύσει το «Ταμείο Περιθάλψεως Προσφύγων», με σκοπό την εν γένει αποκατάστασή τους στην Ελλάδα. Άρχισαν να γίνονται σχέδια για την οριστική στέγασή τους, αφού στην αρχή έμεναν πρόχειρα σε σκηνές και παράγκες.
Η περιοχή «Ποδαράδες», την οποία διέσχιζε ο Ποδονίφτης, προσφερόταν για την εγκατάσταση προσφύγων που θα απασχολούνταν με την ταπητουργία. Προς αυτή την περιοχή οδηγήθηκαν οι επικεφαλής των Σπαρταλήδων, με πρώτο τον Παπαϊωακείμ, ένα μαρτιάτικο πρωινό πεζοπορώντας από το τέρμα Πατησίων (τη γνωστή «Αλυσίδα»). Για τους χιλιοταλαιπωρημένους από τις κακουχίες πρόσφυγες η περιοχή φάνταζε ως «θελκτική» και «ευάερος», γιατί ήταν εξοχική, είχε λίγα δέντρα, κάποια αμπέλια και στη μέση τη γραμμή του «θηρίου» (του ατμήλατου τρένου της εποχής). Ίσως είχαν επηρεαστεί, περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, από την ύπαρξη του χειμάρρου και την πιθανή άντληση των νερών του για την ταπητουργία. Η ψύχραιμη εκτίμηση σήμερα πια λέει ότι δεν ήταν δα και τόσο κατάλληλος ο τόπος, έτσι περίκλειστος από παντού, με λόφους και
λοφίσκους… Στην πατρίδα τους ζούσαν σ’ ένα απέραντο οροπέδιο, στα 1.000 μέτρα, μέσα στο πράσινο και τα νερά. Τώρα κατέβαιναν στα εκατό μέτρα, σ’ ένα χώρο θαμνώδη, χωρίς ορίζοντα, χωρίς πράσινο, χωρίς αέρα…
Βιαστικά άρχισαν να διανοίγονται δρόμοι και να καθαρίζονται κομμάτια γης, γύρω από τη σημερινή Λεωφόρο Ηρακλείου και μεταξύ των οδών Ελευθερίου Βενιζέλου και Σμύρνης, σε μιαν ακτίνα 500 περίπου μέτρων από την ανεγερθείσα αργότερα εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Αυτό το «βιαστικά», το «πολύ βιαστικά», να στεγαστούν όπως όπως οι πρόσφυγες βάρυνε πολύ στην μετέπειτα εξέλιξη της πόλης. Ελάχιστοι
ελεύθεροι χώροι, λίγες πλατείες, στενοί δρόμοι. Η πλήρης αντίθεση με την εικόνα του γειτονικού Ψυχικού, που τότε κι αυτό, αλλά από άλλη γωνία (της ιδιωτικής εκμετάλλευσης), άρχιζε τη ζωή του.
Οι πρόσφυγες έφταναν πια κατά εκατοντάδες στους «Ποδαράδες». Μέρα τη μέρα ξεφύτρωναν συνοικίες (Νεάπολη, Σαφράμπολη, Ινέπολη, Ελευθερούπολη, αρκετά αργότερα Περισσός). Αρχικά στο πλάνο της ανέγερσης του οικισμού και της απαλλοτρίωσης του ιστορικού κέντρου από τον «Πανάγιο Τάφο» η περιοχή αυτή είχε
πρόχειρα ονομασθεί «Ιωνία». Το κάπως άχρωμο «Νέα Πισιδία», το οποίο δυστυχώς δεν υποστηρίχθηκε κιόλας, υποχώρησε μπροστά στο εντυπωσιακό «Ιωνία» που, αφού πήρε και το πρόθεμα «Νέα» κι έγινε «Νέα Ιωνία», επιβλήθηκε πια στη συνείδηση των οικιστών, κι ως ένα σημείο, και των ιδίων των Σπαρταλήδων που δεν αντέδρασαν. Άλλωστε λέγεται ότι αρχικά νουνός και του «Ιωνία» ήταν ένας αξιόλογος
Σπάρταλης δικηγόρος, ο Χρηστίδης! Τώρα, βέβαια, πώς ονομάζεται μια περιοχή «Ιωνία», όταν δεν βλέπει τουλάχιστον θάλασσα, κι όταν πάντως οι πρώτοι οικιστές της ήθελαν να λένε ότι είναι απόγονοι Δωριέων, αυτό είναι μιας άλλης τάξεως παράδοξο! Όμως ποιος
μπορούσε να σκεφτεί το ε τέτοια πράγματα…!!!
