Μια ζωή χωρίς αγάπη

Ένα πρωινό, καθώς οδηγούσα στο δρόμο για τη δουλειά , ένα μικρό παιδάκι χτύπησε το παράθυρό μου. Ήμουν σταματημένη στο φανάρι και βρήκε την ευκαιρία. Άνοιξα το παράθυρο και με την γλυκιά φωνούλα του μου είπε « Συγγνώμη Κυρία, μπορείτε να με πάτε κάπου?»

Στην αρχή δίστασα αλλά μετά αποφάσισα να το βάλω στο αυτοκίνητό μου και θα έβλεπε μετά τι θα έκανα. Του άνοιξα την πόρτα και εκείνο λίγο διστακτικά κάθισε στα μαύρα καθίσματα ψελλίζοντας ένα «ευχαριστώ» μέσα από τα δόντια του.

Ήταν μικρούλης - το πολύ 8 ετών- κοντούλης και αδύνατος. Είχε λευκό δέρμα, κατάξανθα μαλλιά, δυο γαλανά μάτια που λαμπύριζαν πονηρά και φακίδες στα κόκκινα μάγουλά του.

Τον ρώτησα πως τον λένε, δεν μου απάντησε. Τον ρώτησα που θέλεις να σε πάω, πάλι δεν μου απάντησε. Ύστερα πόσων χρονών είναι, που είναι οι γονείς του, από πού είναι , που μένει, τι δουλειά έχει μόνος στον δρόμο αλλά τα χείλη του παρέμεναν κλειστά. Δεν είπε τίποτα παρά μόνο κοιτούσε ταπεινά προς τα κάτω….

Ώσπου μια στιγμή, τελείως ξαφνικά με ρώτησε «Κυρία, τι είναι η αγάπη? που θα την βρω? ποιος θα μου την δώσει ? είναι άσχημη ή όμορφη? πόσο κοστίζει? μπορώ να την αγγίξω, να την πιάσω. να την δω , να την ακούσω?» και συνέχισε….εγώ …εγώ που ονομάζομαι Ιβάν, που ζω στα πεζοδρόμια ή και στους δρόμους καμιά φορά , που δεν έχω γονείς, ούτε σπίτι , ούτε φαγητό, δεν ξέρω αν έχω αδέλφια ή συγγενείς, εγώ που τον μόνο που έχω είναι ένας κύριος που ούτε το όνομά του ξέρω, να μου λέει συνέχεια τι να κάνω και που να σταθώ για να ζητιανεύω, χωρίς να τον νοιάζει αν έχω φάει, εγώ που δεν έχω φίλους , ούτε πηγαίνω σχολείο, εγώ έχω αγάπη?»

Σε ποιο από όλα τα ερωτήματα να απαντήσω και τι να πω….Πήρα τηλέφωνο στην δουλειά να τους πω πως δεν θα πάω, είμαι άρρωστη, τους είπα και αποφάσισα να κάνω μια βόλτα με τον μικρό. Τον πήγα στο Ζάππειο, στην Βουλή, στην πλατεία Συντάγματος,τον πήγα μια βόλτα με το τρενάκι, τον πήγα να δει το Μετρό , τον πήγα στο πάρκο, του πήρα παγωτό. Ύστερα του είπα «Θα παίξουμε ένα παιχνίδι» «Εσύ θα μου δείχνεις ανθρώπους περαστικούς και εγώ θα σου λέω αν αγαπούν ή όχι…»

Μου έδειξε έναν άντρα , με γκρι κοστούμι, ριγέ γραβάτα , μαύρο πουκάμισο. Κρατούσε έναν χαρτοφύλακα δερμάτινο όπως δερμάτινα ήταν και τα μαύρα γυαλισμένα παπούτσια του. Λίγα παραπάνω κιλά και μια μικρή καράφλα , γύρω στα 50… με ένα χρυσό ρολόι στο χέρι. Τον κοίταξα καλά, συλλογίστηκα και κατέληξα πως «όχι Ιβάν, αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπά αληθινά. Αυτός ο άντρας αγαπά και λατρεύει τον Ένα Παντοδύναμο και πανάρχαιο Θεό των ανθρώπων : ΤΟ ΧΡΗΜΑ.»