Ινέπολη
Η Ινέπολη βρίσκεται στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, στα βόρεια της Κασταμονής, σε απόσταση 67 χλμ., και στα δυτικά-νοτιοδυτικά της Σινώπης, σε απόσταση 115 χλμ. Δυτικά από την πόλη περνάει ο ποταμός Ικίτσαϊ (İki Çay). Στα αρχαία χρόνια η πόλη ονομαζόταν Αβωνότειχος ή Αβώνου τείχος ή Ιωνόπολις. Την εποχή της βυζαντινής κυριαρχίας ήταν γνωστή ως Ινόπολις. Μετά την κατάκτηση της περιοχής από τους Τούρκους Candaroğullar, ονομάςτηκε İnebolu, ονομασία που διατηρήθηκε έως σήμερα.
Σαφράπολη
Η Σαφράπολη (Τουρκικά: Safranbolu) είναι πόλη της Τουρκίας. Η Σαφράπολη χαρακτηρίστηκε περιοχή παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς στις 17 Δεκεμβρίου 1998. Η πόλη αντλεί το όνομά της από το σαφράνι, καθώς η Σαφράπολη ήταν τόπος εμπορικών συναλλαγών και κέντρο για την ανάπτυξη του σαφρανιού. Επί Βυζαντίου η ονομασία της ήταν Θεοδωρούπολη.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην πόλη ζούσαν πολλοί Έλληνες (Καραμανλήδεςως επί το πλείστον), όμως μετά την Μικρασιατική καταστροφή και τη συνθήκη της Λωζάνηςπου ακολούθησε, υποχρεώθηκαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Πισιδία
Η Πισιδία ήταν μια περιοχή της Μικράς Ασίας, στη σημερινή Αντάλεια τηςΤουρκίας. Αν και βρίσκεται κοντά στη Μεσόγειο, εντούτοις τα όρη του Ταύρου την προστατεύουν από το θερμό νότιο κλίμα. Η περιοχή έχει πολλές βροχοπτώσεις, και το έδαφος είναι αρκετά εύφορο, πράγμα το οποίο συνετέλεσε στην ευμάρεια των εκεί πόλεων.
Κασταμονή
Η Κασταμονή είναι πόλη της Τουρκίας και βρίσκεται στον Πόντο. Πριν κατακτηθεί από τους Τούρκους είχε 1.800 Έλληνες.
Καππαδοκία
Η Καππαδοκία είναι μία από τις μεγαλύτερες περιοχές της ανατολικής Μικράς Ασίας. Μέχρι το 1922 και τη Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε και η ανταλλαγή πληθυσμών, οι κάτοικοι της Καππαδοκίας κατά θρήσκευμα και εθνικότητα ήταν:
- Μουσουλμάνοι: Τούρκοι, Κούρδοι, Αφσάροι λαός ληστρικός, και Κιρκάσιοι(Τσερκέζοι) που μετανάστευσαν περί τον 19ο αι. από τη Ρωσία
- Χριστιανοί ορθόδοξοι Έλληνες
- Αρμένιοι που μετανάστευσαν τον Μεσαίωνα από την Αρ
Αττάλεια της Παμφυλίας
Η Αττάλεια (Τουρκικά: Antalya) είναι μία παραθαλάσσια πόλη της Μεσογείου στην νότιαακτή της Τουρκίας, παλιά Παμφυλία, πρωτεύουσα της επαρχίας Αττάλειας. Η περιοχή κατοικήθηκε από τους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ στην γύρω περιοχή υπάρχουν πολλοί αρχαίοι οικισμοί.
Σμύρνη
Mε τον όρο καταστροφή της Σμύρνης αναφέρονται τα γεγονότα της σφαγής του ελληνικού καιαρμενικού πληθυσμού της Σμύρνης από τους Τούρκους, καθώς και της πυρπόλησης της πόλης, που συνέβησαν το Σεπτέμβρη του 1922. Η καταστροφή αυτή άρχισε 7 ημέρες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από την Μικρά Ασία και την είσοδο των ατάκτων του Κεμάλ Ατατούρκ στην πόλη. Η φωτιά που εκδηλώθηκε κατέκαψε όλη την πόλη εκτός από την μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία[1], και διήρκεσε από τις 13έως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1922.
Βουρλά
Τα Βουρλά είναι μια πόλη της επαρχίας της Σμύρνης στην Τουρκία. Τα Βουρλά είναι περήφανα ως η πόλη δύο σημαντικών ατόμων των γραμμάτων. Είναι ο τόπος γεννήσεως του Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη και η πόλη στην οποία μεγάλωσε ο Τούρκο μυθιστοριογράφος Necati Cumal
Αϊβαλί.
Οι Κυδωνίες ή το Αϊβαλί (τουρκ. Ayvalık) είναι μια πόλη και ένας από τους ασφαλέστερους λιμένες στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Λέσβο, στα βορειοανατολικά της Μυτιλήνης. Στις 29 Αυγούστου 1922 μπήκαν στην πόλη τα πρώτα τουρκικά στρατιωτικά τμήματα, που ενισχύθηκαν στις 6 Σεπτεμβρίου. Οι άνδρες στάλθηκαν σε στρατόπεδα του εσωτερικού, άλλοι εκτελέστηκαν, και ελάχιστοι μόνο σώθηκαν, που με τα γυναικόπαιδα κατέφυγαν στη Λέσβο και από κει σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Θύμα του τουρκικού φανατισμού υπήρξε και ο μητροπολίτης Γρηγόριος, που είχε αρνηθεί να εγκαταλείψει την πόλη. Στις Κυδωνίες μετά την καταστροφή, κατά την ανταλλαγή πληθυσμών, εγκαταστάθηκαν Τούρκοι από τη Λέσβο, τηνΚρήτη και τη Μακεδονία.
Θυάτειρα
Όνομα αρχαίας πόλης της Λυδίας, στη Δ. Μικρά Ασία, κοντά στη σημερινή πόλη Ακ-Χισάρ. Αρχικά ονομαζόταν "Πελοπία". Θυάτειρα ονομάστηκε το 290 π.Χ. από το βασιλιά Σέλευκο Α΄ το Νικάνορα. Υπήρξε σημαντικό εμπορικό κέντρο κατά την εποχή των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, διατήρησε όμως τη λάμψη της και μετά την υποταγή της στους Ρωμαίους. Ήταν από τις πρώτες πόλεις που δέχτηκαν το χριστιανισμό και υπήρξε σημαντική παλαιά μητρόπολη του οικουμενικού πατριαρχείου.
Ιωνία
Στην αρχαιότητα, η Ιωνία ήταν η περιοχή της Μικράς Ασίας η οποία περιλάμβανε τιςΙωνικές αποικίες. Η περιοχή αυτή περιοριζόταν στο κεντρικό τμήμα της ανατολικής ακτής του Αιγαίου απέναντι από τα νησιά Χίο και Σάμο. Σταδιακά η Ιωνία ταυτίστηκε με ολόκληρη την περιοχή των ανατολικών παραλίων του Αιγαίου λόγω της μεγαλύτερης εμβέλειας των Ιωνικών πόλεων έναντι των άλλων ελληνικών πόλεων της περιοχής αυτής.
Μελέτιος
Ο Μελέτιος (Χρηστίδης) ήταν ο τελευταίος μητροπολίτης Πισιδίας.