Ύστερα μου έδειξε κάποιον άλλο με ανοιχτό πουκάμισο , χρυσές αλυσίδες στο στέρνο, πολλά δαχτυλίδια , μαύρο γυαλιστερό παντελόνι, μαλλί χτενισμένο παλιομοδίτικα να μιλά συνεχώς στο κινητό , κοιτώντας αριστερά δεξιά , σα να ήθελε να κρυφτεί , να περάσει απαρατήρητος , να μην τον δουν….Όχι Ιβάν, ούτε αυτός αγαπά αληθινά…έχει τον ίδιο Θεό με τον προηγούμενο….Ύστερα μια καλοβαλμένη Κυρία, μόλις είχε βγει από το κομμωτήριο, σινιέ και περιποιημένη με ένα πανάκριβο κομψό ταγέρ….και μια δερμάτινη τσάντα ίδιο χρώμα με των παπουτσιών της….Ούτε αυτή Ιβάν…ούτε αυτή…δεν έχει χρόνο για τίποτα άλλο παρά μόνο για τον εαυτό της…

Προχωρώντας είδαμε σε ένα παγκάκι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Κρατούσαν μια σακούλα μικρή…,φαρμακείου , με πολλά κουτιά φάρμακα μέσα , ένα βιβλιάριο υγείας και έναν μεγάλο άσπρο φάκελο σαν και αυτούς που βάζουν οι γιατροί τις ακτινογραφίες . Καθίσαμε στο διπλανό παγκάκι…

«δεν είναι τίποτα Κοσμά μου» … «Ά ρε Ευτυχία…πως δεν είναι τίποτα?» , «Όχι Κοσμά μου…δεν κατάλαβες, θα περάσει, δεν είναι τίποτα» .., «Πάψε Ευτυχία, μια ζωή το ίδιο κάνεις , μια ζωή να μην με στεναχωρείς , μια ζωή …το είδα στα μάτια του, ο γιατρός μόλις είδε τις εξετάσεις…έγινε σκυθρωπός..»,

«ΤΙ ΛΕΣ ΚΟΣΜΑ ΜΟΥ….!!!»

Αυτοί έχουν αγάπη Ιβάν του είπα…

-Και αυτός ο νεαρός?

-Ποιος?

-Να καλέ Κυρία…αυτός ο όμορφος , αυτός ο μελαχρινός ο αδύνατοςςςς, αυτός με τα μακριά μαλλιά που τα έχει πιάσει χαλαρό κότσοοοο…

-Α αυτός? Με τα πυκνά φρύδια και τα εβένινα μάτια? Ήταν ένας νεαρός με ένα κοντομάνικο πολύχρωμο μπλουζάκι, μια βερμούδα με ζώνη πάνινη, πολύχρωμα παπούτσια και κρατούσε μια τσάντα στον ώμο ζωγραφισμένη , γεμάτη συνθήματα, φράσεις , ονόματα . Κρατούσε ένα κινητό και άκουγε μουσική.

Αυτός ναι Ιβάν. Αυτός ο νέος που δείχνει αφηρημένος με την μουσική που ακούει , ονειρεύεται. Ονειρεύεται μια πατρίδα πραγματικά ελεύθερη, δημοκρατική και αισιόδοξη. Θέλει τον κόσμο γύρω του χρωματιστό και μελωδικό και ευτυχισμένο. Θέλει να γίνει χρήσιμος , θέλει να προσφέρει στην κοινωνία αυτό που ο ίδιος στερήθηκε ως παιδί. Ναι Ιβάν !!! αυτός ο νεαρός εκεί αγαπά αληθινά τους ανθρώπους….

-Κυρία Ντίνα, (πρώτη φορά από τότε που του είπα το όνομά μου με φωνάζει με αυτό…) , «εγώ νοιώθω αγάπη?»

-Αυτό Ιβάν μόνο εσύ μπορείς να το απαντήσεις..

Το ίδιο βράδυ τον πήρα σπίτι, μαζί μου. Την επομένη του ψώνισα ρούχα και παπούτσια χρωματιστά, του πήρα και ένα MP3 για να ακούει μουσική και να ονειρεύεται. Ανέθεσα σε μια φίλη δικηγόρο να κάνει όσα πρέπει για να τον υιοθετήσω . Πέρασα όλη την ημέρα μαζί του. ήταν ο γιος μου πια.

Ακόμη όμως προσπαθώ να εξηγήσω τι σημαίνει η λέξη αγάπη…..Αλήθεια, εσείς ξέρετε?

Γιωργία Αναγνωστάκη.

2010 -2011 Α1

22/2/2011