Γεννήθηκε το 1880. Έγινε Μητροπολίτης Πισιδίας το 1920 και την ίδια χρονιά καταδικάστηκε σε θάνατο απο τουρκικό δικαστήριο, με την κατηγορία της αντιτουρκικής προπαγάνδας. Την τελευταία στιγμή η ποινή του μετατράπηκε σε εκτοπισμό. Πριν γίνει μητροπολίτης ήταν για πολλά χρόνια Γυμνασιάρχης και Βοηθός επισκόπου. Έδρα της Μητρόπολής του ήταν η Σπάρτη ή Σπάρταλα, πόλη στην Πισιδία με 7.000 ελληνικό πληθυσμό. Το 1922 μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Σπάρτη μαζί με όλους τους Έλληνεςκατοίκους της και να καταφύγουν στην Μικρή Αρμενία και μετά σταδιακά στην Ελλάδα. Ο Μελέτιος ήρθε στην Ελλάδα με τους τελευταίους εξόριστους και εγκαταστάθηκε στην Νέα Ιωνία. Αρνήθηκε να αναλάβει άλλη μητρόπολη όπως του προτάθηκε. Πέθανε το 1967.
Μαλανδράκης Βαγγέλης Α2
8.3.10
ΟΔΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!!!
Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πιστέψουν οτι οδεύουμε προς την καταστροφή, ενώ άλλοι το καταλαβαίνουν, αλλά προσπαθούν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους με την προσωρινή χαρά που τους προσφέρει ο πλούτος και η δόξα. Αναρωτήθηκε όμως ποτέ κανείς γιατί έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα; Κανένας δεν σκέφτηκε ότι δεν ήταν ανάγκη να φωλιάσουν στη ζωή μας και να γίνουν μέρη του εαυτού μας ο εγωισμός, ο φθόνος και η πλεονεξία και να καταστρέψουν την ζωή μας, τις σχέσεις μας και εν τέλη ολόκληρο τον πλανήτη, που στην ουσία δεν μας ανήκει. Σε λίγο καιρό, όχι πολλά χρόνια μακριά από τη σημερινή εποχή, θα αντικρίσουμε μια σκοτεινή έρημο και θα αναρωτηθούμε γιατί όσο είχαμε τον χρόνο δεν κάναμε πράξη αυτά που λίγοι, αλλά σοφοί άνθρωποι πρότειναν. Τη σημερινή εποχή, άνθρωποι που ασχολούνται με την προστασία του περιβάλλοντος θεωρούνται ασήμαντοι και κουραστικοί, αλλά στην πραγματικότητα φέρονται με σύνεση και φροντίζουν για έναν καλύτερο κόσμο για τους απογόνους τους. Μετανοείστε πριν είναι αργά και διορθώστε αυτή τη μεγάλη ζημιά πριν να είναι πολύ αργά, αλλιώς ένα τρομερό μέλλον σας περιμένει!
Φωτεινή Παναγιωτίδου
7.3.10
Αλίμονο στην κοινωνία που...
Οι άνθρωποι , μέσα στη σύντομη ζωή τους ψάχνουν κάτι που να τους ευχαριστεί και να τους κάνει να νιώθουν ωραία. Αυτό όμως δεν σημαίνει πάντα πως ό,τι δείχνει καλό είναι κιόλας. Πολλές φορές στη ζώη μας δημιουργούμε λάθος εντυπώσεις ή απλά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως αυτό που κάνουμε καταστρέφει τον εαυτό μας.
Μερικά παραδείγματα που έχω να πω είναι το τσιγάρο που νομίζουμε πως μας ευχαριστεί ενώ στην ουσία μας καταστρέφει,το ποτό, που μερικούς ανθρώπους από την πολλή ή την κακή χρήση τους οδηγεί στον αλκοολισμό,τα ναρκωτικά, γιατί πολλοί νέοι νομίζουν ότι ξεφεύγουν για λίγο από τα προβλήματά τους ενώ στην ουσία δημιουργούν κι άλλα, ο τζόγος που πολλοί άνθρωποι εθίζονται σε αυτό και δεν μπορούν να σταματήσουν ή ακόμα και όταν ένας άνθρωπος είναι πολύ λεπτός,το οποίο φαίνεται ωραίο αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, γιατί σε οδηγεί σε αδιόρθωτα προβλήματα κάποιες φορές,όπως η νευρική ανορεξία.Δυστυχώς οι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν το μαύρο άσπρο,το κακό καλό,και το άσχημο όμορφο.Επίσης έχουν την τάση να θέλουν πάντα το κακό γιατί στην ουσία είναι και πάντα το πιο ωραίο,όμως πρέπει να σκεφτούν πως εκτός από όλα αυτά, το μόνο που μπορούν να κάνουν το οποίο να μπορεί να τους στηρίξει και να τους βοηθήσει , είναι να αποκτήσουν έναν κάλο φίλο ο οποίος μπορεί να τους συμπαρασταθεί και να μην τους προδώσει.Η γνώμη μου είναι να αφήσουμε όλοι τα ''δεν μπορώ'' γιατί στην ουσία δεν υπάρχει τέτοια λέξη υπάρχει μόνο το ''δεν θέλω'', οπότε αν ο κάθε άνθρωπος προσπαθούσε να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτά που του κάνουνε κακό θα μπορούσε να βρει και το νόημα για τη ζωή...
Ανδρομάχη Πρίντεζη
Α3'
Μερικά παραδείγματα που έχω να πω είναι το τσιγάρο που νομίζουμε πως μας ευχαριστεί ενώ στην ουσία μας καταστρέφει,το ποτό, που μερικούς ανθρώπους από την πολλή ή την κακή χρήση τους οδηγεί στον αλκοολισμό,τα ναρκωτικά, γιατί πολλοί νέοι νομίζουν ότι ξεφεύγουν για λίγο από τα προβλήματά τους ενώ στην ουσία δημιουργούν κι άλλα, ο τζόγος που πολλοί άνθρωποι εθίζονται σε αυτό και δεν μπορούν να σταματήσουν ή ακόμα και όταν ένας άνθρωπος είναι πολύ λεπτός,το οποίο φαίνεται ωραίο αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, γιατί σε οδηγεί σε αδιόρθωτα προβλήματα κάποιες φορές,όπως η νευρική ανορεξία.Δυστυχώς οι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν το μαύρο άσπρο,το κακό καλό,και το άσχημο όμορφο.Επίσης έχουν την τάση να θέλουν πάντα το κακό γιατί στην ουσία είναι και πάντα το πιο ωραίο,όμως πρέπει να σκεφτούν πως εκτός από όλα αυτά, το μόνο που μπορούν να κάνουν το οποίο να μπορεί να τους στηρίξει και να τους βοηθήσει , είναι να αποκτήσουν έναν κάλο φίλο ο οποίος μπορεί να τους συμπαρασταθεί και να μην τους προδώσει.Η γνώμη μου είναι να αφήσουμε όλοι τα ''δεν μπορώ'' γιατί στην ουσία δεν υπάρχει τέτοια λέξη υπάρχει μόνο το ''δεν θέλω'', οπότε αν ο κάθε άνθρωπος προσπαθούσε να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτά που του κάνουνε κακό θα μπορούσε να βρει και το νόημα για τη ζωή...
Ανδρομάχη Πρίντεζη
Α3'
6.3.10
3.3.10
Εφηβεία
Εδώ και πολλά χρόνια οι νέοι που βρίσκονται στην εβηβεία αντιμετωπίζουν ένα σωρό βιολογικές και ψυχολογικές μεταβολές. Ταυτόχρονα εκτίθενται σε πολλούς κινδύνους και δοκιμάζεται η ικανότητα προσαρμογής τους στην κοινωνία. Οι γονείς όπως είναι φυσικό, είναι οι πρώτοι αποδέκτες των επιπτώσεων όλων αυτών των διεργασιών. Όλα τα παιδιά, όπως κι εγώ, που βρισκόμαστε στην εφηβεία έχουμε την τάση να επαναστατούμε, αιτούμενοι μια καλύτερη ζωή σε όλους τους τομείς. Χαρακτηριστικό της εφηβείας είναι η αντίδραση προς τους γονείς, που νιώθουμε πως μας καταπιέζουν, καθώς και στο εκπαιδευτικό σύστημα που μας πνίγει με τις απαιτήσεις του. Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι η βελτίωση της καθημερινότητας της ζωής μας, προσπαθώντας να συνδυάσουμε την επιμόρφωσή μας με την ψυχαγωγία μας. Θέλουμε να διασκεδάζουμε και να νιώθουμε ότι έχουμε άποψη και δεν θέλουμε να είμαστε παιδιά που υπακούνε τυφλά τους γονείς τους. Αυτό το γεμάτο καθημερινό πρόγραμμα με διάβασμα και τρέξιμο, κάνει πολλά παιδιά να τα παρατάνε χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες. Ένα ελκυστικό εκπαιδευτικό σύστημα που θα έκανε τους νέους να μορφώνονται κάτω από ευχάριστες και ενδιαφέρουσες συνθήκες θα ήταν η καλύτερη λύση για όλους.
Ξένια Κοντογιάννη Β2
Ξένια Κοντογιάννη Β2
2.3.10
Για τούτα θα θρηνήσω και θα κλάψω
Θα θρηνήσω για τα ορφανά παιδιά της Αϊτής που έμειναν να κοιτούν σαστισμένα τα χαλάσματα του καταστροφικού σεισμού και να περιμένουν τους γονείς τους. Για αυτούς επίσης που ζητούν νερό και φαγητό και δεν στεγνώνουν τα μάτια τους από τα δάκρυα. Θα κλάψω για το 1.000.000.000 ανθρώπων του πλανήτη που δεν έχουν πόσιμο νερό. Θα κλάψω για τα παιδιά που δεν ένοιωσαν παιδιά, που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν για να ζήσουν και να δουλέψουν σε άσχημες συνθήκες. Θα κλάψω για τα δένδρα, τις πλαγές και τα βουνά που κάηκαν και για τα ζώα που εξαφανίστηκαν μαζί τους. Θα κλάψω για το περιβάλλον και τον αέρα που αναπνέουμε, για την υπερθέρμανση του πλανήτη και το λιώσιμο των πάγων. Θα θρηνήσω για τον άνθρωπο που ευθύνεται για όλα αυτά που ο Θεός του έδωσε απλόχερα να τα διαχειριστεί αλλά αυτός μάλλον απέτυχε!!!!!!
Από Σταυριάννα Πάριου
Από Σταυριάννα Πάριου
1.3.10
Το Αγόρι με τη Ριγέ Πιτζάμα Τζον Μπόϊν
Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις την ιστορία αυτού του βιβλίου. Αν πάντως αρχίσεις να το διαβάσεις, θα πας μια μεγάλη βόλτα μ’ ένα αγόρι που λέγεται Μπρούνο. Και αργά ή γρήγορα θα βρεθείς, μαζί με τον Μπρούνο, μπροστά σε ένα συρματόπλεγμα και θα γνωρίσεις ένα αγόρι που ζει από την άλλη μεριά του συρματοπλέγματος.
Συρματοπλέγματα σαν αυτό υπάρχουν όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου. Ευχόμαστε όμως ποτέ στη ζωή σου να μη βρεθείς μπροστά σε κάποιο απ’ αυτά.
Στο βιβλίο αυτό περιγράφεται μια ιστορία ενός παιδιού από την Γερμανία, του Μπρούνο. Ο πατέρας του είναι αξιωματικός των ΕΣ-ΕΣ και μετακομίζει μαζί με την οικογένειά του σε ένα σπίτι δίπλα στο στρατόπεδο Άουσβιτς. Ο Μπρούνο εξερευνεί το μέρος και γνωρίζεται με ένα Εβραιόπουλο, τον Σμούελ ο οποίος έχει χάσει τον πατέρα του. Ο Μπρούνο προσφέρεται να τον βοηθήσει και τελικά...
[H οικογένεια έχει μετακομίσει και ο Μπρούνο περιγράφει το στρατόπεδο]:
Ήταν σαν να υπήρχε μια ολόκληρη πόλη που οι κάτοικοι της ζούσαν και εργάζονταν δίπλα στο σπίτι όπου έμενε εκείνος (Μπρούνο).Ήταν πράγματι τόσο διαφορετικοί; Όλοι οι άνθρωποι φορούσαν τα ίδια ρούχα, τις ριγέ πιτζάμες και τα ριγέ σκουφάκια. Και όσοι έμπαιναν στο σπίτι του (Μπρούνο) (εκτός από τη μητέρα του και την αδερφή του) φορούσαν στολές διαφόρων ποιοτήτων, και με διαφορετικά παράσημα, και πηλήκια, και κράνη, και κοκκινόμαυρα περιβραχιόνια, και κρατούσαν όπλα, και ήταν πάντα βλοσυροί.[...]
Ποια ακριβώς ήταν η διαφορά, αναρωτιόταν. Και ποιος αποφάσισε ποιοι θα φορούσαν τις πιτζάμες και ποιοι τις στολές;
[O Μπρούνο γνωρίζεται με τον Σμούελ, φορά τις ριγέ πιτζάμες και μπαίνει μέσα στο στρατόπεδο. Στη σκηνή περιγράφει το στρατόπεδο από πολύ κοντά]:
Όπου κι αν κοίταζε (Μπρούνο), έβλεπε δύο ειδών ανθρώπους: είτε χαρούμενους στρατιώτες που γελούσαν και κοίταζαν τις κάνες των όπλων τους, είτε δυστυχισμένους ανθρώπους με ριγέ πιτζάμες που έκλαιγαν και κοίταζαν στα άπειρο με άδειο βλέμμα, σαν να κοιμούνται με ανοιχτά τα μάτια.
[Ο Μπρούνο απευθύνεται στον Σμούελ]:
«Μάλλον δε μου αρέσει εδώ».[...]
«Ώρα να επιστρέψω».
[Ο Σμούελ απευθύνεται στο Μπρούνο κάνοντας αναφορά στον πατέρα του]:
«Κι ο Μπαμπάς; Είπες πως θα με βοηθήσεις να τον βρω»
[Ο Μπρούνο συμφώνησε. Μετά από ψάξιμο, δεν βρήκαν τίποτα]:
Ο Μπρούνο κοίταξε προς τον ουρανό και κατάλαβε πως άρχιζε να βρέχει.[...]
«Ώρα να γυρίσω πίσω τώρα», είπε ο Μπρούνο . «Θα έρθεις μαζί μου μέχρι το φράχτη;»
Ο Σμούελ άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει, μα εκείνη τη στιγμή ακούστηκε μια σειρήνα και δέκα στρατιώτες περικύκλωσαν ένα σημείο του στρατοπέδου, αυτό όπου στεκόταν κι ο Μπρούνο με τον Σμούελ.[...]
Η σειρήνα σφύριξε ξανά κι αυτή τη φορά οι άνθρωποι, που πρέπει να ήταν καμιά εκατοστή, άρχισαν να περπατούν όλοι μαζί, με τον Σμούελ και τον Μπρούνο στριμωγμένους στη μέση.[...]
«Κρατάει πολλή ώρα αυτό;»ρώτησε ο Μπρούνο.[...]
Τη στιγμή όμως που το έλεγε αυτό, τα βήματά του τον έφεραν σε κάτι σκαλιά και όταν τα ανέβηκε, ένιωσε πως δε βρεχόταν πια, γιατί είχαν στριμωχτεί όλοι σε ένα μακρύ δωμάτιο που ήταν ανέλπιστα ζεστό και μάλλον ήταν καλά στεγασμένο γιατί δεν έμπαινε βροχή από πουθενά. Ήταν μάλιστα εντελώς αεροστεγές.[...]
«Λυπάμαι που δεν βρήκαμε τον Μπαμπά σου[...] και λυπάμαι που δεν καταφέραμε να παίξουμε, όταν όμως έρθεις στο Βερολίνο, θα το κάνουμε. Και θα σου γνωρίσω τους φίλους μου», είπε ο Μπρούνο.[...]
Κοίταξε κάτω κι έκανε κάτι που δεν ήταν του χαρακτήρα του: έπιασε το λεπτοκαμωμένο χέρι του Σμούελ και το έσφιξε γερά.
«Εσύ είσαι ο καλύτερός μου φίλος, Σμούελ», είπε. «Ο καλύτερός μου φίλος για πάντα».
Ο Σμούελ μπορεί να άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει κάτι, μα ο Μπρούνο δεν το άκουσε ποτέ, γιατί εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένα βαρύ αγκομαχητό απ’ όλους αυτούς που είχαν στριμωχτεί στο δωμάτιο, καθώς η μπροστινή πόρτα έκλεισε ξαφνικά και αντήχησε απ’ έξω ένας δυνατός μεταλλικός ήχος.
Κι έπειτα το δωμάτιο έγινε κατασκότεινο και κατά κάποιο τρόπο, παρά την αναταραχή που προκλήθηκε, ο Μπρούνο ανακάλυψε πως εξακολουθούσε να κρατάει γερά το χέρι του Σμούελ στο δικό του και τίποτα στον κόσμο δε θα μπορούσε να τον πείσει να το αφήσει...
Κανείς δεν ξαναείδε ποτέ τον Μπρούνο ύστερα απ’ αυτό[...]
Και έτσι τελειώνει η ιστορία του Μπρούνο και της οικογένειάς του. Φυσικά όλα αυτά συνέβησαν πριν από πολλά χρόνια και τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να ξανασυμβεί.
ΟΧΙ ΠΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΟΝ ΗΜΕΡΑ.
Εσύ τι θες να μεταμορφώσεις;
Ζω σε ένα κόσμο που κατά τη γνώμη μου,όλα πρέπει να μεταμορφωθούν.Όλα πρέπει να αλλάξουν προς το καλύτερο.Κι όμως δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να σκέφτονται έτσι.Όλοι κοιτούν τον εαυτό τους.Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να αλλάξω είναι οι άνθρωποι που πιστεύουν πως δεν υπάρχει τίποτα εκτός από αυτούς και νομίζουν πως αυτό που θα τους κάνει πραγματικά ευτυχισμένους είναι τα υλικά αγαθά:τα ακριβά ρούχα και αυτοκίνητα,τα μεγάλα σπίτια και άλλα.
Κάτι άλλο που χρειάζεται να μεταμορφωθεί είναι εμείς οι ίδιοι.Πρέπει να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας απένατι στο περιβάλλον αλλά και στους ανθρώπους,όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε να αλλάζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.Αν καταφέρουμε να μεταμορφωθούμε εμείς οι ίδιοι,τότε όλα μπορούν να αλλάξουν.Πρέπει να ξέρουμε τον εαυτό μας και να κάνουμε την αυτοκριτική μας.Να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.Στην ουσία έτσι κορο'ι'δεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Μήπως λοιπόν αντί να περιμένουμε να αλλάξουν οι άλλοι να αλλάξουμε πρώτα κι εμείς;Ίσως τότε τους δούμε διαφορετικά!
Μητσοσκούρα Άννα Β2
Κάτι άλλο που χρειάζεται να μεταμορφωθεί είναι εμείς οι ίδιοι.Πρέπει να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας απένατι στο περιβάλλον αλλά και στους ανθρώπους,όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε να αλλάζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.Αν καταφέρουμε να μεταμορφωθούμε εμείς οι ίδιοι,τότε όλα μπορούν να αλλάξουν.Πρέπει να ξέρουμε τον εαυτό μας και να κάνουμε την αυτοκριτική μας.Να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.Στην ουσία έτσι κορο'ι'δεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Μήπως λοιπόν αντί να περιμένουμε να αλλάξουν οι άλλοι να αλλάξουμε πρώτα κι εμείς;Ίσως τότε τους δούμε διαφορετικά!
Μητσοσκούρα Άννα Β2
Subscribe to:
Posts (Atom)
